Του Δημήτρη Μητρόπουλου
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ δεν αλλάζουν. Όσο µάλιστα μεγαλώνουν τόσο τονίζονται οι ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα τους. Ο Κώστας Σηµίτης δεν αποτελεί εξαίρεση.
ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟς, ο Σηµίτης απαξιώθηκε από ορισµένους ως «λογιστής». Ηταν αποτέλεσµα πολιτικής μυωπίας.
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ δεν αλλάζουν. Όσο µάλιστα μεγαλώνουν τόσο τονίζονται οι ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα τους. Ο Κώστας Σηµίτης δεν αποτελεί εξαίρεση.
ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟς, ο Σηµίτης απαξιώθηκε από ορισµένους ως «λογιστής». Ηταν αποτέλεσµα πολιτικής μυωπίας.
Η ειρωνεία είναι ότι ... η είσοδος της Ελλάδας στην ΟΝΕ αµφισβητήθηκε εκ των υστέρων για την ακρίβεια των λογιστικών στοιχείων. ∆υστυχώς – για τον Σηµίτη και για όλους µας – η κοινή αντίληψη εκτός συνόρων είναι ότι η Ελλάδα µπήκε στην ευρωζώνη «πειράζοντας» τα νούµερα. Ασφαλώς, η απογραφή της κυβέρνησης Καραµανλή, όπως πιστεύει ο Σηµίτης, έπαιξε ρόλο. Ωστόσο και το γράψε - σβήσε των στοιχείων του 2009 – επί κυβέρνησης Παπανδρέου – απλώς εδραίωσε αυτή την εικόνα.
Ως Πολιτικός, ο Σηµίτης δεν ήταν λογιστής. Βοµβιστής ήταν. Σε αυτό το σπορ επιδόθηκε στον αντιδικτατορικό αγώνα. Το ίδιο έκανε –µμεταφορικά – και πολλές φορές αργότερα. Κλασικό παράδειγµα οι παραιτήσεις το 1986 ή το 1995 από κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου. Βόµβα ήταν το βιβλίο πολιτικών από µνηµονευµάτων που έβγαλε το 2005 και διατάραξε τη σχέση µε τον Γιώργο Παπανδρέου, στον οποίο χρέωσε κοµψά, στο επίµετρο, την ήττα στις εκλογές έναν χρόνο νωρίτερα. Βόµβα η δήλωση τρεις ηµέρες πριν από τις εκλογές του 2007 ότι δεν ήθελε να είναι µέλος µιας κυβέρνησης Παπανδρέου – ενώ η πολιτική αγορά ήξερε πια ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν χαµένο. Βόµβα η επιστολή προς Παπανδρέου για το ευρω δηµοψήφισµα τον Ιούνιο του 2008, κάτι που ανάγκασε τον Γιώργο να θέσει τον Σηµίτη σε πολιτικό περιορισµό στην Ακαδηµίας.
Μεγαλώνοντας οι ιδιαιτερότητές µας τονίζονται τόσο που γίνονται µειονεκτήµατα. Το πείσµα, ας πούµε, γίνεται εµµονή. Αντίστοιχα, πολλές από τις πολιτικές βόµβες που έβαλε ο Σηµίτης τα τελευταία χρόνια δεν έσκασαν ή, δυστυχώς, έσκασαν στα χέρια του. Υπάρχει όµως µια εξαίρεση. Το άρθρο του τον ∆εκέµβριο του 2008 που προειδοποιούσε ότι, αν πάµε έτσι, θακαταλήξουµε στο ∆ΝΤ. Τον ειρωνεύτηκαν τότε διάφοροι, αλλάείναι γνωστό τι έγινε δεκαέξι µήνες αργότερα.
Ο ςΗΜΙΤΗς είχε δίκιο. Οπως έχει δίκιο και τώρα µε τη συνέντευξη στο «Βήµα της Κυριακής». Κάτι πρέπει να γίνει µε το χρέος και µάλιστα µε τρόπο που να εξυπηρετεί όχι τον Τρισέ, τη Μέρκελ – πόσω µάλλον τον Σόρος και διαφόρους άλλους –, αλλά εµάς. Η τοποθέτηση για την αναδιάρθρωση έχει τη θανάσιµη ακρίβεια της συνδεσµολογίας ενός εκρηκτικού µηχανισµού.
Η ΚΥΒΕΡΝΗςΗ το ξέρει, γι’ αυτό, πέρα από τα συναισθηµατικά – τα περί δυσαρέσκειας –, η αντίδραση Παπακωνσταντίνου από την Ουάσιγκτον είναι ότι η τοποθέτηση του Σηµίτη «δεν βοηθάει τη συζήτηση». Τελικά, όπως έλεγε κι ένας προκάτοχος του Σηµίτη στην πρωθυπουργία, «υπάρχουν πράγµατα που λέγονται και δεν γίνονται και πράγµατα που γίνονται και δεν λέγονται». Το πού εµπίπτει η αντι µετώπιση του χρέους είναι αυτονόητο.
Αγιογραφίες από τα ΝΕΑ
Ως Πολιτικός, ο Σηµίτης δεν ήταν λογιστής. Βοµβιστής ήταν. Σε αυτό το σπορ επιδόθηκε στον αντιδικτατορικό αγώνα. Το ίδιο έκανε –µμεταφορικά – και πολλές φορές αργότερα. Κλασικό παράδειγµα οι παραιτήσεις το 1986 ή το 1995 από κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου. Βόµβα ήταν το βιβλίο πολιτικών από µνηµονευµάτων που έβγαλε το 2005 και διατάραξε τη σχέση µε τον Γιώργο Παπανδρέου, στον οποίο χρέωσε κοµψά, στο επίµετρο, την ήττα στις εκλογές έναν χρόνο νωρίτερα. Βόµβα η δήλωση τρεις ηµέρες πριν από τις εκλογές του 2007 ότι δεν ήθελε να είναι µέλος µιας κυβέρνησης Παπανδρέου – ενώ η πολιτική αγορά ήξερε πια ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν χαµένο. Βόµβα η επιστολή προς Παπανδρέου για το ευρω δηµοψήφισµα τον Ιούνιο του 2008, κάτι που ανάγκασε τον Γιώργο να θέσει τον Σηµίτη σε πολιτικό περιορισµό στην Ακαδηµίας.
Μεγαλώνοντας οι ιδιαιτερότητές µας τονίζονται τόσο που γίνονται µειονεκτήµατα. Το πείσµα, ας πούµε, γίνεται εµµονή. Αντίστοιχα, πολλές από τις πολιτικές βόµβες που έβαλε ο Σηµίτης τα τελευταία χρόνια δεν έσκασαν ή, δυστυχώς, έσκασαν στα χέρια του. Υπάρχει όµως µια εξαίρεση. Το άρθρο του τον ∆εκέµβριο του 2008 που προειδοποιούσε ότι, αν πάµε έτσι, θακαταλήξουµε στο ∆ΝΤ. Τον ειρωνεύτηκαν τότε διάφοροι, αλλάείναι γνωστό τι έγινε δεκαέξι µήνες αργότερα.
Ο ςΗΜΙΤΗς είχε δίκιο. Οπως έχει δίκιο και τώρα µε τη συνέντευξη στο «Βήµα της Κυριακής». Κάτι πρέπει να γίνει µε το χρέος και µάλιστα µε τρόπο που να εξυπηρετεί όχι τον Τρισέ, τη Μέρκελ – πόσω µάλλον τον Σόρος και διαφόρους άλλους –, αλλά εµάς. Η τοποθέτηση για την αναδιάρθρωση έχει τη θανάσιµη ακρίβεια της συνδεσµολογίας ενός εκρηκτικού µηχανισµού.
Η ΚΥΒΕΡΝΗςΗ το ξέρει, γι’ αυτό, πέρα από τα συναισθηµατικά – τα περί δυσαρέσκειας –, η αντίδραση Παπακωνσταντίνου από την Ουάσιγκτον είναι ότι η τοποθέτηση του Σηµίτη «δεν βοηθάει τη συζήτηση». Τελικά, όπως έλεγε κι ένας προκάτοχος του Σηµίτη στην πρωθυπουργία, «υπάρχουν πράγµατα που λέγονται και δεν γίνονται και πράγµατα που γίνονται και δεν λέγονται». Το πού εµπίπτει η αντι µετώπιση του χρέους είναι αυτονόητο.
Αγιογραφίες από τα ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου