Χουντικοί στην κυβέρνηση χωρίς κανείς να συγκινείται...

Χουντικοί με πεντιγκρί

Λώρη Κέζα 

Η κρίση λειτουργεί ως καθαρτήριο: εξαγνισμένοι χουντικοί συμμετέχουν στην κυβέρνηση χωρίς να υπάρχει κανένας μα κανένας λόγος χωρίς καν να καταγράφεται κάποια διαμαρτυρία. 

Ο κ. Παπαδήμος δεν είχε ανάγκη από τα κουκιά της ακροδεξιάς για να σχηματίσει κυβέρνηση: τα δυο μεγάλα κόμματα έφταναν και περίσσευαν για να στηρίξουν και να στελεχώσουν την ομάδα που θα διοικήσει μέχρι τις εκλογές.

Από την αρχή φαινόταν ότι δεν θα συναινέσουν όλα τα κόμματα καθώς η Αριστερά είχε τις επιφυλάξεις της. Ετσι επελέγη η συνεργασία παρατάξεων που ξεκινούν από τη Δεξιά και φτάνουν ως την Ακροδεξιά. Τέτοιες ώρες δεν θα κοροϊδευόμαστε, ότι τάχα μου το ΠαΣοΚ είναι κεντρώο σοσιαλιστικό κόμμα. Πρακτικά είναι ένα φιλελεύθερο, συντηρητικό κόμμα που εντούτοις δεν έχει κανένα μα κανένα λόγο να ακκίζεται με τα απολειφάδια της επταετίας και με νεοναζιστές. 

Για να μην ξεχνιόμαστε. Ο κ. Γιώργος Καρατζαφέρης έχει ζητήσει την αμνήστευση των χουντικών. Ας κατανοήσουμε το βαθύτερο νόημα του αιτήματος: ζήτησε να συγχωρεθούν πολιτικά εκείνοι που κατέλυσαν τη Δημοκρατία. Αυτά δεν είναι περσινά, ξινά σταφύλια ούτε ο χρόνος απαλύνει τις εντυπώσεις. Ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός, που μπήκε στην κυβέρνηση δίχως ιδεολογικό ή πρακτικό δικαιολογητικό, δεν είναι ένα απλό ακροδεξιό κόμμα, σαν τα υπόλοιπα της Ευρώπης. 

Μοιάζει στα βασικά: ξενοφοβία, καταστολή, χριστιανισμός, επιφυλακτικότητα σε καθετί παγκόσμιο. Eχει όμως μια ειδοποιό διαφορά που βρίσκεται ακριβώς στη σύνδεσή του με τη δικτατορία. Δεν είναι μια εντύπωση ή προϊόν συκοφαντίας. Ο κ. Μάκης Βορίδης ήταν γενικός γραμματέας της νεολαίας της ΕΠΕΝ, δηλαδή χουντικός με πεντιγκρί. Το πολιτικό μόρφωμα στο οποίο ηγήθηκε ήταν «εθνικοπατριωτικό». Και άλλα στελέχη, υποψήφιοι σε αναμετρήσεις συμβάλλουν στην άποψη: στα ψηφοδέλτια του ΛΑΟΣ έχουν προσχωρήσει ακόμη και νεοναζιστές, χρυσαυγίτες.

Η νέα κυβέρνηση, που με τόση αισιοδοξία πλημμύρισε το πανελλήνιο, έκανε το πρώτο σοβαρό ολίσθημα. Ο κ. Παπαδήμος δεν βρέθηκε στην ανάγκη των ακροδεξιών. Τους επέλεξε. Αν νιώθουμε άνετα με τούτες τις επιλογές δεν έχουμε παρά να ξεκινήσουμε μια ανοιχτόμυαλη συζήτηση με θέματα όπως «Γεώργιος Παπαδόπουλος, ένας χαρισματικός ηγέτης», «Η ανάγκη της Επανάστασης του 1967», «Λιγότερες εκλογές, μεγαλύτερα αποτελέσματα».