Μπράβο Γιώργο!

Όχι δεν προσχωρώ στο κίνημα των δημοκρατών σοσιαλιστών του Γιώργου. Η αλήθεια είναι ότι δέχθηκα παραδόξως σχετική εισήγηση. Στην αρχή νόμισα ότι ήταν πολιτικό αστείο αλλά σοβάρευε οπότε αρνήθηκα όσο πιο ευγενικά μπορούσα.

Όμως χαίρομαι για την πρωτοβουλία του Γιώργου. Χαίρομαι γιατί οι δημοκράτες σοσιαλιστές βρήκαν το κίνημά τους. Ίσως πάρουμε σειρά τώρα και οι δημοκράτες φιλελεύθεροι. Ελπίζω τουλάχιστον αυτό να μην συμβεί υπό τον έτερο Έλληνα πρώην πρωθυπουργό με κληρονομικό χάρισμα, κατά κόσμο Κωστάκη.

Το «μπράβο Γιώργο» όμως δεν έχει να κάνει με το παραπάνω. Καταρχήν είναι ένα ράπισμα από εμένα σε όσους αφελείς χλευάζουν όλο αυτό το διάστημα το κίνημα του ΓΑΠ. Αν χλευάζεις την πρωτοβουλία του Γιώργου σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνεις την χώρα και τους πολίτες της. Δεν καταλαβαίνεις ότι ο Γιώργος, ακόμα και με αυτό το κίνημά του, ένα 5% το έχει ως ελάχιστη βάση εκκίνησης. Η συνέχεια φυσικά είναι ανοιχτή και ρευστή, αλλά ο Γιωργάκης ξεκινάει από μια βάση αξιοζήλευτη.

Και πού το βρίσκει το 5%; Μα μια πολιτική κίνηση από πρώην πρωθυπουργό της χώρας μιλάει σε εθνικό ακροατήριο και στη συγκεκριμένη περίπτωση αντλεί στήριξη από πολλές πηγές μεταξύ των οποίων οι παρακάτω:

– Από αυτούς που αισθάνονται ότι κάποιοι δεν άφησαν τον Γιωργάκη να ολοκληρώσει το έργο του. Ναι υπάρχει αυτό το είδος. Όπως και αυτοί που πιστεύουν ότι ο Κωστάκης είναι η χρυσή εφεδρεία του έθνους. Δυστυχώς αυτά είναι υπαρκτά και υπολογίσιμα είδη στη χώρα.
– Από αυτούς που ψηφίζουν Παπανδρέου όποιος κι αν είναι. Ευάριθμο είδος ιδιαίτερα στην Ελληνική ύπαιθρο.
– Από αυτούς που είναι βαθιά ΠΑΣΟΚ αλλά σιχαίνονται μετά βδελυγμίας τον Βενιζέλο.
– Από αυτούς που αναδείχθηκαν από το πουθενά επί Γιωργάκη και έμειναν με την απορία γιατί διακόπηκε τόσο απότομα η βασιλεία τους.
– Από αυτούς που προσωρινά μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά όταν γνώρισαν από κοντά τους νέο-σταλινικούς σκιάχτηκαν.
– Από αυτούς που πιστεύουν ακόμα στην αναγέννηση της μεγάλης «δημοκρατικής» παράταξης υπό έναν πεφωτισμένο μπροστάρη με γερό όνομα.
– Από αυτούς που θεωρούν ότι ο Γιωργάκης θα μας κάνει Δανία του νότου.
– Από αυτούς που πιστεύουν ότι οι Γερμανοί μας επιβουλεύονται και η λύση θα έρθει υπερατλαντικά.

Ο Γιωργάκης λοιπόν ξεκινάει με μια σημαντική δυναμική. Σημαντική για αυτόν καθώς μάλλον θα μπει άνετα στη βουλή και θα διεκδικήσει ενδεχομένως ρόλο στην επόμενη ημέρα.

Ακόμα σημαντικότερη για τον ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου στερεί τουλάχιστον 2 μονάδες και πιθανότατα το όποιο δημοσκοπικό προβάδισμά του από τη ΝΔ εισέρχεται πλέον στη ζώνη του στατιστικού σφάλματος. Πιθανώς του προσφέρει κι ένα άλλοθι για να διαχειριστεί το ενδεχόμενο ήττας και σε αυτές τις εκλογές, με χαμηλότερη επίδοση από αυτή του 2012, όπως τα κατάφερε και στις Ευρωεκλογές, μοναδικό επίτευγμα για αξιωματική αντιπολίτευση σε περίοδο κρίσης.

Σημαντική επίσης είναι η κίνηση του ΓΑΠ για τη ΝΔ. Η παραδοσιακή δεξιά, αυτή που ακροβατεί μεταξύ εκδίωξης των Ευρωπαίων εκτός συνόρων και παράκλησής τους να επιστρέψουν, η παράταξη που διατείνεται ότι δεν παίζει με τη χώρα, αλλά μόνο με τα νεύρα μας, αποκτά ακόμα μια ευκαιρία. Ίσως να μην καταρρεύσει όπως θα συνέβαινε αν κατάφερνε να χάσει με διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις συνεπείς προσπάθειες αυτοδιάλυσής της όλα αυτά τα χρόνια. Η επτάψυχη ΝΔ, όσο και να πέφτει φαίνεται πως βρίσκει αντιπάλους που πέφτουν ταχύτερα.

Σημαντική είναι η πρωτοβουλία του ΓΑΠ και για το Ποτάμι. Όπως ίσως προσέξατε ο αναποφάσιστος ΓΑΠ μετά από τα 5 – 10 ονόματα κόμματος που δοκίμασε μέσω διαρροών τις προηγούμενες ημέρες τελικά επέλεξε το «Το κίνημα», με υπότιτλο «Δημοκρατών Σοσιαλιστών». Το site είναι www.tokinima.gr. Είναι φανερό ότι τίποτε δεν είναι τυχαίο. Το κίνημα ψαρεύει κι από το Ποτάμι ένα μέρος της δύναμής του. Το όνομά του έχει κοινά στοιχεία marketing. Από την άλλη η εμφάνιση του κινήματος Γιώργου ίσως είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να συμβεί στο Ποτάμι. Το υποχρεώνει να παλέψει για την 3η θέση αντί να την καταλάβει περίπου άκοπα ως μόνη εναλλακτική μετριοπαθής και δίχως τύψεις ψήφος με προοπτική εκλογιμότητας. Επιπλέον το Ποτάμι υποχρεώνεται να κοιτάξει λίγο πιο κατάματα τον πολίτη, απαντώντας με μεγαλύτερη ευθύτητα και πρακτικότητα στις ανοιχτές προκλήσεις. Αναγκαστικά θα ανοίξει περισσότερα φύλλα. Επιπρόσθετα η εμφάνιση ενός νέου πόλου στον ίδιο πολυσύχναστο πολιτικό χώρο της κεντροαριστεράς (μέλι έχει πια;) πιθανώς δίνει στο ποτάμι ένα κίνητρο να αναδείξει με περισσότερη σαφήνεια τη φιλελεύθερη πτυχή του, διορθώνοντας την αριστερή κλίση που πήρε τους τελευταίους μήνες. Μένει όλα αυτά να αποδειχθούν στην πράξη.

Ασφαλώς σημαντική είναι η πρωτοβουλία του Γιώργου για το ΠΑΣΟΚ και τον … λαοφιλή Πρόεδρό του. Του προσφέρει άλλοθι για την επικείμενη εκλογική κατάρρευση. Θα φταίει ο Γεώργιος ο Β’ που διέσπασε το κόμμα κι όχι το προφανές ότι το ΠΑΣΟΚ δεν προσφέρει καμία απολύτως πολιτική πρόταση στον ψηφοφόρο. Το καταρρέον ΠΑΣΟΚ επιβίωσε ως τώρα κυρίως λόγω παραδόσεων ή εξαρτήσεων. Πλέον η παράδοση έχει άλλον σαφώς αυθεντικότερο εκφραστή. Η εξάρτηση έχει ούτως ή άλλως εδώ και καιρό πολλούς δυναμικότερους εκπροσώπους. Άρα ο αντίπαλος του Βενιζέλου πλέον είναι μόνο το πλαφόν του 3%. Αν καταφέρει να πέσει κάτω κι από αυτό αποσύρεται. Το πτώμα του ΠΑΣΟΚ που έχει εδώ και χρόνια μυρίσει θα ταφεί με δόξα και τιμή, στο ίδιο μαυσωλείο με το ιδεολογικό του αποτύπωμα που έχει ενταφιαστεί νωρίτερα. Οι από το κράτος διασωθείσες δανείστριες τράπεζες του κόμματος του Βενιζέλου σύντομα δεν θα έχουν ούτε κρατική επιχορήγηση να κατάσχουν. Τα όργανα γυμναστικής έχουν εδώ και καιρό απομακρυνθεί.

Χαίρομαι λοιπόν γιατί η κίνηση του ΓΑΠ διαταράσσει την ισορροπία στο πολιτικό μας σύστημα. Κάθε διατάραξη μιας δυσάρεστης ισορροπίας ενέχει το ενδεχόμενο ανακατατάξεων. Ο ΓΑΠ μπορεί στη διακήρυξή του να επιτίθεται στην … παγκόσμια συνωμοσία των νεοφιλελεύθερων (τι άλλο;), όμως στην πραγματικότητα η κίνησή του είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πρόσφατα δείγματα «δημιουργικής καταστροφής» (κλασσική νεοφιλελεύθερη αξία) στην πολιτική μας σκηνή. Μπορεί «το κίνημα» να μην φέρνει κάτι καινούριο στην πολιτική αλλά είναι σίγουρο ότι διευκολύνει την γέννηση καινούριων στοιχείων και κυρίως την απόσυρση παλαιών.

Αν δεν υπήρχε η πρωτοβουλία του Γιώργου θα έπρεπε να την έχουμε εφεύρει. Το κείμενο της διακήρυξης δεν είναι κακό. Φυσικά δεν τολμάει να μιλήσει για πρακτικές λύσεις των προβλημάτων γιατί εκεί είναι τα δύσκολα. Ο διάβολος κρύβεται πάντα στις λεπτομέρειες. Οι Πετσάλνικοι του επιτελείου του Γιώργου τα ξέρουν αυτά. Παλιά τους τέχνη κόσκινο.

Ο Γιώργος όμως, με

– το 1 εκατομμύριο ψήφων εκλογής του στην Προεδρία του ΠΑΣΟΚ, όταν ο Σημίτης έφευγε για να γλυτώσει τα χειρότερα,
– το 44% και την κατάρρευση της ΝΔ του 2009, όταν παρά την επί πενταετία καταστροφική πολιτική του Κωστάκη, λεφτά ακόμα υπήρχαν,
– τη χρηματοοικονομική κατάρρευση και τις συνθήκες που ακολούθησαν,

είχε όλες τις ευκαιρίες που θα μπορούσε να λάβει Έλληνας πολιτικός για να τα αλλάξει πραγματικά όλα, τουλάχιστον όλα τα σημαντικά, με τις λιγότερες δυνατές αντιδράσεις. Δυστυχώς όμως δεν άλλαξε περίπου τίποτε. Κατασπατάλησε μια μοναδική ιστορική ευκαιρία. Δεν κατάφερε ουσιώδεις αλλαγές ούτε στο τότε κόμμα του, ούτε στις δυσλειτουργίες της δημοκρατίας μας, ούτε φυσικά στο κράτος. Ούτε ενθάρρυνε, ούτε επέτρεψε την αλλαγή στο παραγωγικό πρότυπο για το οποίο μιλούσε συνέχεια και την καινοτομία που ευαγγελιζόταν. Δεν κατάφερε την αλλαγή ούτε καν στην αντίληψη των υποστηρικτών του για τα αίτια της κρίσης.

Όχι γιατί δεν τα ήθελε όλα αυτά. Δεν πιστεύω πως δεν τα ήθελε. Ούτε γιατί δεν είναι καλός άνθρωπος. Κάθε άλλο. Ως άνθρωπο τον πιστεύω. Θεωρώ ότι είναι μάλλον συμπαθής και άνω του μετρίου σε επίπεδο εντιμότητας για τα δεδομένα των επαγγελματιών πολιτικών της χώρας. Όμως φοβάμαι πως απλά δεν μπορεί. Δεν κάνει για το ρόλο του ηγέτη. Δεν το έχει. Όχι το όνομα. Αυτό το έχει. Τις δυνατότητες δεν έχει.

Για να πετύχεις οποιοδήποτε αποτέλεσμα σε μια κοινωνία χρειάζεται να οραματιστείς, να σχεδιάσεις, να προετοιμάσεις, να εξαγγείλεις, να εφαρμόσεις, να αποτιμήσεις και να διορθώσεις / συμπληρώσεις. Και να έχεις το χωροχρόνο για να τα κάνεις όλα αυτά. Ο κύκλος είναι αυτός, για το απλούστερο ή και το πιο περίπλοκο ζήτημα. Ο Γιωργάκης δυστυχώς δεν έχει όλες αυτές τις αυτονόητες αν και δύσκολες κινήσεις στο ρεπερτόριό του παρά το ότι του προσφέρθηκε ικανός χωροχρόνος. Πιστεύω πως οραματίζεται. Εξαγγέλλει πολλά. Χωρίς όμως να έχει σχεδιάσει ή προετοιμάσει σχεδόν τίποτε και επομένως η υλοποίηση πέφτει στο κενό. Για αποτίμηση / διόρθωση / συμπλήρωση ας μη γίνεται λόγος. Έτσι μένει να είναι συμπαθής πλην ολίγον γραφικός. Φαίνεται να θέλει αλλά να μην μπορεί. Έτσι καταντά να είναι ο χρήσιμος αφελής. Ο αγαπημένος άνθρωπος της αυλής των κολάκων και των συμβούλων. Χρησιμοποιώντας το όνομά του και την εύνοιά του κάποιοι γίνονται παράγοντες αν και ανυπόληπτα πρόσωπα. Με μόνο πλεονέκτημα την ικανότητά τους να κερδίζουν την εμπιστοσύνη του και να τον χειρίζονται, αποκτούν ισχύ.

Η διακήρυξη του κινήματος καταγγέλλει όλα αυτά που μεγάλο μέρος από τους προσυπογράφοντες αυτήν ενθάρρυναν ή ανέχθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, συμπεριλαμβανομένου και του Γιωργάκη, που όσο κι αν είναι αφελής δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως ούτε είδε ούτε άκουσε τίποτε όσο ήταν βουλευτής ή υπουργός. Κατόπιν όλων αυτών μπορούμε να θεωρήσουμε πως «Το κίνημα» δεν κυοφορεί το ίδιο τίποτε το νέο αλλά πιθανότατα θα δράσει καταλυτικά στην αποδέσμευση δημιουργικών δυνάμεων έξω από αυτό. Ίδωμεν. Πάντως το μπράβο μου ο Γιώργος δικαιωματικά το κέρδισε.

ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ

πηγή