Αύριο ένας μόνο κερδίζει ....

Είναι οι πρώτες εκλογές που κανείς δεν έχασε. Αλλά επειδή αυτό δεν μπορεί να συμβεί, κάποιοι στην πορεία πρέπει να χάσουν και κάποιοι άλλοι να κερδίσουν.

Έχουμε και λέμε. Η Νέα Δημοκρατία είναι πρώτο κόμμα και δεν μπορεί παρά το επιτελείο της Συγγρού να είναι ευχαριστημένο, που κατάφερε με πρόεδρο τον Σαμαρά να πάρει την πρώτη διερευνητική εντολή και να επιβιώσει μαζί με τη μεγάλη δεξιά παράταξη και όλο το μνημονιακό μπλοκ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αναμφισβήτητα είναι το απόλυτο αφεντικό από εδώ και στο εξής. Αντιπολίτευση και στη βουλή, εκτός από τους δρόμους, με καταγεγραμμένα ποσοστά για πρώτη φορά για την Αριστερά, κόμματος εξουσίας και έχοντας θέσει πλέον την ατζέντα.

Το ΠΑΣΟΚ συγκράτησε τα ποσοστά του, επιβίωσε ο Βενιζέλος και μαζί ένας κομματικός μηχανισμός που αν έχανε τη σύνδεση του με την εξουσία θα κατέρρεε.

Παράλληλα ευχαριστημένα οφείλουν να είναι και τα κόμματα της ουράς, που σε ένα πολωμένο πολιτικό σκηνικό, όχι μόνο δεν συρρικνώθηκαν σε επίπεδο εξαφάνισης, αλλά θα «παίξουν» και μέσα στην εβδομάδα, με τις διερευνητικές εντολές.

Τα δύσκολα όμως ξεκινούν στη συνέχεια.

ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία οφείλουν να σχηματίσουν κυβέρνηση, γιατί μόνο σε αυτό έχουν δεσμευτεί. Σε τίποτε άλλο. Και το μόνο στοιχείο συγκρότησης ενός τέτοιου σχηματισμού είναι η πίστη στη μνημονιακή πολιτική. Ειδικά με τον ακραίο εθνικιστή Αντώνη Σαμαρά, ακόμη και το μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ του μεταεκσυγχρονισμού, δεν έχει τίποτα κοινό.

Το δεύτερο δεδομένο είναι ότι θεωρείται πλέον επιτακτική ανάγκη η επαναδιαπραγμάτευση όχι μόνο της δανειακής σύμβασης –που είναι ευκολάκι-, αλλά και των όρων του μνημονίου. Των βασικών δηλαδή μέτρων που έχει αποδοκιμάσει το σύνολο της κοινωνίας. Και ούτε ο Αντώνης Σαμαράς και η πρώτη κυρία του ψηφοδελτίου της ΝΔ είναι έτοιμοι να το πράξουν, ούτε ο Ε.Βενιζέλος που δεν κατάφερε να διαπραγματευτεί ούτε με το επιτελείο του Γιώργου Παπανδρέου.

Το μόνο βέβαιο λοιπόν είναι ότι θα έχουμε μια κυβέρνηση με όλες τις αντιφάσεις του κόσμου στο εσωτερικό της, μια κοινωνία απέναντι και έναν δεδομένο πολιτικό σχηματισμό που κινείται ακριβώς στην  αντίθετη κατεύθυνση. Σε έναν δρόμο δηλαδή χωρίς δεδομένες αντιφάσεις, που εκφράζει ορθολογικά την αντίπερα όχθη του μνημονιακού μετώπου και που ο χρόνος μετράει φανερά υπέρ του. Αρκεί να μην παρεκκλίνει σοβαρά από την αφήγηση που έχει χτίσει και είναι πλειοψηφική.

Όσο για τους μικρούς, θα μετρηθούν οι μετωπικές αποφάσεις που θα πάρουν και μάλιστα όχι πλέον στο οικονομικό πεδίο, αλλά στη σφαίρα του κοινωνικού και της καθαρής πολιτικής. Ποιος είναι δηλαδή με τον ακροδεξιό και νεοφιλελεύθερο Σαμαρά και ποιος με την Αριστερά. Πρώτος επικίνδυνος να πέσει στην παγίδα φυσικά είναι ο Φώτης Κουβέλης, που θα κληθεί σύντομα να αποφασίσει αν είναι η αριστερά της ευθύνης ή απλώς με την ορθόδοξη αριστερά.

Άρα μάλλον η φάση είναι τώρα win-win, αλλά στο τέλος μόνο ένας νικάει.

   Λ.Α.