Προκόπης Δούκας

Πριν από αρκετά χρόνια, ένας μετανάστης από ασιατική χώρα μου διηγήθηκε τις περιπέτειες του, στην προσπάθεια του να φέρει τη γυναίκα του και τα παιδιά του στην Ελλάδα. Όταν επιτέλους εγκρίθηκε από την τότε νομαρχία (με αρκετή υποβοήθηση από πολιτικό μέσον) η οικογενειακή συνένωση, έπρεπε η ελληνική πρεσβεία να διεκπεραιώσει εκεί τη διαδικασία.

Για να “βεβαιωθεί” το ελληνικό κράτος οτι πράγματι αυτή είναι η οικογένεια του πρωταγωνιστή, έπρεπε να “εντοπίσει” με τη βοήθεια ντόπιου δικηγόρου τη σύζυγο (στη ζούγκλα προφανώς), διαδικασία που κρατούσε μήνες φυσικά, ώσπου να πέσει το γνωστό “γρηγορόσημο”...

Αργότερα, έμαθα οτι παρόμοια ήταν και η αντιμετώπιση της πρεσβείας μας προς τους γηγενείς, σε άλλη, αραβική αυτή τη φορά χώρα, όταν επιθυμούσαν να ζητήσουν βίζα επίσκεψης στην Ελλάδα, για κάποιο σοβαρό λόγο, όπως ασθένεια συγγενούς τους. Η ταρίφα ήταν χίλια ευρώ, ποσό αδιανόητο σε σχέση με τους τοπικούς μισθούς.

Αν κάποιος θεωρήσει καλοπροαίρετα οτι αυτές είναι πρακτικές που ευδοκιμούν σε εδάφη τριτοκοσμικών χωρών μόνο, η καθημερινή μας εμπειρία αποδεικνύει το αντίθετο. Πρόσφατα, σε μεγάλο οργανισμό του ευρύτερου δημοσίου, μια ελληνίδα φοιτήτρια από το Παρίσι ζήτησε να κάνει τη μαθητεία της, για ένα μήνα. Παρά το γεγονός οτι το αίτημα της έγινε αποδεκτό, όταν ήρθε η ώρα να συμπληρωθεί το σχετικό έντυπο που ζητούσε το γαλλικό πανεπιστήμιο, απαραίτητο για την πιστοποίηση της μαθητείας, συνάντησε την απόλυτη άρνηση των υπηρεσιών. Η διαδικασία συμπλήρωσης ενός “ξένου” εντύπου, απλά δεν “προβλεπόταν”. Και δεν “προβλεπόταν” και καμία άλλη διαδικασία, για να την αντικαταστήσει...

Οι λόγοι είναι πολλοί. Πρώτος και βασικός, η άγνοια και η εσωστρέφεια - δεν ξέρουμε ξένες γλώσσες, δεν αποδεχόμαστε την απλότητα με την οποία διεκπεραιώνουν τις δουλειές τους οι δημόσιες υπηρεσίες άλλων κρατών, δεν μπορούμε να προσαρμοστούμε σε κάτι που “δεν προβλέπεται”. Δεύτερος, είμαστε καχύποπτοι προς άλλους, προτάσσουμε το προσωπικό συμφέρον, φοβόμαστε την ευθύνη, επικαλούμαστε το φόρτο εργασίας/την κακή οργάνωση/την έλλειψη προσωπικού/την πιθανότητα απάτης (η οποία πολύ συχνά συμβαίνει), αρνούμαστε να αναλάβουμε πρωτοβουλία και να λύσουμε το πρόβλημα, πάση θυσία. Και τρίτο (και χειρότερο), αν δεν εφεύρουμε προσκόμματα κάθε είδους, πώς θα βρεθεί ανοιχτό πεδίο για τη διαφθορά; Πώς θα βγάλουμε το “κάτι παραπάνω μας”, αν ολα λειτουργούσαν ομαλά και με αποτελεσματικότητα;

Την ώρα λοιπόν που το κρισιμότερο ζήτημα για την επανεκκίνηση της χώρας είναι ο εκσυγχρονισμός του κράτους και το πλαίσιο που αυτό καθορίζει για τη λειτουργία της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, η ανακοίνωση της νέας κυβέρνησης δείχνει οτι δεν έχει ληφθεί υπ’ όψιν τίποτε από όσα έχουν συμβεί στη χώρα, τα τελευταία δύο και πλέον χρόνια.

Αντί να δούμε ένα ολιγομελές σχήμα, είδαμε ένα παραφουσκωμένο “δήθεν λιτό” σχήμα, που απλώς δεν φθάνει το όρια της υπερβολής, όπως οι προηγούμενες κυβερνήσεις των 50 ατόμων. Αντί να συγχωνευθούν δημιουργικά τα υπουργεία, δημιουργήθηκαν δύο “τέρατα” (Παιδείας-Πολιτισμού και Ανάπτυξης-Υποδομών, ευτυχώς και τα δύο με επικεφαλής από τους σχετικά σοβαρότερους της ΝΔ), ενώ ιδρύθηκαν εκ νέου υπουργεία που εξυπηρετούν διαπλεκόμενα συμφέροντα ή τοπικές ανασφάλειες και εθνικιστικούς παραγοντισμούς, όπως τα Τουρισμού, Ναυτιλίας και Μακεδονίας-Θράκης (να το προτείνουμε και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, το τελευταίο).

Και τα πρόσωπα, που ακούγαμε επί δύο ημέρες - και έδιναν ελπίδες οτι θα έχουν κριτήριο τη “φερεγγυότητα”, που υποσχέθηκε η ΔΗΜΑΡ; Που δεν θα έχουν ταυτόχρονα και τη βουλευτική ιδιότητα; Που δεν θα αποπνέουν “παλαιοκομματισμό”;

Εντάξει αποφύγαμε τις εκ της ακροδεξιάς μεταγραφές, προφανώς με την επιμονή της ΔΗΜΑΡ, αλλά πού είναι (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) η κοινής αποδοχής “εθνική ομάδα”, που διαφήμιζαν (χωρίς τον ξενοδόχο) στελέχη της ΝΔ; Ποιός θα δώσει τη νέα πνοή στο κράτος και στην πολιτική του σε κρίσιμους τομείς, ο κύριος Στυλιανίδης, ο κύριος Αβραμόπουλος ή ο κύριος Παναγιωτόπουλος;

Πού είναι η φιλελεύθερη πτέρυγα (πλην Χατζηδάκη), που κατήγαγε περιφανή νίκη στη Β’ Αθηνών, κόντρα στον σκληροπυρηνικό δεξιό χαρακτήρα της ηγεσίας; Πού είναι οι τεχνοκράτες που “ήξεραν τη δουλειά”, όπως οι Στουρνάρας, Μαραβέγιας και Ζανιάς, τους οποίους “διαφήμιζε” το ΠΑΣΟΚ; Πού είναι τα λαμπερά πρόσωπα κοινής αποδοχής (πλην Μανιτάκη) που θα εξασφάλιζε η ΔΗΜΑΡ; Και ποιός είναι ο ρόλος των κυβερνητικών εταίρων - να εγκρίνουν ένα “σπάταλο” σχήμα, που φέρνει απολύτως τη σφραγίδα της “σαμαρικής” Νέας Δημοκρατίας; Να βγάλουν “την ουρά τους απέξω” ή να απαιτήσουν το καλύτερο δυνατό και σφιχτό σχήμα, με υπουργούς που θα ικανοποιούν τις απαιτήσεις της κοινωνίας και της κρίσιμης συγκυρίας - και όχι αυτές των στελεχών και των πελατειακών σχέσεων; Ή να φυλάξουν τα νώτα τους, παίζοντας παιχνίδια μικροπολιτικών συγκρίσεων, ώστε να φανεί οτι η νέα κυβέρνηση είναι χειρότερη από την προηγούμενη; Και ποιός είναι ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Να κάνει την εντελώς λάθος κριτική, εστιασμένη μόνο στο νέο υπουργό Οικονομικών, επειδή είναι "εκπρόσωπος των τραπεζιτών";

Είναι θετικό τουλάχιστον αυτό που ακούγεται, οτι η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ αποτρέπει την ακύρωση του νόμου Ραγκούση για τους μετανάστες, που απαιτούσε η πλειοδοσία της δεξιάς ρητορικής. Κόντρα όμως σε ότι λέγεται συχνά, την πολιτική την καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό και τα πρόσωπα. Όχι μόνο με το ήθος τους, αλλά με τη συνολική τους αντίληψη για την άσκηση πολιτικής - και τη συνεπαγόμενη αποτελεσματικότητα τους.

Επειδή αυτό το τελευταίο ζήτησε ο νέος πρωθυπουργός, ανήμερα της Πανευρωπαϊκής Ημέρας Μουσικής και του Θερινού ηλιοστασίου (ξεχνώντας οτι από δω και πέρα οι μέρες μικραίνουν), με την ομάδα που παρέταξε, έχει ελάχιστες πιθανότητες να το πετύχει. Όχι μόνο γιατί ο ίδιος δίνει τον τόνο, αλλά και γιατί δεν επέτρεψε (και του επετράπη) να λειτουργήσει με όρους τριτοκοσμικής Ελλάδας, που δεν έχει αντιληφθεί τίποτε από την κρίση. Με στελέχη που (μπροστά στα μάτια μου το βλέπω τώρα), μέχρι πρότινος υπερασπίζονταν τα ρουσφέτια από την περιφέρεια και τη σκανδαλώδη “Αγρογή”, με το επιχείρημα οτι οι ακρίτες είναι "ριγμένοι και οτι “οι Πασοκτζήδες είχαν βάλει τους δικούς τους προηγουμένως στο κράτος”....