«Κατά» της ρύθμισης για το 40ωρο στο δημόσιο τάχθηκε σύσσωμη η αντιπολίτευση, καθώς έκριναν το νομοσχέδιο ανεπαρκές και αόριστο. Η ρύθμιση προβλέπει την επιμήκυνση του ωραρίου κατά δυόμισι ώρες και περιλαμβάνεται στο νομοσχέδιο για την Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση, το οποίο εισήχθη στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής.
Ο υπουργός Εσωτερικών στηλίτευσε την άρνηση των κομμάτων της αντιπολίτευσης να ψηφίσουν το νομοσχέδιο. Ειδικά δε για την ρύθμιση για την αύξηση του ωραρίου των δημοσίων υπαλλήλων, είπε πως η αρνητική αυτή στάση αποτελεί καθοριστική στιγμή της πολιτικής και κοινωνικής συζήτησης στον τόπο.

Παράλληλα, εξαπέλυσε βολές κατά τη ΝΔ, δηλώνοντας «αιφνιδιασμένος» από την στάση της, και έκανε λόγο για αλλαγή της τακτικής της σε ένα νομοσχέδιο, το οποίο αποτελεί κοινωνική αναγκαιότητα.

Αιτιολογώντας την, επί της αρχής, αρνητική ψήφο της ΝΔ, ο εισηγητής του κόμματος Χρήστος Ζώης είπε πως πρόκειται για ευχολόγιο, ένα νομοθέτημα - φούσκα, μια συρραφή αόριστων και σε πολλές περιπτώσεις αντιφατικών εννοιών, το οποίο μάλιστα ενώ δεν λέει τίποτα είναι και αμετροεπές. «Δεν μπορείτε να μας ζητάτε συναίνεση, όταν οι ίδιοι δεν παραδέχεστε τι παραλάβατε ή από ποιο σημείο το παραλάβατε. Εμφανίζεστε σαν μόλις η Πολιτεία να συνειδητοποίησε την ανάγκη για ηλεκτρονική διακυβέρνηση και από αύριο την κάνει πράξη. Η αλήθεια είναι ότι δεν χρειαζόταν παρά να συνεχίσετε την προσπάθειά μας για να τα πάτε τα πράγματα παραπέρα, όμως επί 19 μήνες δεν κάνατε απολύτως τίποτα. Ο νόμος δε για να εφαρμοστεί χρειάζεται 26 υπουργικές αποφάσεις, 6 Προεδρικά Διατάγματα και δύο πράξεις από την Αρχή Προσωπικών Δεδομένων», είπε ο κ. Ζώης απευθυνόμενος προς τα υπουργικά έδρανα.

Ακόμη, καταλόγισε στον υπουργό επικοινωνιακά παιχνίδια επικαλούμενος την πρόβλεψή του ότι με την παράταση του ωραρίου εργασίας κατά δυόμιση ώρες των δημοσίων υπαλλήλων θα μειωθούν κατά 45.000 οι θέσεις εργασίας, η οποία - όπως είπε - δεν προκύπτει από πουθενά. «Μέχρι να απαντήσετε θα σας λέμε «όχι». Εμείς δεν θα φουσκώνουμε το μπαλόνι ενός προγράμματος που δεν λέει τίποτα για την δημόσια διοίκηση, δεν θα δίνουμε λευκή κάρτα χωρίς να τεκμηριώνετε αυτά που λέτε», κατέληξε ο κ. Ζώης προς τον υπουργό Εσωτερικών.

Η Βέρα Νικολαϊδου εκ μέρους του ΚΚΕ είπε πως ουδείς είναι αντίθετος με την τεχνολογία, το θέμα όμως είναι πώς αυτή χρησιμοποιείται αφού στον καπιταλισμό την στρέφουν κατά των δικαιωμάτων των εργαζόμενων. Για το θέμα του ωραρίου η κυρία Νικολαϊδου ανέφερε χαρακτηριστικά ότι «η αύξηση των ωρών εργασίας, χωρίς αύξηση των αποδοχών δεν είναι το μισάωρο ή οι δυόμιση ώρες, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση. Στην ουσία- είπε- έχουμε να κάνουμε με αύξηση ωρών εργασίας που θα αρχίζουν από τις δυόμιση έως και δέκα την εβδομάδα». «Έχουμε να κάνουμε με νέο ξεζούμισμα των εργαζόμενων, οι οποίοι πρέπει να αντιδράσουν άμεσα», τόνισε.

Ο Άγγελος Κολοκοτρώνης, ειδικός αγορητής του ΛΑΟΣ αμφισβήτησε ότι με το νομοσχέδιο αυτό θα παταχθεί αυτόματα η γραφειοκρατία λέγοντας ότι δεν αγγίζει τα αίτια και τις δομές που δημιουργούν την παρωδία της δημόσιας διοίκησης, ενώ δεν είναι ρεαλιστικό ως προς τους στόχους του. Επίσης ανέφερε πως δεν θα είναι αποτελεσματικό αφού προηγήθηκε το υπόβαθρο αναδιοργάνωσης του δημοσίου. Εξέφρασε τέλος τον προβληματισμό του κόμματός του μήπως δαπανηθούν και πάλι πολλά χρήματα για την δημιουργία επιτροπών, διευθύνσεων και εξοπλισμού και η ωφέλεια είναι υποδεέστερη του κόστους του εγχειρήματος και καταλόγισε στον υπουργό Εσωτερικών ότι αντί να μειώνει το κράτος, το διογκώνει. «Είναι θετικό πάντως πως ο υπουργός δεν χαρακτήρισε το νομοσχέδιο παγκοσμίως πρωτότυπο. Τον καλωσορίζουμε στην πραγματικότητα», είπε καταλήγοντας ο κ. Κολοκοτρώνης.

Εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, η ειδική αγορήτρια Λίτσα Αμμανατίδου, ζήτησε να αποσυρθεί το νομοθέτημα, ενώ δήλωσε πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υπέρ της εισαγωγής ηλεκτρονικού εκσυγχρονισμού στη διοίκηση, όμως τα προβλήματά της είναι κατεξοχήν πολιτικά. Ανέφερε δε πως το νομοσχέδιο αυτό εντάσσεται στην όλη κυβερνητική απόπειρα υποκατάστασης του πολιτικού υποκειμένου από απρόσωπα τεχνολογικά μορφώματα, που επιβάλλουν με λογικές κόστους και κέρδους νεοφιλελεύθερες συνταγές και υποκατάστασης του κράτους πρόνοιας από ένα επιτελικό κράτος που αφήνει τις αγορές να κατασπαράζουν δικαιώματα και κατακτήσεις.