ΜΟΝΟ μια ερώτηση

Προς το Κόμματα,  ΤΙ ΜΕΤΡΑΤΑΙ;

Τα δύο μεγάλα κόμματα προσπαθούν να διαχειριστούν το φόβο που τους προκαλεί η αναγκαστική αναμέτρησή τους με τη λαϊκή ψήφο τον προσεχή Νοέμβριο.  Προσπαθούν να μας πείσουν ότι ενδιαφέρονται για τον μέλλον της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και φροντίζουν να δημιουργήσουν όρους επιβίωσης του θεσμού, στους δήμους και τις περιφέρειες. Το πόσο ενδιαφέρονται, το δείχνουν με αυτά που κάνουν.

Μπορούν να μιλάνε όμως για σεβασμό στη τοπική αυτοδιοίκησης όταν αυτή εξαντλείται σε εργαλεία εύρεσης υποψηφίων. Σήμερα τα κόμματα μετράνε την «αναγνωσιμότητα» των στελεχών τους με εργαλεία και μεθόδους που μετράει μια εταιρεία.

Η μέθοδος αυτή, για μια εταιρεία είναι χρήσιμη και αναγκαία. Βλέπει τι θέλει ο «καταναλωτής», ώστε να θα βάλει το προϊόν της στο ράφι στην σωστή ώρα, αφού προηγούμενα έχει «δημιουργήσει» τις ανάγκες στον καταναλωτή, ώστε αυτά που «δίνει» το προϊόν να «δένουν» με τις ανάγκες του.

Στην δεύτερη περίπτωση έχουμε τα κόμματα να χρησιμοποιούν τα ίδια εργαλεία να βρουν το προϊόν,  που θα δώσουν στον καταναλωτή (ψηφοφόρο). Η απόλυτη σύγχυση καταναλωτής (ψηφοφόρος) και εταιρεία (κόμμα) μαζί στο απόλυτο «μηδέν». Φαίνεται τα κόμματα να λένε  ψηφοφόρο, πες μου τι θέλεις; Και ο ψηφοφόρος να ρωτά, τι μου δίνεις;

Αντίθετα εδώ οι μόνοι που ξέρουν τι θέλουν είναι οι υποψήφιοι (προϊον) και έχουν φροντίσει να τοποθετηθούν στο ράφι, αθόρυβα καιρό τώρα. Ξέρουν ότι το κόμματους θα τους μετρήσει και έχουν φροντίσει να πάνε σε ουζάδικα και μπαράκια και να βγάλουν την απαραίτητη φωτογραφία. Έχουν «υπογράψει» συμβόλαια καλής πίστης με κάθε μορφής συμφέροντα. Αυτά έχουν φροντίσει και τα έχουν κλείσει

Ξέρουν ότι τώρα πρέπει να δοθούν οι φωτογραφίες, τώρα πρέπει να πάνε  σε εκκλησίες και αγρυπνίες και ας τους πειράζει το λιβάνι. Ξέρουν ότι θα μετρηθούν, όταν θα κτυπήσει το τηλέφωνο της εταιρείας δημοσκοπήσεων ξέρουν ότι το θυμικό είναι αυτό που μετράει. Όχι η γνώση, που γίνεται εμπειρία και δύναμη ανάπτυξης.

Ξέρουν ότι δεν πρέπει να μιλήσουν για την πόλη και την χωροταξία της. Ξέρουν ότι δεν πρέπει να μιλήσουν για αειφόρες πόλεις και ποιότητα ζωής των «καταναλωτών».  Ξέρουν ότι δεν πρέπει να μιλήσουν για την πόλη που χάθηκε πρόπερσι, πέρυσι, χθες. Ξέρουν ότι έχουν υπογράψει για την πόλη του αύριο.

Αυτά σκεπτόμενος με έβγαλε ο δρόμος μου στην Νεάπολη της Χαλκίδας. Και ταξιδεύει ο νους μου πίσω,  χθες εδώ ήταν η τελευταία  γειτονιά της πόλης που θύμιζε ότι εδώ κάποτε γράφτηκε ένα κομμάτι της ιστορίας της πόλης. Το τελευταίο κομμάτι της ιστορίας αυτής της πόλης.

Αυτοί που  υπόγραψαν τον αφανισμό αυτής της μεριάς της πόλης δεν είναι οι δήμαρχοι του 1900 που υπέγραψαν την καταστροφή της μεσαιωνικής πόλης.

Δεν είναι οι δήμαρχοι του 1960 και της χούντας που υπέγραψαν την καταστροφή της Νεοκλασικής Μεριάς της πόλης.

Σήμερα είναι οι Δήμαρχοι που υπέγραψαν την καταστροφή της τελευταίας  ιστορικής Μεριάς της πόλης είναι εδώ και μου ζητούν να τους ψηφίσω.

Ένα αυτοκίνητο με επαναφέρει πίσω στην πραγματικότητα, είχα προλάβει όμως να κάνω 

ΜΟΝΟ μια  ερώτηση..... προς τον εαυτό μου,  ΘΑ ΓΙΝΩ ΣΥΝΕΝΟΧΟΣ;