H μεταστροφή του ευρωπαϊκού τύπου

Η μεταστροφή του ευρωπαϊκού τύπου για την Ελλάδα και τον ΣΥΡΙΖΑ στην προεκλογική περίοδο προκα- λεί εντύπωση σε πολλούς Έλληνες ψηφο- φόρους και σχολιαστές. Ωστόσο, δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη τούτη η στροφή. Το ότι φάνηκε στην προεκλογική περίοδο κι όχι νωρίτερα είναι αποτέλεσμα ακριβώς της ρευστότητας της πολιτικής σκηνής και της -επίσημης πλέον- ευρωπαϊκής και παγκόσμιας ύφεσης (που συνδέεται και με την πτώση της τιμής του πετρελαίου).

Έτσι, οφείλουμε να εντοπίσουμε μερικές βασικές διαφορές μεταξύ του 2010-2014 (έως το τέλος του καλοκαιριού). Όλοι θυμόμαστε τόσο την προκλητική στάση του γερμανικού τύπου και Γερμανούς θεσμικών φορέων, τις ευθείες παρεμβάσεις θεσμικών φορέων στα εσωτερικά της χώρας (ενόψει εκλογών) όσο και του παγκόσμιου τύπου. Ωστόσο, αυτά τα δημοσιεύματα όχι απλά δεν υιοθετούνται σήμερα, αλλά πλέον ο "επικίνδυνος" κι "ακραίος" ΣΥΡΙΖΑ από όλο και περισσότερους εμφανίζεται ως η τελευταία άμυνα της ΕΕ. Επιπλέον, πολλοί θεσμικοί φορείς συμφωνούν σε πολλά από όσα διακηρύττει για το χρέος η σημερινή Αξιωματική Αντιπολίτευση.

Η εξωστρεφής πρακτική που ακολούθησε η ελληνική αριστερά από το 2012 και μετά και οι οιονεί κινηματικές επαφές με κόμματα και κινήματα της ευρύτερης αριστεράς σε όλη την ΕΕ, λειτούργησαν ως αγωγοί ανάδειξης της πραγματικής εικόνας για την ελληνική κοινωνία. Η προβολή των προβλημάτων που γεννά η λιτότητα κατά τις περιοδείες του Τσίπρα (ως υπ. προέδρου) συντέλεσαν στην ανατροπή εκείνου του κλίματος κατά των Ελλήνων.

Αναφάνηκε ότι οι Έλληνες πολίτες τιμωρούνται και υπερφορολογούνται όχι μόνο για τις δομικές αδυναμίες του εγχώριου τραπεζικού συστήματος, αλλά και για την διαπλεκόμενη πελατειακή πολιτική της πολιτικής ελίτ της χώρας με τα υπερκοστολογημένα έργα, τις προμήθειες και τις μίζες, για την ευνοϊκή μεταχείριση και τις νόμιμες -ρουσφετολογικές- φοροαπαλλαγές σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Ταυτόχρονα, σε αυτή τη διετία για πρώτη φορά αναδείχθηκε η αποτυχία των μνημονίων και η ανθρωπιστική κρίση που μαστίζει την ελληνική κοινωνία.

Στην ουσία τόσο ο τύπος όσο και οι οικονομολόγοι υποχρεώθηκαν υπό τη "διεθνοποίηση" της ελληνικής ανθρωπιστικής κρίσης, να εξετάσουν βαθύτερα την ελληνική κρίση και να τη συνδέσουν με την ιταλική και την ισπανική. Καμία ελληνική κυβέρνηση δεν κατάφερε να καταδείξει τα προβλήματα των Ελλήνων φορολογουμένων, την καταστροφή της ελληνικής μεσαίας τάξης, την ανεργία, τη διάλυση του κράτους πρόνοιας. Δεν ήθελαν, δεν μπορούσαν. Μόνο "διαπραγματεύονταν" με γύπες μέσα στην άγονη έρημο των κλειστών γραφείων των Βρυξελλών και με έκνομους εντεταλμένους (τρόικα) σε ελληνικά υπουργεία..

Μέχρι τις ευρωεκλογές, ο ξένος τύπος ή έβλεπε εντελώς αρνητικά την Ελλάδα ή πρόβαλλε άρθρα που αναμασούσαν το δήθεν success story. Αφενός μεν η εξωστρέφεια και η προβολή αντιπροτάσεων και προβλημάτων της κρίσης και αφετέρου η επιθετική ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ άρχισαν να αλλάζουν το κλίμα στον τύπο της ανατολικής ατλαντικής ακτής. Και επισήμως πλέον το Ευρωκοινοβούλιο μιλά για καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τα μνημόνια, για εξωθεσμικό έλεγχο κυβερνήσεων από την τρόικα κλπ.
Σήμερα πια όλο και μεγαλύτερη μερίδα του τύπου, δεδομένης και της παγκόσμιας ύφεσης και ενός ενδεχομένου οικονομικού ντόμινο σε όλο τον ευρωπαϊκό νότο, αρχίζει να βλέπει όσα εδώ και μια πενταετία φωνάζουμε… Δεν άλλαξε το κλίμα πλήρως, φυσικά. Αλλάζει (σε ενεστώτα χρόνο). Αποδεικνύεται όμως ότι αλλάζει επειδή αποκαλύφθηκε η καταστροφική νεοφιλελεύθερη πολιτική (σε συνδυασμό με ανάλογες κινηματικές φωνές σε άλλες χώρες του νότου). Θέλει ακόμα δουλειά για να μεταστραφεί εντελώς το κλίμα. Αλλά το μέρος του τύπου που άλλαξε (και πολλών Ευρωπαίων οικονομολόγων) αποκαλύπτει ότι οδεύουμε στο σωστό δρόμο...

Είναι ανάγκη την επομένη των εκλογών να μπορέσουμε κινηματικά να στηρίξουμε μία κυβέρνηση που θα συγκρουστεί με τα οικονομικά συμφέροντα που εποφθαλμιούν το κράτος πρόνοιας, τη μεσοαστική οικονομία και τον ενεργητικό ρόλο των πολιτών στις πολιτικές αποφάσεις. Αναδεικνύεται ότι οι κινηματικές ενέργειες μπορούν να αλλάξουν την Ευρώπη, αρκεί να συνταχθούν συμμαχίες με ανάλογα κινήματα, να «διεθνοποιούνται» τα προβλήματα που φέρνουν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, ώστε και οι Ευρωπαίοι πολίτες να αντιληφθούν ότι θα έρθει η σειρά τους. Και ορισμένοι το βλεπουν ήδη (Γαλλία, Βέλγιο, Ιρλανδία, Ιταλία, Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία).
Τίποτα δεν είναι εύκολο και τίποτα δε χαρίζεται. Αλλά πέρασε πια ο καιρός της ηττοπάθειας και της αδράνειας. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες για κανέναν.

http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/o-syriza-kai-i-metastrofi-toy-eyropaikoy-typoy