Η παράταξη πάνω από το κόμμα

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΔΑΤΣΕΡΗ

Η ρήση του Σενέκα «Κανείς άνεμος ούριος, αν δεν γνωρίζεις σε ποιο λιμένα κατευθύνεσαι» ταιριάζει στο ΠΑΣΟΚ της κυβερνητικής περιόδου 2009-11. Υπήρξε αδυναμία να προσδιορίσει το πρότυπο της χώρας και εξ αυτής δεν μπόρεσε να εφαρμόσει διαρθρωτικές πολιτικές. 

Δεν υπήρξε αφήγημα. Η έλλειψη ουσιαστικής αντιπρότασης προς την τρόικα κατά την υπογραφή του Μνημονίου είναι η πιο σαφής απόδειξη.

Μοιραία απόρροια ήταν η σπασμωδικότητα και η αντιφατικότητα αποφάσεων και μέτρων και η κάλυψη του κενού από τους εταίρους, οι οποίοι κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια άρθρωσαν πολιτικές με λάθος μέλη. Αποτελέσματα, η χωρίς ιστορικό προηγούμενο διάρκεια και το βάθος της ύφεσης, η κοινωνική και η πολιτική κρίση.

Η σύγχυση δεν επέτρεψε στο ΠΑΣΟΚ να αντιληφθεί τις τακτικές των αντιπάλων του. Δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι η βασική προσπάθεια των συντηρητικών κύκλων είναι να μετατρέψουν τη Δημοκρατική Παράταξη σε συμπληρωματική δύναμη. Δανείζονται ίσως την ιδέα από το εμφυλιακό ιστορικό παράδειγμα των Φιλελευθέρων. Εδωσαν στη χώρα πέντε πρωθυπουργούς, συμμετείχαν στις κυβερνήσεις συνεργασίας και πήραν τις δυσκολότερες αποφάσεις. Μετά ήρθαν οι «ξεκούραστοι» του Συναγερμού να διαχειριστούν την εφαρμογή του Σχεδίου Μάρσαλ και οι ίδιοι διαλύθηκαν.

Η Νέα Δημοκρατία κέρδισε χρόνο και την πολυτέλεια να παρουσιάζεται σαν δύναμη που θα επιληφθεί από το σημείο μηδέν και μετά.

Η λεγόμενη Αριστερά επενδύει στην ένταση και την αποδιάρθρωση του κοινωνικού ιστού, τελικά προϋποθέσεις επιβίωσής της.

Σε αυτά προστίθεται το εσωστρεφές πρόβλημα, οι προσωπικές στρατηγικές στελεχών του. Η αποφυγή της περαιτέρω φθοράς είναι εμφανής.

Το βέβαιο θύμα της κρίσης είναι, λοιπόν, το ΠΑΣΟΚ; Δι’ αυτοχειριασμού; Το κόμμα που διαμορφώθηκε στη Μεταπολίτευση και εν πολλοίς τη διαμόρφωσε;

Η μετεξέλιξη του ΠΑΣΟΚ δεν είναι κατ’ ανάγκη κακή ιδέα. Η διάλυση της Δημοκρατικής Παράταξης είναι ολέθρια. Η Ελλάδα χρειάζεται τις μεγάλες πολιτικές της παρατάξεις, γι’ αυτό η Δημοκρατική Παράταξη πρέπει να υπάρξει και μετά τη Μεταπολίτευση. Η μελλοντική ηγεσία του πρέπει να επανασυνδεθεί με την πολιτική. Πρωτίστως, πρέπει να αναγνωρίσει την πολιτική ήττα. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, εφόσον ανέλαβε την ευθύνη της προσφυγής στην τρόικα, όφειλε να αντέξει, τουλάχιστον έως ότου επιτυγχανόταν πρωτογενές πλεόνασμα και αναστροφή της ύφεσης. Δεν άντεξε.

Η ήττα δεν είναι ντροπή όταν διατηρείται η αξιοπρέπεια. Δυστυχώς αυτή χάνεται από όσους δυσκολεύονται να στερηθούν τη θαλπωρή της πορφύρας που τους κάλυπτε επί πολλά έτη, και δεν είναι ένας.

Η μελλοντική ηγεσία πρέπει να αντιληφθεί ότι η Δημοκρατική Παράταξη ως εθνική δύναμη πρέπει να κάνει τα πάντα για να συμβάλει ώστε η χώρα να μείνει στον ισχυρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ως φορέας κεντροαριστερής πολιτικής, να εξαντλήσει τα περιθώρια αποκατάστασης της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Να αντιπαρατεθεί διμέτωπα στο δεξιό και τον αριστερό λαϊκισμό. Μόνο από αυτή την αντιπαράθεση θα περιγραφούν τα πρότυπά της και θα αποσαφηνίσει τις διαρθρωτικές πολιτικές και τις μεταρρυθμίσεις.

Να παραμείνει κύρια κυβερνητική δύναμη, απομονώνοντας την εσχάτως κυοφορούμενη στρατηγική της μετατροπής του ΠΑΣΟΚ σε νέο κόμμα πράσινων ή ένα light ΚΚΕ.

Να αποσαφηνίσει προς κάθε κατεύθυνση ότι δεν συμμετέχει σε κυβέρνηση συνεργασίας είτε επί αυτοδυναμίας είτε επί κεντροδεξιάς πλειοψηφίας.

Τέλος, η μελλοντική ηγεσία πρέπει να αντιληφθεί ότι τους επώνυμους, αλλά όχι διάσημους συνιδρυτές του ΠΑΣΟΚ δεν μας βαραίνει κανένα προπατορικό αμάρτημα και δεν φοβόμαστε πλέον τη διάσπαση. Στη μετάβαση στη νέα εποχή απαιτούνται καθαρές λύσεις με σαφείς πολιτικούς όρους.

Ο Γιάννης Δατσέρης είναι πυρηνικός ιατρός. Εχει εκλεγεί τρεις φορές στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ

ΤΑ ΝΕΑ