Μιλάνε για ανασύνθεση τώρα, ενώ θα περίμενε κανείς να είναι ποιο σεμνοί

Σημεία και τέρατα συμβαίνουν στην χώρα με πρωταγωνιστές τον τραπεζίτη Πρωθυπουργού  και τον Ε. Βενιζέλο οι οποίοι έχουν αποφασίσει από κοινού να στηρίξουν τις Τράπεζες, κρυφά  από τον λαό, βαφτίζοντας την βοήθεια των 30δις Ευρώ που θα δοθούν στις τράπεζες δάνειο και γράφοντας τον νόμο που ψηφίστηκε πρόσφατα στην Βουλή,

για ανταλλαγή κοινών μετοχών προκειμένου οι τράπεζες να πάρουν την βοήθεια, χωρίς να περάσουν οι τράπεζες στο δημόσιο και να εξασφαλισθεί το δημόσιο συμφέρον.

Την ώρα που  κάνουν την μεγαλύτερη απάτη σε βάρος μας, καθότι θα πάρουμε εμείς ως χώρα δάνειο και θα δοθεί άτοκο στις τράπεζες και τρέχα γύρευε πότε θα το επιτρέψουν και  ενώ ο λαός θα εξαθλιώνεται, βαφτίζοντες μωρές παρθένες και θέλει ο ένας να γίνει αρχηγός στο ΠΑΣΟΚ και ο άλλος μεσω του Δ. Τσιόδρα διευθυντή του γραφείου τύπου, του πολιτικού γραφείου του Πρωθυπουργού μιλάει για «Τα κόμματα εξουσίας, άταφα πτώματα της μεταπολίτευσης, δεν μπορούν να προωθούν με αποφασιστικότητα τις αλλαγές που θα οδηγήσουν σε ασφαλές λιμάνι.» και έχουν πρόταση ότι η έξοδος από την κρίση είναι «Η ανασύνθεση μπορεί να γίνει είτε με τη δημιουργία ενός νέου σχήματος, με καθαρά ευρωπαϊκό προσανατολισμό, το οποίο, σε συμμαχία με άλλες δυνάμεις, θα μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά, είτε με ενίσχυση εκείνων των δυνάμεων από τα σημερινά σχήματα, που κινούνται σε αυτήν την κατεύθυνση»

Διαβάστε το άρθρο 

Η οικονομική χρεωκοπία της χώρας, έχει ως αποτέλεσμα και την πολιτική χρεωκοπία των κομμάτων εξουσίας, τα οποία στις δημοσκοπήσεις δεν συγκεντρώνουν αθροιστικά, ούτε τα ποσοστά που ελάμβανε το ένα από αυτά στις εκλογικές αναμετρήσεις.

Οι πολίτες με κάθε τρόπο δηλώνουν έλλειψη εμπιστοσύνης στο κομματικό σύστημα και τα κόμματα συνηθισμένα να λειτουργούν όχι ως φορείς παραγωγής πολιτικής αλλά ως εξουσιαστικοί μηχανισμοί, καλούνται να αντιμετωπίσουν μια κρίση για την οποία δεν διαθέτουν ούτε τα αναλυτικά εργαλεία να την προσεγγίσουν στην πραγματική της διάσταση, να εξηγήσουν πειστικά τι έχει συμβεί στη χώρα, να μιλήσουν ανοιχτά και δίκαια για την κατανομή των ευθυνών και να προβάλουν ένα αξιόπιστο σχέδιο εξόδου από την κρίση.

Οι πολιτικές δυνάμεις που έχουν τη δυνατότητα να ηγηθούν είναι λίγες και κατακερματισμένες, αλλά την ιδία στιγμή όλο και περισσότεροι πολίτες αναζητούν διέξοδο δίχως όμως να εμπιστεύονται τους παραδοσιακούς μηχανισμούς.

Στο ΠΑΣΟΚ υποτίθεται πως έχει δειλά-δειλά ξεκινήσει η συζήτηση για το πώς το κόμμα έφτασε να καταγράφει δημοκοπικά ποσοστά που παραπέμπουν στα πρώτα χρόνια της ίδρυσης του. Οι περισσότεροι επικεντρώνουν τη συζήτηση στα δύο τελευταία χρόνια της κυβερνητικής θητείας και στα λάθη που έγιναν από τον Παπανδρέου.

Η κουβέντα όμως πρέπει να ξεκινήσει από το μακρινό παρελθόν. Από τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης της δεκαετίας του ’80 και τον τρόπο με τον οποίο οικοδομήθηκε η μεταπολιτευτική Ελλάδα. 

Δεν μπορεί να εξηγηθεί το σημερινό πρόβλημα, αν δεν γίνει συζήτηση για τη λειτουργία του κομματικού κράτους (το οποίο αντικατέστησε το κομματικό κράτος της δεξιάς), την έλλειψη αξιοκρατίας, την επικράτηση ευνοιοκρατίας σε κάθε τομέα του δημόσιου βίου (από την παραχώρηση κρατικών συμβολαίων , ως τον τρόπο εκλογής των καθηγητών στα πανεπιστήμια και την επιλογή των δικαστών) την κατασπατάληση των χρημάτων των φορολογούμενων, την έλλειψη λογοδοσίας, την απαξίωση βασικών εννοιών για τη λειτουργία της οικονομίας, όπως είναι η παραγωγικότητα, ο υγιής ανταγωνισμός, η παραγωγή ποιοτικών προϊόντων και η παροχή ποιοτικών υπηρεσιών.

Το ερώτημα είναι από ποιους θα γίνει αυτή η συζήτηση. Αυτοί που έχουν μείνει σήμερα στο ΠΑΣΟΚ είναι, στην πλειοψηφία τους, τα στελέχη που διαχειρίστηκαν την εξουσία με τον τρόπο που προαναφέραμε.  Είναι αδύνατον να ξεπεράσουν τον εαυτό τους ώστε να αποτιμήσουν σωστά το παρελθόν και να προτείνουν λύσεις για τη χώρα.

Οι υποψήφιοι αρχηγοί, μιλούν για ανασυγκρότηση. Απευθύνονται όμως σε ένα ακροατήριο το οποίο όταν ακούει τη λέξη ανασυγκρότηση έχει κατά νου την επιστροφή στο "ένδοξο παρελθόν". Δυνάμεις από Τουν κεντροαριστερό χώρο δεν φαίνονται διατεθειμένες να συμμετάσχουν στη συζήτηση εντός του ΠΑΣΟΚ. Ως εκ τούτου η μάχη για την αρχηγία θα γίνει από έναν αποστεωμένο μηχανισμό, μακριά από τις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας (τουλάχιστον σε αυτή τη φάση).

- Στη ΝΔ, παρότι οι δημοσκοπήσεις της δίνουν προβάδισμα, τα πράγματα δεν είναι πολύ διαφορετικότατο προβάδισμα επιτυγχάνεται με ποσοστά της τάξης του 21-22% που σημαίνει ότι τον Σαμαρά εγκαταλείπει περίπου το 1/3 από το ιστορικά χαμηλό 33% που είχε λάβει ο Καραμανλής το 2009. 

Για την πλειοψηφία των "γαλάζιων" στελεχών, αυτό που φταίει για την κατάντια της χώρας δεν είναι όλα όσα προαναφέραμε στα οποία η παράταξη τους έχει μεγαλύτερο μερίδιο και από εκείνη του ΠΑΣΟΚ, αλλά τα λάθη του Παπανδρέου, (πολλοί στη ΝΔ επιμένουν σε συνομωσιολογίες και σε σκοπιμότητα υπαγωγής της χώρας στο ΔΝΤ από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ) και στη λάθος συνταγή της ΕΕ.

Επί ενάμιση χρόνο ο Σαμαράς ηγείτο του αντιμνημονιακου αγώνα, μέχρι να κάνει την απότομη στροφή ύστερα από έντονες ευρωπαϊκές πιέσεις να στηρίξει, απρόθυμα, την κυβέρνηση Παπαδήμου και να αντικαταστήσει τα περί συνολικής επαναδιαπραγμάτευσης με το πολύ χαλαρό "τροποποίηση κάποιων όρων".
Η ΝΔ έχει ως μοναδικό της μέλημα να καρπωθεί δυσαρεστημένους από το ΠΑΣΟΚ, ώστε να έρθει στην εξουσία. Καλλιεργεί την ψευδαίσθηση ότι η κατάσταση μπορεί να βελτιωθεί "εύκολα και γρήγορα". Αυτό που προτείνει είναι η μείωση των φόρων, (θέση που είναι γενικά σωστή) δίχως όμως να καταθέτει συγκεκριμένες προτάσεις για το πως τα έσοδα που θα χαθούν βραχυπρόθεσμα θα αναπληρωθούν με μείωση των κρατικών δαπανών.

Το πρόβλημα αυτό θα φανεί στη διαπραγμάτευση που μόλις ξεκίνησε για τη νέα  δανειακή σύμβαση και τα μέτρα πούθε τη συνοδεύουν, αφού πλέον δεν θα αρκούν τα λαϊκίστικα συνθήματα, αλλά και από την τρόικα και από την κυβέρνηση θα ζητούνται εναλλακτικές λύσεις. Στο τέλος δε η σύμβαση και τα μετρά, πριν από τις εκλογές, θα έρθουν προς κύρωση Βουλή.

Το κόμμα του Σαμαρά δεν διαθέτει το στελεχιακό δυναμικό που μπορεί να χειριστεί την κρίσιμη κατάσταση και να οδηγήσει τη χωρά σε αυτή τη δύσκολη στιγμή που παίζεται η παραμονή στην ευρωζώνη. Η κυριαρχία του λαϊκισμού και των ακραίων στοιχείων  πείθουν ότι ακόμη και αν ην ΝΔ είναι πρώτο κόμμα, όχι μόνο δεν προσφέρει την πολιτική λύση  που απαιτείται αλλά είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει την Ελλάδα σε πολύ μεγαλύτερες περιπέτειες.

Η παραδοσιακή αριστερά επιμένει στη λογική του "αντί". Αντιτίθεται στις αλλαγές με τέτοιο τρόπο ώστε μοιάζει να υπερασπίζεται το παλιό σύστημα που κατέρρευσε. Με την τακτική αυτή βέβαια, οι μετρήσεις δείχνουν ότι προσπορίζεται εκλογικά οφέλη. ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ , ΑΝΤΑΡΣΥΑ , "Άρμα Πολιτών", αγγίζουν αθροιστικά το 25%. Όμως οι δυνάμεις αυτές αδυνατούν να προτείνουν μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση.

ΤΟ ΚΚΕ μιλάει για έξοδο από τη δραχμή, κρατικοποίηση των τραπεζών, έλεγχο του κεφαλαίου, αποκαθιστά τον Στάλιν και προβάλει το σοβιετικό πρότυπο. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιτίθεται στις αλλαγές, όμως ως εναλλακτική λύση προτείνει ένα άθροισμα αιτημάτων τα οποία είναι αδύνατον να υλοποιηθούν στο πλαίσιο μιας χώρας. Υιοθετεί σχεδόν κάθε αίτημα και πρωτοστατεί σε μορφές κινητοποίησης που στρέφονται ακόμη κι εναντίον άλλων κοινωνικών ομάδων. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο ακόμη και αν στις εκλογές τα δύο κόμματα καρπωθούν ψήφο διαμαρτυρίας και καταγράψουν σημαντική άνοδο στα ποσοστά τους, θα είναι πολύ δύσκολο να τη διατηρήσουν αφού δεν προσφέρουν καμιά ρεαλιστική εναλλακτική λύση.

Η Δημοκρατική Αριστερά δεν ακολουθεί την παραδοσιακή λογική του "όχι σε όλα". Αποδέχεται ότι πρέπει να γίνουν αλλαγές, υποστηρίζει τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό και προβάλει το αίτημα, το οποίο είναι κοινό σε μεγάλο τμήμα των πολιτών, για "δίκαιη κατανομή των βαρών".

 Με την τακτική αυτή κερδίζει τμήμα των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ αλλά και εκείνων που βλέπουν ότι ο εξευρωπαϊσμός είναι απαραίτητος, πρέπει όμως ταυτόχρονα να διασφαλιστεί η κοινωνική συνοχή και ο δημοκρατικός έλεγχος. Η θέση υπέρ της συμμετοχής σε κυβερνητικές συμμαχίες δίνει τη δυνατότητα επηρεασμού των εξελίξεων και πολίτικου διεξόδου. 

Στον επόμενο χρόνο θα κριθεί αν η χώρα μπορεί να παραμείνει στο ευρώ ή πρέπει να επιστρέψει στη δραχμή προκειμένου ναν ανακτήσει, έστω και μέσα από αυτή την καταστροφή, την ανταγωνιστικότητα της και να μειωθεί η ανεργία. Η μάχη αυτή δεν μπορεί να δοθεί με τους σημερινούς συσχετισμούς.

Τα κόμματα εξουσίας, άταφα πτώματα της μεταπολίτευσης, δεν μπορούν να προωθούν με αποφασιστικότητα τις αλλαγές που θα οδηγήσουν σε ασφαλές λιμάνι.

Και δεν πρόκειται  να οδηγηθούμε εκεί αν δεν υπάρξει κάποιου είδους ανασύνθεση του σημερινού σκηνικού το οποίο θα πέψη επιτελούς να λειτουργεί ως τροχοπέδη και θα λειτουργήσει ως προωθητική δύναμη. Η ανασύνθεση μπορεί να γίνει είτε με τη δημιουργία ενός νέου σχήματος με καθαρά ευρωπαϊκό προσανατολισμό, το οποίο σε συμμαχία με άλλες δυνάμεις θα μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά, είτε με ενίσχυση εκείνων των δυνάμεων από τα σημερνά σχήματα, που κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση.

Διαφορετικά οι αλλαγές θα έρθουν ύστερα από την καταστροφή και δεν είναι καθόλου βέβαιο προς ποιά κατεύθυνση θα είναι. Γιατί επιστροφή στη δραχμή σημαίνει επικράτηση και των εγχώριων νταμαρτζήδων, αλλά και των πιο λαϊκίστικων πολιτικών δυνάμεων. Η καταστροφή δεν θα είναι μόνο οικονομική αλλά σε όλα τα επίπεδα. Γι αυτό πρέπει να αποτραπεί και αυτό πρέπει να γίνει τους επομένους λίγους μήνες. Ύστερα θα είναι πολύ αργά.

το άρθρο είναι απο το metarithmisi.gr