Το πόμολο της πίσω πόρτας,

του Κώστα Βαξεβάνη

Οι πίσω πόρτες συνήθως δημιουργούνται για λόγους ασφάλειας. Είναι έξοδοι κινδύνου. Και για να ανοίξουν, κάποιος πρέπει να πιέσει το πόμολο, αφού διαπιστώσει πως υπάρχει κίνδυνος. 

Αν ο εκδότης του ΔΟΛ Σταύρος Ψυχάρης λέει αλήθεια, τότε ο Γιώργος Παπανδρέου τον έβαλε στο Μαξίμου από την πίσω πόρτα. Πίεσε το πόμολο, για να ανοίξει η πίσω πόρτα.

Προφανώς θα είχε προηγηθεί διαπίστωση κινδύνου. Οι δύο άντρες, λέγοντας ψέματα ή αλήθεια, κάνουν παραδοχή για το ίδιο πράγμα: H σχέση πολιτικής και συγκροτημάτων Τύπου στην Ελλάδα, παραμένει επικίνδυνη σχέση, γι αυτό και ανοίγει συνήθως τις εξόδους κινδύνου. Τις πίσω πόρτες.

Η διαφορά βεβαίως είναι πως ο κάθε εκδότης μπορεί να επικαλείται κίνδυνο ή να δημιουργεί, ενώ ο πρωθυπουργός είναι αυτός που πρέπει να τον αντιμετωπίσει. Η δήλωση του Γ Παπανδρέου πως ο Ψυχάρης τον έριξε γιατί δεν του έδωσε δάνειο 10 εκατομμύρια η Εθνική Τράπεζα είναι ανατριχιαστική. Ο κύριος Παπανδρέου μοιάζει με εκείνον τον καθαριστή τζαμιών που στην προσπάθειά του να δείξει πόσο καλά καθαρίζει το τζάμι, απλώς το σπάει.

Οι ελάχιστες αυτές λέξεις που ακούστηκαν στο Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, ακύρωσαν ομιλίες χιλιάδων λέξεων περί διαφάνειας, δημοκρατίας, αυτοθυσίας, ειλικρίνειας, πολιτικής ανησυχίας και άλλα πολλά. Να ποια μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό:

1. Ο πρώην πρωθυπουργός της χώρας κάνει την τραγική παραδοχή πως η Δημοκρατία του και η πολιτεία του ήταν μια απάτη. Θεσμοί, νόμοι, κόμμα, ο ίδιος ο λαός και οι επιλογές του, ακυρώθηκαν από έναν εκδότη σε πολύ άσχημη οικονομική κατάσταση σαν να ήμασταν στη δεκαετία του 60.
2. Την ώρα που εκδότης πιέζει και απειλεί, το κράτος τον απαλλάσσει από το βάρος του Μεγάρου Μουσικής, του οποίου τα φέσια αναλαμβάνει. Ο εκδότης βεβαίως συνεχίζει να το διοικεί.
3. Ως πρωθυπουργός δεν απαιτεί από τις κρατικές υπηρεσίες να προχωρήσουν σε έλεγχο των συγκροτημάτων Τύπου, δεν νομοθετεί καμιά διαφάνεια, ούτε και τακτοποιεί νομικά το πειρατικό καθεστώς στα ΜΜΕ και τις αδειοδοτήσεις των καναλιών. Απλώς υπομένει για να εμφανιστεί στο μέλλον ως θύμα;
4. Εκβιαζόμενος, δεν κάνει καμιά δήλωση γι αυτό, δεν απευθύνεται στους πολίτες, δεν αποκαλύπτει, δεν απαιτεί συμπαράσταση έστω. Αφήνει τον εκβιασμό να λειτουργεί ως παγιωμένο στοιχείο πολιτικής, μεταξύ Μαξίμου και περιπτέρων με εκβιαστικά πρωτοσέλιδα.
5. Παραδέχεται πως η ΕΤΕ, μια μεγάλη Τράπεζα απευθύνεται στον ίδιο προκειμένου να προχωρήσει σε δανειοδοτήσεις. Ή παρανόμως έπραξαν ή αυτό θεωρείται πλέον σωστό και είναι ίσως ο λόγος που τελικώς κάναμε πρωθυπουργό έναν τραπεζίτη. Να έχει λόγο στα δάνεια.
6. Η διοίκηση της ΕΤΕ, παραμένει στη θέση της αντί να παραιτηθεί από το βράδυ των αποκαλυπτικών δηλώσεων του Γιώργου Παπανδρέου. Ένας πρώην πρωθυπουργός, αποκάλυψε πως δεν λειτουργούσαν ως στελέχη της Τράπεζας, αλλά ως πολιτικοί υπάλληλοι που χρησιμοποιούσαν και οι ίδιοι την Τράπεζα για πολιτικούς εκβιασμούς. Αν είναι διαφορετικά, τότε τι δουλειά είχαν να ενημερώνουν τον πρωθυπουργό για δανειοδοτήσεις;
7. Οι δηλώσεις Παπανδρέου δίνουν υπόσταση στις καταγγελίες της εκδότριας της Ελευθεροτυπίας, Μάνιας Τεγοπούλου, η οποία κατήγγειλε πως η μη δανειοδότηση της εφημερίδας της σχετίζεται με πολιτικές και όχι τραπεζικές αποφάσεις.

Ο κύριος Ψυχάρης είναι ένας εκδότης που λειτουργεί με τον τρόπο που έμαθε επί δεκαετίες. Αν αυτός ο τρόπος είναι ανέντιμος δεν τον απείλησε ποτέ κανένας. Ούτε ο κύριος Παπανδρέου. Σήμερα στο κύριο άρθρο της εφημερίδας του λέει κομψά, αυτό που άκομψα κάνει:
«Είναι σε όλους γνωστό, ότι ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη, στήριξε (σ.σ. τον Παπανδρέου), επί ζημία του, την κυβέρνησή του και προσωπικά τον ίδιο, με μόνο γνώμονα τις παραδόσεις και τους ιστορικούς δεσμούς των εφημερίδων του Οργανισμού με την δημοκρατική παράταξη».

Δηλαδή ο κύριος Ψυχάρης παραδέχεται πως η «δημοσιογραφική του αλήθεια» είναι αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών. Το κάνει δεκαετίες. Δεν κάνει καλά βέβαια ο εκδότης αλλά κρίνεται από τους αναγνώστες του. 
Ο κύριος Παπανδρέου όμως; Πού απείλησε όλο αυτό το πλαίσιο; Πότε νομοθέτησε για να τερματιστεί η διαπλοκή; Ποτέ. Θα μπορούσε απλώς να ζητήσει από την Τράπεζα της Ελλάδας, να ελέγξει τα δάνεια των συγκροτημάτων Τύπου. Ούτε καν τις καταγγελίες για υπερτιμολογήσεις,offshore εταιρείες, λογαριασμούς με μαύρο χρήμα. Και να το κάνει ενημερώνοντας τον κόσμο. Θα ήταν αρκετό.

Η τιμωρία του δεν θα ήταν εκδίκηση, αλλά ανταπόκριση σε ένα λαϊκό αίτημα. Δεν το έκανε. Αντιθέτως έριχνε την κρατική διαφήμιση στα γερασμένα Μέσα που προσπαθούσαν να τον πείσουν πως ο επιθανάτιος ρόγχος τους είναι ήχος απειλής.

Ο ίδιος και οι συνεργάτες του, πολιτεύτηκαν με τη λογική των πρωτοσέλιδων και των καλών σχέσεων με αυτούς που τώρα καταγγέλλει.
Κατανοούσαν την πολιτική, όπως ενδεχομένως τους την έμαθαν οι παππούδες και οι πατεράδες τους, επαγγελματίες της πολιτικής, αλλά μιας άλλης εποχής. Κι όλα αυτά τον καιρό του ίντερνετ από έναν λάτρη του. Να νταραβερίζεσαι με συγκροτήματα όταν όλα είναι ανοιχτά στο διαδίκτυο.

Δεν ξέρω αν ο Ψυχάρης μπήκε από την πίσω πόρτα στο Μαξίμου. Από όποια και να μπήκε, κάποιοι του την άνοιξαν και τον όρισαν ως συνομιλητή στο γραφείο που έπρεπε να υπάρχουν νόμοι εξυγίανσης και όχι μυστικές συμφωνίες. 
 Και τώρα ψάχνουν την πόρτα κινδύνου.