Μετανάστες, οικονομική κρίση και η Αριστερά

Μέσα στο πλαίσιο της γενικότερης πολεμικής που δέχεται η Αριστερά από τα συστημικά κόμματα, τα οποία απαξιώνονται σιγά –σιγά και καταρρέουν, λόγω των αδιέξοδων αντιλαϊκών πολιτικών που εφαρμόζουν, εντάσσεται η μομφή που της προσάπτουν για ‘’φιλομεταναστευτική πολιτική’’.

Είναι γεγονός ότι η Αριστερά ως κέντρο της πολιτικής της έχει τον άνθρωπο, ανεξάρτητα από εθνικότητα, χρώμα και σεξουαλικό προσανατολισμό, διαπνεόμενη λοιπόν από αξίες όπως ο ανθρωπισμός και η αλληλεγγύη, μάχεται για την προάσπιση της ισότητας και των δικαιωμάτων όλων, χωρίς βέβαια αυτή η παραδοχή να σημαίνει ότι υποθάλπει ή υποστηρίζει παραβατικές συμπεριφορές.

Οι πολιτικές που έχουν ασκηθεί στο παρελθόν, αναφορικά με το μεταναστευτικό, δε συνιστούσαν σοβαρή και αποτελεσματική προσέγγιση του προβλήματος, αφού περιορίζονταν στην καταστολή των ίδιων των μεταναστών, οι οποίες εκφράστηκαν με απάνθρωπες μεθόδους όπως ο φράχτης στον Έβρο, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τη Frontex κ.α.

Οι πολιτικές επιλογές αντιμετώπισης της κρίσης χρέους των κυβερνήσεων τα προηγούμενα δυόμιση χρόνια καθώς και της τωρινής κυβέρνησης, η οποία αποτελεί οργανική συνέχεια των προηγούμενων, ακολουθώντας πιστά τις εντολές του διευθυντηρίου των Βρυξελλών, των νεοφιλελεύθερων
προϊσταμένων τους και των τραπεζιτών, έχοντας ως πρόταγμα την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του ντόπιου και ξένου παρασιτικού κεφαλαίου, συνίστανται στην αυστηρή λιτότητα (μείωση μισθών-συντάξεων), στη διάλυση του κοινωνικού κράτους , στην απαξίωση της εργασίας και του προϊόντος της, με αποτέλεσμα η ανεργία να αυξάνεται, να εξαθλιώνονται μισθωτοί και συνταξιούχοι και γενικά να διαρρηγνύεται η κοινωνική συνοχή.

Μέσα σε αυτό το κλίμα για να επιτευχθούν τα σχέδια του κατεστημένου και να καμφθούν οποιεσδήποτε αντιδράσεις , το σύστημα καλλιεργεί στα εξαθλιωμένα και απογοητευμένα πλήθη την ξενοφοβία, με συνέπεια να παρατηρούμε έντονες ρατσιστικές συμπεριφορές. Παρακολουθούμε όλοι τις προβαλλόμενη από τα καθεστωτικά ΜΜΕ (τα οποία αποτελούν αρωγό του συστήματος) επιχείρηση ‘’σκούπα’’ (Ξένιος Ζεύς) καθώς και τη δημοσιότητα που δόθηκε στο βιασμό και στην κακοποίηση της 15 χρονης στην Πάρο από τον Πακιστανό, η οποία είχε ως επίκεντρο όχι τη στυγερότητα του εγκλήματος αλλά την εθνικότητα του φερόμενου ως δράστη.

Έτσι λοιπόν το σύστημα, κατά πρώτον επιτυγχάνει την αλλαγή της ατζέντας, τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από τα πραγματικά προβλήματα. Η αιτία για την εξαθλίωση είναι ο ‘’ξένος’’, ο ‘’διαφορετικός’’. Κατά δεύτερον κατορθώνει να κατακερματίζει τα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται, εφαρμόζοντας το δόγμα διαίρει και βασίλευε το οποίο διαχρονικά αποτελεί εργαλείο κάθε καθεστώτος για να επιβληθεί, μια και η συνθήκες διαβίωσης έχουν δυσχεράνει όχι μόνο για τους Έλληνες εργαζόμενους αλλά και για όσους μετανάστες που εργάζονται στη χώρα μας.

Η προσέγγιση όμως του μεταναστευτικού με γνώμονα το φόβο και με εργαλείο την καταστολή δεν αποτελεί μόνο επιφανειακή προσέγγιση αλλά και επικίνδυνη, μια και μέσα στο κλίμα φόβου και βίας που δημιουργείται, αφ ενός δίνουμε χώρο σε ναζιστικές οργανώσεις νοσταλγών του Χίτλερ και της ξενοκίνητης χούντας όπως η Χρυσή Αυγή, να δρουν ανεξέλεγκτα και να λειτουργούν πλέον παρακρατικά, αφ εταίρου η καταστολή των μεταναστών χρησιμοποιείται για να αυταρχικοποιηθεί η κοινωνική και πολιτική ζωή.

Το μεταναστευτικό επειδή είναι πολυδιάστατο πρόβλημα και για να το προσεγγίσουμε εποικοδομητικά οφείλουμε να αναζητήσουμε τα γενεσιουργά του αίτιά στο κυρίαρχο σύστημα, όπως οι πόλεμοι (ιμπεριαλισμός), φτώχεια (εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών – αποικιοκρατία), περιβαλλοντική καταστροφή. Οπότε τα ανθρωπιστικά και δημοκρατικά κεκτημένα καθώς και ο διαρκής αγώνας για την αλλαγή του status quo, θα πρέπει να αποτελούν βασικούς γνώμονες αντιμετώπισης του προβλήματος από έναν σύγχρονο, ριζοσπαστικό φορέα της Αριστεράς.

 Ελένη Δεδούση