Τσιμέντα Χαλκίδας, Σωληνουργεία Τσαούσογλου, Όμιλος
Λαυρεντιάδη, Νεοσέτ, Σέλμαν, Ηλεκτρομηχανική και τόσα ακόμη εργοστάσια που
μετατρέπονται σε κουφάρια και προστίθενται στο σπιράλ θανάτου, αναδεικνύοντας
την Εύβοια σε πρωταθλητή της ανεργίας, του παραγωγικού και κοινωνικού μαρασμού.
Την ίδια στιγμή οι μονάδες παραγωγής λευκού κρέατος στα
Μεσσάπια (που παράγουν το 70% της εγχώριας παραγωγής) εκπέμπουν sos. Σχολές και
τμήματα των Τ.Ε.Ι. Χαλκίδας κλείνουν, καταβαραθρώνοντας περαιτέρω την ήδη
οικτρή οικονομική κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή των Ψαχνών. Στη Βόρεια
Εύβοια, οι «χρυσοφόρες» ιαματικές πηγές της Αιδηψού παραδίδονται στο ΤΑΙΠΕΔ και
η περιοχή του Μαντουδίου στις περιβαλλοντοκτόνες ορέξεις της ΤΕΡΝΑ, με κίνδυνο
μια νέα Πτολεμαΐδα να ξεφυτρώσει μέσα σε μια περιοχή natura.
Η κατάσταση αυτή βεβαίως δεν διαφέρει από ό,τι επικρατεί σε
ολόκληρη τη χώρα. Θα λέγαμε όμως ότι συμπυκνώνει σε υπερθετικό βαθμό τα
συμπτώματα – και τις αιτίες – της μνημονιακής λαίλαπας και της επέλασης των νεοφιλελεύθερων
αναδιαρθρώσεων: Το σαθρό αναπτυξιακό μοντέλο της προηγούμενης περιόδου, που
στηρίχθηκε στην ασυδοσία των μεγάλων συμφερόντων (Lafarge, Λαυρεντιάδης,
Εμφιετζόγλου, είναι ορισμένα μόνο από τα «εμβληματικά» ονόματα και της «καθ’
ημάς» επιχειρηματικής ελίτ). Το καθεστώς διομολογήσεων στα λιμάνια και τις
εγκαταστάσεις, της ασυλίας απέναντι το περιβάλλον, με τη σύμπραξη και τη
συνέργεια κυβερνήσεων, τοπικών παραγόντων, αυτοδιοικητικών αρχόντων και πάει
λέγοντας. Το πλέγμα ρυθμίσεων και νόμων τόσο στο πεδίο του πτωχευτικού δικαίου
όσο και των απολύσεων, που επιτρέπουν και διευκολύνουν την εργοδοτική
αυθαιρεσία. Το «κλείσιμο» του ματιού στα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα για
την έφοδό τους στο νέο καπιταλιστικό el dorado, αυτό της «διαχείρισης»
απορριμμάτων και αποβλήτων, έτσι ώστε να αποχαλινώνονται και να κλιμακώνουν
απίστευτα τους εκβιασμούς τους, με θύματα και ομήρους τους εργαζόμενους και τις
τοπικές κοινωνίες.
Και βέβαια η κατάσταση δεν περιχαρακώνεται αυστηρά στη γέφυρα
του Ευρίπου: ολόκληρη η ζώνη της Χαλκίδας, των Οινοφύτων, του Σχηματαρίου, της
Θήβας παρουσιάζει την ίδια δυσπλασία, καθιστώντας ταυτόχρονα ιδιαίτερα
επιτακτική την ανάγκη του συντονισμού σε επίπεδο κινηματικό και πολιτικό.
Οι προσπάθειες που έχουν γίνει μέχρι τώρα, με εμπροσθοφυλακή
το σωματείο του τσιμεντάδικου, με κάποιες αποσπασματικές ακόμη πρωτοβουλίες
συντονισμού από το Εργατικό Κέντρο Εύβοιας, με κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις του
βουλευτή του Σύριζα Βαγγέλη Αποστόλου αλλά και άλλων όπως του Δ. Στρατούλη και
του Γ. Σταθά, με τη συμπαράσταση των πολιτικών συλλογικοτήτων της Αριστεράς και
ιδιαίτερα της Ν.Ε. του Σύριζα Εύβοιας, είναι αξιόλογες, ωστόσο μένουν ακόμη
πολλά να γίνουν.
Σταθμό στον αγώνα αυτό αποτέλεσε η ορμητική είσοδος των
τσιμεντάδων την περασμένη εβδομάδα στο χώρο του ραδιομεγάρου της ΕΡΤ,
τροχιοδεικτικό της πορείας που πρέπει να ακολουθήσουμε: ενωτικό, αγωνιστικό
μέτωπο αλληλεγγύης και ανατροπής. Γιατί πια ο αγώνας ενάντια στο μνημόνιο είναι
αυτονόητα και αγώνας για τη δημοκρατία.
Εδώ στην Εύβοια, στο πεδίο της ζέουσας πραγματικότητας, στην
Εύβοια της παραγωγικής απονέκρωσης, θα δοκιμαστεί και η πρόταση της
ριζοσπαστικής αριστεράς για την παραγωγική ανασυγκρότηση. Που δεν μπορεί παρά
να περιλαμβάνει την άμεση εθνικοποίηση των μονάδων που εγκαταλείπει πίσω της η
εργοδοτική λιποταξία και η μνημονιακή λαίλαπα, με θέσπιση προωθημένου πλαισίου
για τον εργατικό και κοινωνικό έλεγχο.
Ιδού η Ρόδος …
Βαγγέλης Αντωνίου, Χαλκίδα, 3/7/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου