Θέμης Τζήμας: Η πολιτική γενιά της ήττας και των υπερτροφικών “εγώ”

harta.gr via ΒΑΘΥ ΠΡΑΣΙΝΟ via  papaioannou.wordpress.com/

Η δεκαετία του ’90 και του 2000 ήταν εξαιρετικά ευνοϊκή για όσα πολιτικά στελέχη είχαν ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά: ικανότητα να κενολόγουν και να κοινοτοπούν ατελείωτα, διαστροφή των εννοιών, εξάρτηση από τη διαπλοκή που ελέγχει τα ΜΜΕ, υπηρέτηση της πολιτικής του παρασιτικού κεφαλαίου και πολιτική “ορθότητα” ως προς τη συμπεριφορά τους.
Οι “καριέρες” τους εξελίχθηκαν γραμμικά προς τα πάνω, χωρίς μπρος- πίσω, χωρίς ουσιαστικές, πολιτικές συγκρούσεις, χωρίς ρήξεις επώδυνες για τους ίδιους, ακολουθώντας την πεπατημένη και την πολιτική ορθότητα.

Ασχέτως της προγενέστερης διαδρομής τους δεν μπόρεσαν να αντέξουν τον πειρασμό της τηλεοπτικής οθόνης, της υπέρ- προβολής, του life- style και κυρίως της ευκολίας. Τι πιο εύκολο άλλωστε από το να αναμασάς αυτό που οι “διαμορφωτές κοινής γνώμης” λένε και να κάνεις αυτό που προτάσσουν;
Και δίπλα σε αυτά να προσθέσει κανείς το αίσθημα ασφάλειας που επιφέρει η ένταξη στην ιδεολογική και πολιτική “ορθοδοξία”. Με το μοντέλο του (αν)υπαρκτού σοσιαλισμού να έχει καταρρεύσει, τη σοσιαλδημοκρατία να έχει απωλέσει πλήρως το χαρακτήρα της, το δημοκρατικό σοσιαλισμό σε υποχώρηση και το τέλος της ιστορίας να διατυμπανίζεται ως δεδομένο, απαιτούνταν ισχυρά πολιτικά αντανακλαστικά και βαθιά αναλυτική δυνατότητα για να μην ενταχθεί κανείς στην “ορθόδοξη” διεθνώς και εν Ελλάδι στρατηγική…
Στη στρατηγική που έχτισε ή ενέτεινε την οικονομία της φούσκας, ενώ παράλληλα αφυδάτωσε τις δυτικές δημοκρατίες, εγκαθιστώντας πάνω από τους λαούς τα ιερατεία των ειδημόνων και φυλακίζοντας την πολιτική διαδικασία στον ιδιωτικό χώρο, συγκεκριμένων κύκλων.
Σε αυτή τη βάση, μεταφερμένη και προσαρμοσμένη στα ντόπια δεδομένα, αναδείχθηκε μια συγκεκριμένη, πολυπληθής ομάδα βουλευτών, δημοσιογράφων- σχολιαστών και όχι μόνο, μια πολιτική- όχι ηλικιακή- γενιά, του ρεύματος του “εκσυγχρονισμού” πρώτα, της καραμανλικής “μεταρρύθμισης” έπειτα και κατόπιν της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής των δύο τελευταίων ετών. Τη συναποτελούν παλαιότεροι ηλικιακά πολιτικοί, ηττημμένοι ιδεολογικά ή εξαρχής ρηχοί και νεότερα απολίτικα, αναλώσιμα και απόλυτα αριβιστικά στελέχη, χωρίς ανάλυση, μόνο με ευφημισμούς και εννοιολογική θολούρα. Γι’ αυτούς δεν υπάρχουνν καπιταλισμός, τάξεις, χώρα, εναλλακτικές στρατηγικές, διεθνής συσχετισμός, πολιτικές συγκρούσεις και ιδεολογία, μόνο οικονομία, άνθρωποι γενικά, χώρος, μονόδρομοι, δημόσιες σχέσεις, “λόμπινγκ”, γνωριμίες και επιμέρους προτάσεις.
Η πολιτική αυτή γενιά ανέπτυξε στους διαδρόμους των ΜΜΕ της διαπλοκής και στα υπουργικά γραφεία που με γνωστά εκλογικά κόλπα καταλάμβανε υπερτροφικά “εγώ”. Θεώρησε και θεωρεί όχι μόνο ότι οφείλει να κυβερνά ή/και να διοικεί αλλά ακόμα περισσότερο ότι ο λαός θα έπρεπε να την ευχαριστεί που υπάρχει. Ασχέτως της κούφιας ρητορικής της, δε διανοείται ότι μπορεί- πολλώ δε μάλλον ότι πρέπει- να υπάρξει πολιτική διαδικασία χωρίς αυτήν. Τα είχε όλα τακτοποιημένα στον αυτόματο πιλότο της πλημμυρίδας του φθηνού χρήματος και της διαπλοκής.
Το μόνο που δεν υπολόγισαν ήταν ότι ο καπιταλισμός περνάει κρίσεις. Άλλωστε, το “ιερατείο των ειδημόνων” οικονομολόγων δε διάβαζε Μαρξ, ούτε καν Κέυνς. Κατά συνέπεια- όπως και οι όμοιοί τους στο εξωτερικό- πιαστήκανε εντελώς απροετοίμαστοι όταν η κρίση ξέσπασε.
Ο αυτόματος πιλότος δε λειτουργεί και η πολιτική ορθότητα δεν εκτιμάται καθόλου. Οι κατετμημμένες “προτάσεις” αποτυγχάνουν και οι κοινότοπες κενολογίες γίνονται πλέον αντιληπτές ως αυτό που είναι. Ο λαός αντιλαμβάνεται το ρόλο των ΜΜΕ της διαπλοκής και απαιτεί θέσεις και στρατηγική. Από αυτά δε διαθέτουν.
Τι κάνουν λοιπόν; Αποσύρονται ως έμπρακτη απόδειξη της αυτοκριτικής τους; Όχι βέβαια. Αποδίδονται στις ύστατες προσπάθειες να επιβάλλουν το δικό τους νεοφιλελεύθερο μονόδρομο, να φιμώσουν κάθε άλλη φωνή, να διαλύσουν κάθε ζωντανό πυρήνα και χώρο πολιτικής ζύμωσης και δράσης. Όταν δεν τους βγαίνουν τα παπραπάνω αποπειρώνται να εμφανιστούν περίπου ως νεοσσοί της πολιτικής, “άφθαρτοι”, που πρώτοι τα είπαν όλα αλλά δεν ακούστηκαν. Σύντομα όλοι τους θα είναι σφόδρα αντί-μνημονιακοί και αντί- νεοφιλελεύθεροι. Επιπλέον στο μεν ΠΑΣΟΚ διεκδικούν την προεδρία του, στη δε ΝΔ την κυβέρνηση.
Τα υπερτροφικά “εγώ” τους ωστόσο, φαντάζουν όλο και πιο γελοία, πολιτικές φούσκες που σκάνε με πάταγο όπως και η φούσκα του καπιταλισμού. Γι’ αυτό και γίνονται τόσο επικίνδυνοι για τη χώρα και το λαό, όσο προσπαθούν να καταστήσουν τα προσωπικά τους αδιέξοδα, καθολικά, όλου του λαού. Αυτή η πολιτική γενιά είναι η γενιά της ήττας και της εισόδου στην κρίση. Της ήττας της δημοκρατίας, της δημόσιας και βαθιάς πολιτικής διαδικασίας, της αποτροπής της κρίσης ή έτσω της ανάσχεσης των συνεπειών της. Δεν μπορεί να γίνει η γενιά της εξόδου από την κρίση. Γι’ αυτό τέρμα πια στις ψευδαισθήσεις γύρω από τους δήθεν σωτήρες. Ο λαός πρέπει να ανακαλύψει και να χτίσει τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις της εξόδου από την κρίση, μέσα από τα σπλάχνα του, αξιοποιώντας ήδη υπάρχοντα ή και νέα σχήματα, όχι να εμπιστευθεί άκαπνους “πρίγκιπες” ή επαγγελματίες της διαπλοκής. Αυτό κάνει ένας ώριμος πλέον, γεμάτος αυτοπεποίθηση λαός, που κατανοεί ότι αν δεν παλέψει ο ίδιος δε θα βγει ποτέ από την κρίση.