Ο ελιγμός της εργασιακής εφεδρείας

Η πρόταση της ΝΔ για τη μισθωτή εργασιακή εφεδρεία προβλέπει οι εργαζόμενοι των οργανισμών που κλείνουν ( ή και άλλοι που θα θεωρηθούν υπεράριθμοι), να αμείβονται για τρία χρόνια μόνο με το βασικό τους μισθό και να εργάζονται σε άλλες υπηρεσίες του δημοσίου, ή να μην εργάζονται καθόλου.
Δεν ξεκαθαρίζει βέβαια, τι θα γίνει μετά την τριετία. Θα επανέρχονται ή θα απολύονται;

Η ιδέα δεν είναι καινούργια. Την είχε υιοθετήσει ο κ. Μάνος (όταν ήταν στη ΝΔ) και προέβλεπε απόλυση μετά την τριετία. Αργότερα η σκέψη είχε επανέλθει με αφορμή την πώληση της Ολυμπιακής και προέβλεπε μετά την τριετία να συνεχίζεται η απασχόληση στο δημόσιο, αλλά ένα ποσοστό της αμοιβής να καταβάλλεται με δελτίο παροχής υπηρεσιών (η πρόταση δεν υιοθετήθηκε και ακολούθησε η γνωστή σκανδαλώδης πλουσιοπάροχη ρύθμιση).

Λέγεται από τα ρεπορτάζ, ότι ο πρωθυπουργός που βρήκε την ιδέα καλή την συμπλήρωσε με την προοπτική οι εργαζόμενοι να μπαίνουν σε προγράμματα κατάρτισης (κάτι σαν αυτά των ανέργων που γίνονται ουσιαστικά ως επιδότηση). 

Προς τι όμως όλη αυτή η συζήτηση; Τι δημοσιονομικό όφελος θα έχει μια πιθανή εφαρμογή αυτής της εργασιακής εφεδρείας;

Πρόκειται για συμφωνία που μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα των εργαζομένων που πιθανά θα χάσουν τη δουλειά τους ή για συμφωνία στη ντρίμπλα που θα κάνει το πολιτικό σύστημα για να τους ξεγελάσει προσωρινά;