Σημειώσεις από το ημερολόγιο μου... Η Ελπίδα

Αυτό που γίνεται εμφανώς αναγκαίο στη σημερινή συγκυρία είναι η πρακτική εφαρμογή της κοινωνικής αλληλεγγύης στην καθημερινότητα των κοινωνικών σχέσεων, από την εργασία και τις απειλές για τη μετατροπή της σε «απασχολησιμότητα»,  έως την απουσία της, την ανεργία, την ανέχεια, τη φτώχεια, την ολοκληρωτική επικράτηση του φόβου ως κυρίαρχης κοινωνικής ιδεολογίας. 

Αυτό που μπορεί να δώσει στην Αριστερά την ώθηση και θα την οπλίσει με τα μέσα εκείνα που θα την βοηθήσουν να βγάλει την χώρα από το πολιτικό αδιέξοδο είναι η έμπρακτη κοινωνική αλληλεγγύη, η χώρα έχει ανάγκη από ένα δίχτυ κοινωνικής προστασίας που θα μπορέσει να στηρίξει όλους όσους δοκιμάζονται στην ανεργία, την εργασιακή βαρβαρότητα, την ανέχεια, το αβέβαιο μέλλον, τη βεβαιότητα της κοινωνικής απαξίας με τη συστηματική υποβάθμιση της εργασίας από τους διαχειριστές της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας.

Αν το κύριο μέλημα μίας «Αριστεράς» είναι να δημιουργήσει το «νέο ΕΑΜ» που θα πολεμήσει τον «κατακτητή», το «4ο Ράιχ» κλπ., με όλες αυτές τις κατά φαντασία «υπερεπαναστατικές» υπερβολές που γεμίζουν τα διψασμένα για «εθνικό ακροατήριο» στόματα, συμπορευόμενη με αερολογίες που ξεκινούν από τη «μοναδικότητα της φυλής» και φτάνουν στο να εξυμνούν τα «αντιστασιακά προτερήματα των Ελλήνων», τότε θα έχει αποτύχει . 

Η χώρα χρειάζεται μια Αριστερά που αναγνωρίζει τον ταξικό χαρακτήρα του «πολέμου» που μαίνεται γύρω μας, γιατί το ΠΑΣΟΚ αν χάθηκε είναι γιατί και γραφειοκρατικά απέταξε τα όποια ταξικά του χαρακτηριστικά, αδυνατεί να αναλύσει ότι κοινωνία βρίσκεται κάτω από μια νέα ταξική ανασυγκρότηση χωρίς το ίδιο να μπορεί μέσα σε αυτή να δει το ρόλο του. 

Η Αριστερά σήμερα, γιατί μόνο αυτή μπορεί να πείσει, πρέπει να οξύνει τα ιδεολογικά ανακλαστικά, το σύνθημα της δεν μπορεί να είναι άλλο από:

Κανένας μόνος του μέσα στην κρίση. Σήμερα η Αριστερά είναι η μόνη Ελπίδα!!!