Το λάθος του Αλ. Τσίπρα. Του Jose Ignacio Torreblanca (El Pais)

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως λέγεται, έχει ξεκάθαρες εντολές αλλά και υποκείμενο σε διαπραγματεύσεις. Δεν είναι αντιφατικό αυτό; Οι εντολές είναι κάτι σταθερό και κλειστό, ενώ η διαπραγμάτευση προϋποθέτει κάτι ανοιχτό και σε συνεχή ροή. Πώς μπορεί κάτι να είναι ένα πράγμα και την ίδια στιγμή να είναι το αντίθετο; Η απάντηση: τι σημασία έχει; Γιατί πρέπει να διαμαρτυρόμαστε επειδή κάτι λειτουργεί στην πράξη αλλά όχι στην θεωρία;

 Η ΕΕ λειτουργεί καλύτερα από ό,τι ισχυρίζεται, ιδιαίτερα δεδομένου ότι δεν έχει κανένα μοντέλο ή παράδειγμα να ακολουθήσει. Και χρωστάει ό,τι έχει πετύχει, στην τεράστια ευελιξία της: από την ημέρα που ξεκίνησε αυτό το ασυνήθιστα μοναδικό έργο, έχουμε δει τους Ευρωπαίους ηγέτες, εξαντλημένους μετά από ημέρες και νύχτες αδιάκοπων διαπραγματεύσεων, να καταλήγουν σε συμφωνίες που είχαν θεωρηθεί ότι είναι αδύνατες.

Και έτσι η Ελλάδα μπήκε στην (τότε) ΕΟΚ: μέσω της βούλησης του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, που, πιστεύοντας ότι είναι επιτακτική ανάγκη να υποστηρίξει την διαδικασία της δημοκρατικής ενοποίησης μετά από το τέλος της δικτατορίας, αγνόησε την γνώμη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που λόγω της θλιβερής κατάστασης της ελληνικής οικονομίας, είχε προτείνει το θέμα της ένταξης της χώρας να αντιμετωπιστεί αργά. Σε εκείνη την περίπτωση, όπως και σε τόσες άλλες στην ιστορία της ΕΕ, οι κανόνες του παιχνιδιού κάμφθηκαν από υψηλότερες πολιτικές αιτίες και η Ελλάδα όχι μόνο μπήκε στην ΕΕ χωρίς να πληροί τις προϋποθέσεις, αλλά το έκανε πέντε χρόνια πριν από την Ισπανία και την Πορτογαλία.

Η πρώτη δουλειά του Αλ. Τσίπρα και της κυβέρνησής του θα πρέπει να είναι να βρει αυτό το ανώτερο πολιτικό σκεπτικό για να ενθαρρύνει την παράταση και τροποποίηση του προγράμματος διάσωσης, υπέρ της Ελλάδας. Δεν ήταν ένα πάρα πολύ δύσκολο έργο, καθώς η ανάληψη της εξουσίας έχει συμπέσει με μια σπάνια στιγμής ομοφωνίας εντός της ΕΕ αναφορικά με τις σχεδιαστικές ατέλειες του ευρώ, την υπερβολική των πολιτικών λιτότητας, την αδέξια τρόικα και το δυσανάλογο κόστος που έπληξε τον ελληνικό λαό.

Η στιγμή ήταν ώριμη για τον Αλ. Τσίπρα για να συμμαχήσει με έναν πρόεδρο της Κομισιόν, απαλλαγμένο από τις ενοχές του παρελθόντος και δεσμευμένο σε πολιτικές τόνωσης.

Ή με έναν πρόεδρο της ΕΚΤ ο οποίος είχε αποφασίσει να ξεκινήσει μια άνευ προηγουμένου νομισματική επέκταση, ό,τι και να λέει η Γερμανία. Ή ακόμη με εκείνες τις κυβερνήσεις στο Παρίσι, στην Ρώμη και στη Μαδρίτη οι οποίες ήταν ενθουσιασμένες που χρησιμοποιούσαν την Αθήνα ως ένα μέσο για την κατεδάφιση των δογμάτων με τα οποία η Γερμανία είχε καταπνίξει την οικονομική ανάπτυξη.

Πιστέψτε με, η δουλειά του Αλ. Τσίπρα ήταν εύκολη. Αλλά είτε λόγω του δογματισμού, των κακών συμβουλών ή την προώθηση άλλων σκοπών, έχει εμπλακεί σε μια παράλογη αντιπαράθεση με τους εταίρους του. Το αποτέλεσμα αυτού του χαμένου πολιτικού και ηθικού κεφαλαίου; Θα πάρει τα μισά από αυτά που θα είχε πετύχει εάν είχε δράσει με ευφυΐα και ευελιξία, και με τη διπλάσια τιμή. Είναι κρίμα, πάνω από όλα για τον ελληνικό λαό.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην El Pais και αναδημοσιεύθηκε στο www.ecfr.eu