Δεν υπάρχουν άλλοθι στο χορό του Ζαλόγγου

Τι καινούριο θα μπορούσε να ειπωθεί που δεν ακούστηκε ως τώρα; Διανύοντας μια δεύτερη προεκλογική περίοδο έχουν ειπωθεί - θεωρητικά - τα πάντα. Για το μνημόνιο και το επαχθές χρέος, την απαγκίστρωση, την επαναδιαπραγμάτευση, την καταγγελία και τις πιθανές συνέπειες.

Αν επικρατούσε η λογική, τα πράγματα θα ήταν απλούστερα και συγκεκριμένες ρεαλιστικές λύσεις o μονόδρομος. Όμως το μικροκομματικό συμφέρον δεν επέτρεψε να συνεννοηθούμε ούτε για το πρόσωπο που θα είχαμε ως υπηρεσιακό πρωθυπουργό! Και δεν έχουμε καταφέρει να συμφωνήσουμε για ένα debate, την ώρα που η ανάγκη για πραγματικές απαντήσεις και δεσμεύσεις είναι μεγαλύτερη από ποτέ…

Αντίθετα, στα πάνελ επικρατούν αοριστίες, ψευτοτσαμπουκάδες και κραυγές αντί για απαντήσεις που δεσμεύονται στα συγκεκριμένα και δίνουν λύσεις. Ακούμε απίστευτα πράγματα κάθε μέρα. Αν όμως τώρα δεν καταφέρουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, τότε πότε θα το κάνουμε; Αν επικεντρωνόμαστε στο μνημόνιο και όχι στις αιτίες που μας έφεραν σ’ αυτό; Έχει ακουστεί πολλές φορές, και είναι αλήθεια, ότι ακόμα κι αν μας χάριζαν όλο το χρέος μονομιάς, σε λίγα χρόνια θα ήμασταν στην ίδια κατάσταση. Κι όμως, την ίδια στιγμή, στην ερώτηση «πού θα βρεθούν τον επόμενο μήνα τα χρήματα χωρίς τη δανειακή σύμβαση;», το κόμμα του κ. Καμμένου απαντά από τα πετρέλαια του Αιγαίου και τις πολεμικές αποζημιώσεις, διαδικασίες που απαιτούν τουλάχιστον χρόνια! Θα μου πείτε ότι κρίνεται από τον κόσμο. Κατανοώ την απογοήτευση για το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης. Μετά από τα ποσοστά που πήραν όμως στις τελευταίες εκλογές τα κόμματα της δημαγωγίας και του λαϊκισμού, αναρωτιέμαι αν η κοινωνία είναι μπροστά από την πολιτική και αν είναι ώριμη για αλήθειες, όπως συνηθίζουμε να λέμε. Εκτός πια αν καταφεύγουμε στο φαινόμενο της απώθησης, βγάζουμε δηλαδή από το πεδίο μας καθετί δυσάρεστο και ακουμπάμε (για ακόμα μια φορά;) σε ό,τι μας χαϊδεύει τα αυτιά. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την πεποίθηση ότι, ενώ όλοι –μα όλοι, από τον Ομπάμα και τον Σούλτς ως τον Μεντβέντεφ-μας προειδοποιούν, εμείς έχουμε καταλάβει ότι μπλοφάρουν!

Στον ΣΥΡΙΖΑ η κατάσταση μοιάζει σουρεαλιστική, καθώς κάθε συνιστώσα και κάθε στέλεχός του εκφράζει διαφορετικές απόψεις και προσεγγίσεις. Και όταν υποπίπτουν σε αντιφάσεις, κεντρικά λέγεται ότι δεν αποτελούν το επίσημο πρόγραμμα! Όσο για τη Νέα Δημοκρατία, δεν έβαλε πλάτη, επένδυσε στην αποτυχία, τράβηξε στα άκρα την αντιμνημονιακή ρητορεία και όταν της δόθηκε η ευκαιρία για συναίνεση σε μεγάλα ζητήματα, όπως το φορολογικό και το κλείσιμο οργανισμών, φυγομάχησε. Τώρα προτάσσει την αναγκαιότητα να παραμείνουμε στην Ευρώπη με επιλογές όχι ευχάριστες αλλά αναγκαίες, ενώ επί δυο χρόνια λοιδορούσε το ΠΑΣΟΚ που έκανε με κόστος, έστω και με λάθη, μόνο του αυτή την προσπάθεια.

Όμως τώρα, δεν υπάρχει κανείς που μπορεί να πει ότι δεν γνωρίζει. Στο χορό του Ζαλόγγου δεν υπάρχουν άλλοθι. Αν βαδίζουμε προς την καταστροφή, τουλάχιστον ας είναι εν γνώσει μας. Δεν θα μας φταίει κανένας που δεν μας είχε προειδοποιήσει. Να μην μπορεί κανείς να πει «δεν ήξερα, εξαπατήθηκα». Γράφω αυτό το άρθρο από την ανάγκη να είμαι σε αυτούς που προειδοποίησαν έγκαιρα. Να προστεθεί και η δική μου φωνή, μου το επιβάλει η συνείδησή μου. Και ας πάρουμε τις αποφάσεις μας. Γι’ αυτό, πρέπει να ωριμάσουμε και να σταματήσουμε να χτυπάμε πεισματικά το πόδι σαν μικρό παιδί φωνάζοντας «δεν αλλάζουμε». Ας προχωρήσουμε επιτέλους όλοι μαζί στις αναγκαίες μεγάλες μεταρρυθμίσεις για να σταθεί η χώρα ξανά στα πόδια της.