Δήλωση - σχόλιο του Μίκη Θεοδωράκη για τις προγραμματικές δηλώσεις

Προχτές κατά τις προγραμματικές δηλώσεις της Τριμερούς Τροϊκανικής Κυβέρνησης πήραμε μια γεύση για το τι είναι «αντίσταση» μέσα από την καρδιά του Συστήματος που είναι η Βουλή των Ελλήνων...
Στις πέντε θετικές φωνές το Σύστημα απαντούσε με δεκαπέντε. Χειρότερη υπήρξε η αναλογία στον Τύπο και την Τηλεόραση, με τη διαφορά ότι εκεί γίνονται επιλογές, διαστρεβλώσεις, τα θετικά πνίγονται και τα αρνητικά μεγεθύνονται. Έτσι η τελική εικόνα που φτάνει στον πολίτη είναι κατά πέντε φορές πιο ευνοϊκή για την κυβέρνηση, γεγονός που οδηγεί τους πολίτες σε αντιπαραθέσεις όλο και πιο μακριά από τον βασικό στόχο των προοδευτικών δυνάμεων δηλ. την αποκάλυψη της αλήθειας, τη σωστή ενημέρωση και την μαζική συστράτευση στην κατεύθυνση της Αντίστασης.

Πρόκειται για μια νέα υποτίμηση της ικανότητας των δυνάμεων της υποτέλειας κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ, όταν επιδιώκουμε να τις αντιμετωπίσουμε στο δικό τους γήπεδο. Τα πρώτα αποτελέσματα ήταν ακόμα πιο αρνητικά, γιατί έδωσε την ευκαιρία στην κυβερνητική προπαγάνδα να εκμεταλλευτεί, να διαστρεβλώσει, να απομονώσει και να κάνει συνθήματα δυο-τρία σημεία της ομιλίας του Τσίπρα:

1. Δεν θέλουμε και απειλούμε τις Επενδύσεις
2. Μιλάμε για τιμωρίες (δηλαδή λέξεις  που δεν πρέπει να προβάλλει η Αριστερά γιατί ανασκαλεύουν μνήμες)
3. Δεν προβάλλουμε λύσεις.

Από την άλλη μεριά ο Φώτης Κουβέλης που σαν παλαιός Λαμπράκης έχει ως φαίνεται καταλάβει τη σημασία της πρότασης του παλιού του Προέδρου για διπολική πολιτική, δηλαδή Πολιτικές σχέσεις με την Ευρώπη και οικονομικές με την Ρωσία, ύψωσε τους τόνους και διαστρεβλώνοντας το παράδειγμα της Κύπρου εκραύγασε «Ανήκουμε μόνο στην Ευρώπη».

Ποια είναι η ανάλυση της δικής μου πρότασης;

Είπα στην Κ.Ε. ότι οι Ευρωπαίοι μας υποτιμούν, μας λοιδωρούν και μας ...τιμωρούν, γιατί πιστεύουν ότι μας έχουν κυκλώσει, οπότε μη έχοντας διέξοδο είμαστε υποχρεωμένοι να φερόμαστε σαν ραγιάδες απέναντί τους. Έτσι μονάχα εάν βρεθεί διέξοδος από τον σφιχτό εναγκαλισμό της «Μερκελικής Ευρώπης», όπως πολύ σωστά την χαρακτήρισε ο Τσίπρας, μπορεί να κερδίσουμε ακόμα και τον σεβασμό και την εκτίμηση των σημερινών υβριστών μας που είναι φυσικό να σιχαίνονται τους δειλούς και άβουλους και προ παντός θα λύσουμε μια για πάντα το κύριο πρόβλημα που μας βασανίζει και που είναι η ξένη εξάρτηση.

Κι αν θέλουμε αυτή η διέξοδος να αποτελεί το αντίπαλο δέος για τους εχθρούς-πιστωτές μας, τότε αυτή είναι η Ρωσία. Επομένως και εμείς που βρισκόμαστε έξω από το Σύστημα  αλλά και όσοι αντίθετοι προς το Μνημόνιο επιλέξουν να το χτυπήσουν από τα μέσα, θα πρέπει να πείσουμε τον ελληνικό λαό ότι η Ευρώπη δεν είναι μονόδρομος.

Διαφορετικά ό,τι κι αν πούμε, όπως αυτά που ειπώθηκαν στη Βουλή, σε τελική ανάλυση βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος με τις δυνάμεις του Μνημονίου.
Και κάτι άλλο: Εκεί που μας οδηγούν οι αυταπάτες των συνοδοιπόρων μας, πιστεύω ότι για να ξεσηκωθεί και πάλι ο Λαός, χρειάζεται η προβολή αυτής της ριζικής αλλαγής της εθνικής πορείας.

Προσωπικά προτιμώ την διέξοδο προς την κατεύθυνση του αντίπαλου δέους. Όμως είμαι πρόθυμος να συμφωνήσω για την ανεύρεση και άλλων κατευθύνσεων, φτάνει να είναι ρεαλιστικές και να μας απελευθερώσουν από αυτόν τον ασφυκτικό κλοιό, που όπως με το Αρκάδι, το Μεσολόγγι και το Ζάλογγο μας οδηγεί μαθηματικά από τις ατομικές αυτοκτονίες προς την αναπόφευκτη εθνική αυτοκτονία.
 
Αθήνα, 10.7.2012
 
Μίκης Θεοδωράκης