Του Rolf Gustavsson
«Λείπουν οι κοινές κατευθυντήριες γραμμές για μια ‘αναγέννηση της κοινωνίας της ευημερίας’» του Rolf Gustavsson στη Svenska Dagbladet.
O Gustavsson διαπιστώνει ότι - παρά την οικονομική κρίση - ο πολιτικός χάρτης της Ευρώπης είναι περισσότερο μπλε παρά... κόκκινος, όπως και το γεγονός ότι τα σημαντικότερα όργανα της ΕΕ διοικούνται από πολιτικούς του χώρου της Δεξιάς: το Eυρωπαϊκό Συμβούλιο (Herman Van Rompuy), η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (José Manuel Barroso) και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (Jercy Buzek).
Ολόκληρη η ανατολική και κεντρική Ευρώπη – με εξαίρεση τη Σλοβακία - έχουν συνασπισμούς αστικών κομμάτων, ενώ το ίδιο συμβαίνει και στη Σκανδιναβία -με εξαίρεση τη Νορβηγία – η οποία παραδοσιακά ανήκε στη σοσιαλδημοκρατία.Στις επικείμενες εκλογές της 19ης Σεπτεμβρίου 2010 στη Σουηδία, όχι μόνο - όπως φαίνεται - θα νικήσει ο συνασπισμός των αστικών κομμάτων, αλλά οι Μετριοπαθείς θα πάρουν από τους σοσιαλδημοκράτες τον τίτλο του μεγαλύτερου κόμματος.
Έτσι σήμερα, η αριστερή διακυβέρνηση φαίνεται ότι είναι ένα φαινόμενο της νότιας Ευρώπης, με την Ισπανία, τη Πορτογαλία και την Ελλάδα, ως τα πιο σαφή παραδείγματα. Η εικόνα αυτή ίσως ενισχυθεί, εάν το σοσιαλιστικό κόμμα της Γαλλίας κερδίσει στις εκλογές του 2012. Τούτο, όμως, δεν είναι σίγουρο. Διότι, ακόμη κι εάν η διακυβέρνηση του Nicolas Sarkozy δέχεται ισχυρή κριτική, αυτό δεν σημαίνει αυτόματα τη νίκη της Αριστεράς.
Η βασική αιτία των προβλημάτων της Αριστεράς: στην εποχή του οικονομικού καπιταλισμού, η Αριστερά δεν έχει κάποιο κοινό πρόγραμμα.
Ιστορικά, το πρόγραμμα που έδινε στη σοσιαλδημοκρατία το προφίλ της, ήταν η οικοδόμηση της κοινωνίας της ευμάρειας - έτσι όπως τη διαμόρφωναν τα διάφορα κράτη. Η διαμόρφωση, η ρύθμιση και ο καθορισμός των συνιστωσών της κοινωνίας της ευμάρειας καθορίζονταν σε εθνικό επίπεδο. Την κοινωνική ασφάλιση, την πολιτική για την αγορά εργασίας και την εκπαίδευση, την ιατρική περίθαλψη και την πρόνοια - τα φροντίζει η κάθε χώρα, όπως νομίζει.
Έτσι, ο τρόπος εξασφάλισης της κοινωνίας της ευμάρειας στην Ευρώπη, είναι κατακερματισμένος. Δηλαδή, ενώ οι επιμέρους αγορές είναι ενωμένες παρουσιάζοντας μία συνάφεια, τα συστήματα εξασφάλισης της ευμάρειας είναι διασπασμένα.
Η ρητορική της διεθνούς αλληλεγγύης που θα ένωνε την Αριστερά ζει ακόμη. Όμως, η αποτύπωση της στη πράξη, σε ένα συγκεκριμένο κοινό πρόγραμμα, φαίνεται να είναι δύσκολη. Πριν δέκα χρόνια, όταν η ΕΕ διοικείτο εξ ολοκλήρου σχεδόν από την Αριστερά, η ιδέα της διεθνούς αλληλεγγύης μεταφράστηκε σε μια μάλλον περιορισμένη προσπάθεια για έναν «ήπιο συντονισμό». Η εναρμόνιση των συστημάτων κοινωνικής ευμάρειας ήταν πρακτικά και πολιτικά αδύνατη.
Το ευρωπαϊκό παράδοξο είναι ότι από τη μια πλευρά, η Ευρώπη είναι οικονομικά και νομισματικά ενωμένη και οι χώρες της αμοιβαία αλληλοεξαρτώμενες και από την άλλη πλευρά, η ίδια Ευρώπη είναι πολιτικά και κοινωνικά διασπασμένη στα κράτη που την αποτελούν.
Ο Δανός, σοσιαλδημοκράτης, πρώην πρωθυπουργός, κ. Rasmussen, έχει ασχοληθεί εκτενώς με το ερώτημα, πώς η πολιτική θα μπορούσε να εξισορροπήσει τον παγκοσμιοποιημένο οικονομικό καπιταλισμό. Και αυτό που προτείνει είναι η “αναγέννηση της κοινωνίας της ευμάρειας.
Και αυτό είναι το αληθινό πρόβλημα της Aριστεράς. Είναι δυνατό να εξελιχθεί η ιδέα της κοινωνικής ευμάρειας σε ευρωπαϊκό επίπεδο; Μπορεί να μεταφραστεί σε ένα πειστικό και πέραν των εθνικών συνόρων πρόγραμμα για μια ευρωπαϊκή κοινωνία της ευμάρειας; Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε μια βασική και πέραν των εθνικών συνόρων αλληλεγγύη. H μήπως η Ευρώπη είναι σε μεγάλο βαθμό διασπασμένη σε διάφορα εθνικά συστήματα διακυβέρνησης; Στη περίπτωση αυτή, η Aριστερά δεν στερείται μόνο ισχυρών πολιτικών, αλλά και ενός κοινού προγράμματος που θα τη χαρακτηρίζει και θα τη διαφοροποιεί. Πηγή tvxs.gr
«Λείπουν οι κοινές κατευθυντήριες γραμμές για μια ‘αναγέννηση της κοινωνίας της ευημερίας’» του Rolf Gustavsson στη Svenska Dagbladet.
O Gustavsson διαπιστώνει ότι - παρά την οικονομική κρίση - ο πολιτικός χάρτης της Ευρώπης είναι περισσότερο μπλε παρά... κόκκινος, όπως και το γεγονός ότι τα σημαντικότερα όργανα της ΕΕ διοικούνται από πολιτικούς του χώρου της Δεξιάς: το Eυρωπαϊκό Συμβούλιο (Herman Van Rompuy), η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (José Manuel Barroso) και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (Jercy Buzek).
Ολόκληρη η ανατολική και κεντρική Ευρώπη – με εξαίρεση τη Σλοβακία - έχουν συνασπισμούς αστικών κομμάτων, ενώ το ίδιο συμβαίνει και στη Σκανδιναβία -με εξαίρεση τη Νορβηγία – η οποία παραδοσιακά ανήκε στη σοσιαλδημοκρατία.Στις επικείμενες εκλογές της 19ης Σεπτεμβρίου 2010 στη Σουηδία, όχι μόνο - όπως φαίνεται - θα νικήσει ο συνασπισμός των αστικών κομμάτων, αλλά οι Μετριοπαθείς θα πάρουν από τους σοσιαλδημοκράτες τον τίτλο του μεγαλύτερου κόμματος.
Έτσι σήμερα, η αριστερή διακυβέρνηση φαίνεται ότι είναι ένα φαινόμενο της νότιας Ευρώπης, με την Ισπανία, τη Πορτογαλία και την Ελλάδα, ως τα πιο σαφή παραδείγματα. Η εικόνα αυτή ίσως ενισχυθεί, εάν το σοσιαλιστικό κόμμα της Γαλλίας κερδίσει στις εκλογές του 2012. Τούτο, όμως, δεν είναι σίγουρο. Διότι, ακόμη κι εάν η διακυβέρνηση του Nicolas Sarkozy δέχεται ισχυρή κριτική, αυτό δεν σημαίνει αυτόματα τη νίκη της Αριστεράς.
Η βασική αιτία των προβλημάτων της Αριστεράς: στην εποχή του οικονομικού καπιταλισμού, η Αριστερά δεν έχει κάποιο κοινό πρόγραμμα.
Ιστορικά, το πρόγραμμα που έδινε στη σοσιαλδημοκρατία το προφίλ της, ήταν η οικοδόμηση της κοινωνίας της ευμάρειας - έτσι όπως τη διαμόρφωναν τα διάφορα κράτη. Η διαμόρφωση, η ρύθμιση και ο καθορισμός των συνιστωσών της κοινωνίας της ευμάρειας καθορίζονταν σε εθνικό επίπεδο. Την κοινωνική ασφάλιση, την πολιτική για την αγορά εργασίας και την εκπαίδευση, την ιατρική περίθαλψη και την πρόνοια - τα φροντίζει η κάθε χώρα, όπως νομίζει.
Έτσι, ο τρόπος εξασφάλισης της κοινωνίας της ευμάρειας στην Ευρώπη, είναι κατακερματισμένος. Δηλαδή, ενώ οι επιμέρους αγορές είναι ενωμένες παρουσιάζοντας μία συνάφεια, τα συστήματα εξασφάλισης της ευμάρειας είναι διασπασμένα.
Η ρητορική της διεθνούς αλληλεγγύης που θα ένωνε την Αριστερά ζει ακόμη. Όμως, η αποτύπωση της στη πράξη, σε ένα συγκεκριμένο κοινό πρόγραμμα, φαίνεται να είναι δύσκολη. Πριν δέκα χρόνια, όταν η ΕΕ διοικείτο εξ ολοκλήρου σχεδόν από την Αριστερά, η ιδέα της διεθνούς αλληλεγγύης μεταφράστηκε σε μια μάλλον περιορισμένη προσπάθεια για έναν «ήπιο συντονισμό». Η εναρμόνιση των συστημάτων κοινωνικής ευμάρειας ήταν πρακτικά και πολιτικά αδύνατη.
Το ευρωπαϊκό παράδοξο είναι ότι από τη μια πλευρά, η Ευρώπη είναι οικονομικά και νομισματικά ενωμένη και οι χώρες της αμοιβαία αλληλοεξαρτώμενες και από την άλλη πλευρά, η ίδια Ευρώπη είναι πολιτικά και κοινωνικά διασπασμένη στα κράτη που την αποτελούν.
Ο Δανός, σοσιαλδημοκράτης, πρώην πρωθυπουργός, κ. Rasmussen, έχει ασχοληθεί εκτενώς με το ερώτημα, πώς η πολιτική θα μπορούσε να εξισορροπήσει τον παγκοσμιοποιημένο οικονομικό καπιταλισμό. Και αυτό που προτείνει είναι η “αναγέννηση της κοινωνίας της ευμάρειας.
Και αυτό είναι το αληθινό πρόβλημα της Aριστεράς. Είναι δυνατό να εξελιχθεί η ιδέα της κοινωνικής ευμάρειας σε ευρωπαϊκό επίπεδο; Μπορεί να μεταφραστεί σε ένα πειστικό και πέραν των εθνικών συνόρων πρόγραμμα για μια ευρωπαϊκή κοινωνία της ευμάρειας; Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε μια βασική και πέραν των εθνικών συνόρων αλληλεγγύη. H μήπως η Ευρώπη είναι σε μεγάλο βαθμό διασπασμένη σε διάφορα εθνικά συστήματα διακυβέρνησης; Στη περίπτωση αυτή, η Aριστερά δεν στερείται μόνο ισχυρών πολιτικών, αλλά και ενός κοινού προγράμματος που θα τη χαρακτηρίζει και θα τη διαφοροποιεί. Πηγή tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου