Η ΠΕΡΙ «ΛΑΘΩΝ» ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ΣΤΗ ΔΗΜΑΡ!

Ν. ΜΠΙΣΤΗΣ Vs ΟΔ. ΒΟΥΔΟΥΡΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΩΣ

KAI ENA ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΙΚΟΥ

Παρακάτω παραθέτουμε  τρία κείμενα αντιπαράθεσης ανάμεσα στα στελέχη της Δημοκρατικής Αριστεράς, Νίκο Μπίστη και Οδυσσέα Βουδούρη.
Τα κείμενα αυτά είναι απολύτως ενδεικτικά των αντιπαραθέσεων που διεξάγονται σήμερα στο πλαίσιο της ΔΗΜΑΡ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι διαφορές του Ν. Μπίστη και του Οδ. Βουδούρη αναπτύσσονται σε ένα κοινό υπόβαθρο. Και οι δύο αποδέχονται ως βάση πολιτικής το «Μνημόνιο», την «ανάγκη» να διαμορφωθεί το πακέτο μέτρων των 11,9 δισ. (και βάλε!) ευρώ καθώς και την «πάση θυσία» χορήγηση στη χώρα μας της δόσης των 31,5 δισ. και εν γένει της τροϊκανής χρηματοδότησης.

 

 Διαφωνούν, όμως, πέραν των άλλων, στο μίγμα των μέτρων που μπορούν να ληφθούν στο πλαίσιο του μνημονιακού πακέτου, με τον καθένα να θεωρεί ότι οι προεκλογικές και οι μετεκλογικές δεσμεύσεις της ΔΗΜΑΡ «αυτονόητα» δικαιώνουν τις δικές του απόψεις.

 

Δεν θέλουμε να αδικήσουμε κανένα με αυτή τη συνόψιση, οφείλουμε, όμως, να πούμε ότι τέτοιο είδους αντιπαραθέσεις δεν έχουν βάθος ούτε αυθεντική εναλλακτικότητα και απλώς επιβεβαιώνουν τα αδιέξοδα στα οποία έχει περιέλθει η ΔΗΜΑΡ.

Για να υπάρξει εναλλακτική πολιτική στη χώρα δεν αρκεί να αμφισβητούνται εκείνα ή τα άλλα μέτρα του μνημονιακού πακέτου αλλά πρέπει να απορριφθεί συνολικά το μνημόνιο, να απορριφθεί ο τροϊκανός εκβιασμός των χρηματοδοτικών δόσεων και κυρίως η λογική της «πάση θυσία» παραμονής στο ευρώ!

Χωρίς, όλα τούτα τα στοιχειώδη, μια πολιτική προοδευτικής διεξόδου από την κρίση είναι αδύνατη και τότε οι ακραία «Σημιτικές» απόψεις του Νίκου Μπίστη υποχρεωτικά θα ηγεμονεύουν και θα δίνουν τον τόνο και τον προσανατολισμό, ενώ οι "αντιρρήσεις" του Οδ.Βουδούρη (εκτός και αν πηγαίνουν πολύ μακρύτερα απ'αυτές που διατυπώνει δημοσίως) θα μοιάζουν χλωμές και ανεφάρμοστες, καταδικασμένες να δίνουν αποτυχημένες μάχες οπισθοφυλακών.

Ο ΠΕΡΙΟΙΚΟΣ

Ακολούθως, παραθέτουμε τα τρία κείμενα αντιπαράθεσης, ξεκινώντας από αυτό του Ν. Μπίστη, το οποίο δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική σελίδα του περιοδικού ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ στις 5 Σεπτεμβρίου.

ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΟΣ Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΒΟΥΔΟΥΡΗΣ

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΙΣΤΗ

Παρακολουθώ -χωρίς μεγάλη έκπληξη, οφείλω να ομολογήσω- τις αλλεπάλληλες τηλεοπτικές εκδηλώσεις κοινωνικής ευαισθησίας του βουλευτή της ΔΗΜΑΡ, Οδυσσέα Βουδούρη. Εάν επρόκειτο για μια συνηθισμένη σε μια κατηγορία βουλευτών έκφραση δυσφορίας, θα μπορούσε κάποιος να αντιπαρέλθει το γεγονός ως άνευ σημασίας. Όταν όμως συνοδεύεται από τη σαφή απειλή της μη ψήφισης των μέτρων, τότε είναι απαραίτητη μια απάντηση. Στην αντίθετη περίπτωση, θα μπορούσε να εκλάβει τη σιωπή ως αδυναμία, ή ακόμα χειρότερα, ως σιωπηρή επιβράβευση της στάσης του.

Η πρώτη παρατήρηση αναφέρεται σε δύο προεκλογικές δεσμεύσεις της ΔΗΜΑΡ και στην προγραμματική συμφωνία που υπέγραψαν μετεκλογικά οι εκπρόσωποι των τριών κομμάτων. Τις δύο πρώτες τις αγνοεί πλήρως ο βουλευτής, ενώ την τρίτη -που έχει νόημα μέσα στο σαφές πλαίσιο που διαμορφώνουν οι προεκλογικές δεσμεύσεις- την παρερμηνεύει για να δικαιολογήσει την προαναγγελθείσα από μέρους του καταψήφιση.

Η ΔΗΜΑΡ είχε δεσμευτεί ότι θα συμβάλλει στη συγκρότηση κυβέρνησης που θα κρατήσει τη χώρα στην ευρωζώνη και θα προχωρήσει στη ΣΤΑΔΙΑΚΗ απαγκίστρωση από τους δυσμενείς όρους του μνημονίου. Τόνισα το «σταδιακή», γιατί ήταν θεμελιώδης διαφορά από την απαίτηση του ΣΥΡΙΖΑ, για μονομερή καταγγελία συνολικά του μνημονίου. Επίσης, η ΔΗΜΑΡ δεσμεύτηκε -συνέντευξη του Γραμματέα της ΚΕ Σπύρου Λυκούδη στην Αυγή- ότι επειδή το κράτος έχει συνέχεια, στην πορεία προς την επαναδιαπραγμάτευση θα σεβαστεί τις υπογραφές που έχουν μπει. Σε δέκα εβδομάδες και σε ένα τόσο ασφυκτικό διεθνές πλαίσιο, κανείς δεν θα μπορούσε να απαιτήσει ριζικές ανατροπές στα συμφωνηθέντα και ευτυχώς που η ΔΗΜΑΡ δεν υπέκυψε στην ευκολία της προεκλογικής ρητορείας. Το ωραίο είναι ότι ούτε ο Βουδούρης αμφισβητεί την αναγκαιότητα ανεύρεσης των 11,5 δις, ώστε όχι μόνο να εκταμιευτεί η δόση των 31,5 δις, αλλά και να μείνει η χώρα όρθια εντός της ευρωζώνης και να μην οδηγηθεί στη χρεοκοπία. Και πώς να την αμφισβητήσει, όταν ξέρει(;) ότι αυτή η μεγάλη τελευταία εκκρεμότητα προκύπτει ευθέως από τις υποχρεώσεις της χώρας και ότι αποτελεί όρο sine qua non για την επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής. Μόνο που όταν φτάνει στο δια ταύτα, δηλαδή στο πού θα βρεθούν τα δις, τότε τα στρίβει δια της πεπατημένης, δηλαδή των αόριστων ισοδυνάμων , δηλαδή, σε τελευταία ανάλυση, δια της πάταξης της φοροδιαφυγής και της σπατάλης. Τον ακούσαμε πολλές φορές με περισσή ευκολία να καταφεύγει στην απάντηση αυτή. Δεν χρειάζεται να είσαι διαπρεπής οικονομολόγος για να γνωρίζεις ότι ακόμα και αν ψηφιστεί το πιο πλήρες φορολογικό νομοσχέδιο, ακόμα και αν ως εκ θαύματος αποκτήσεις τον πιο αποτελεσματικό ελεγκτικό μηχανισμό, ακόμα και αν αρχίσουν αύριο το πρωί οι δίκες εξπρές που δρομολογεί ο Ρουπακιώτης, παρά ταύτα και πάλι απαιτείται χρόνος μέχρι να αρχίσουν να γεμίζουν τα ταμεία. Χρόνος που όλοι ξέρουμε ότι δεν υπάρχει. Άρα, οι ενστάσεις του Βουδούρη είναι άνευ αντικειμένου εφ’ όσον επιμένει στην αναγκαιότητα εξεύρεσης των 11,5 δις. Είναι άλλο θέμα να προσπαθείς μέσα στο υπάρχον ασφυκτικό πλαίσιο να σώσεις τα 30 ευρώ στη σύνταξη του ΟΓΑ -όπως φαίνεται ότι πέτυχε ο Κουβέλης- και άλλο να απειλείς ότι αν δεν γίνει το δικό σου -πράγμα που εκ των προτέρων ξέρεις ότι δεν είναι εφικτό- θα καταψηφίσεις τα μέτρα. Και επειδή δεν είναι ανεξάρτητος βουλευτής, αλλά κομμάτι μιας αριστερής συλλογικότητας, δεν μπορεί να μην έχει σκεφτεί ότι αν και άλλοι επιλέξουν τη δική του "πολυτελή" στάση, θα βρεθούμε μπροστά σε μεγάλη κυβερνητική κρίση. Δεν θέλω να τον αδικήσω, αλλά από τη μέχρι στιγμής στάση του και από τα δικά του λεγόμενα, νομίζω ότι ακριβώς αυτά επιδιώκει. Ήταν εξαρχής αντίθετος στη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην τρικομματική κυβέρνηση και δεν φάνηκε να συνειδητοποιεί ότι η απόφαση συμμετοχής στην κυβέρνηση δεν ήταν μια επιπόλαια έμπνευση της στιγμής, αλλά μια συνειδητή κίνηση με επιπτώσεις σε βάθος χρόνου, που δεν είναι εύκολο να μεταβληθεί υπό το καθεστώς πιέσεων αυτού του τύπου. Και ακριβώς επειδή τα έχει σκεφτεί όλα αυτά, σπεύδει να προτείνει και τη συνολική αλλαγή προσανατολισμού με την προσέγγιση στον ΣΥΡΙΖΑ. Διατυπώνει την πρότασή του περίτεχνα («μας χωρίζουν πιο πολλά από την ΝΔ παρά από τον ΣΥΡΙΖΑ- τον ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε ένα κομμάτι του λαού σαν εναλλακτική λύση»), εμμέσως πλην σαφέστατα στη συνέντευξή του στον Βασίλη Σκουρή, στη Real News. Προτείνει δηλαδή τον πρώτο (καταψήφιση των μέτρων) και τον τρίτο (συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ) κρίκο στην αλυσίδα που έχει στο μυαλό του. Μοιραία, πρέπει να μεσολαβήσει ο δεύτερος, που είναι η έξοδος της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση. Αυτή είναι η λογική αλληλουχία και αρνούμαι να πιστέψω ότι πετάει κουβέντες χωρίς να μετράει τις συνέπειες. Προτιμώ την εκδοχή ότι συνειδητά εισηγείται με τρία βήματα, όχι την αλλαγή τακτικής, αλλά την αλλαγή στρατηγικής. Από την ευρωπαϊκή προοπτική -με τα προβλήματα και τις αδυναμίες της- στο αντιευρωπαϊκό χάος. Γιατί με την ΝΔ, πράγματι ο χώρος του δημοκρατικού σοσιαλισμού και της σοσιαλδημοκρατίας έχουν μεγάλες διαφορές. Αλλά με τον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει η διαφορά στρατηγικού προσανατολισμού, το μέγεθος της οποίας δεν θέλει ή δεν μπορεί να συλλάβει ο Βουδούρης. Πάντως είτε έτσι, είτε αλλιώς, είτε το αντιλαμβάνεται, είτε όχι, κάνει λάθος.

Πηγή: www.metarithmisi.gr - 5/9/2012.

Ακολουθεί η απάντηση του Οδυσσέα Βουδούρη, η οποία, επίσης, δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική σελίδα του περιοδικού ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ στις 13 Σεπτεμβρίου.

Η ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΟΣ Ο ΝΙΚΟΣ ΜΠΙΣΤΗΣ

Του ΟΔΥΣΣΕΑ ΒΟΥΔΟΥΡΗ

Σε άρθρο του, αποκλειστικά αφιερωμένο σε μένα ("Που κάνει λάθος ο Οδυσσέας Βουδούρης", metarithmisi.gr), ο φίλος μου Νίκος Μπίστης με κατακρίνει για την επιμονή μου να υπερασπιστώ τις προεκλογικές δεσμεύσεις της ΔΗΜΑΡ, καθώς και την τήρηση της Προγραμματικής Συμφωνίας, βάσει της οποίας το κόμμα μας έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Σαμαρά.

Η επιχειρηματολογία του Ν. Μπίστη βασίζεται σε αυτό που μπορούμε να ονομάσουμε "αντιστροφή του αυτονόητου". Το αυτονόητο ότι πρέπει να τηρείς τις συμφωνίες μετατρέπεται στο ότι είναι αυτονόητο να τις αθετείς κατά το δοκούν. Το αυτονόητο ότι οφείλεις να εννοείς αυτό που λες μετατρέπεται στο ότι είναι αυτονόητο πως μπορείς άλλα να λες και άλλα να εννοείς. Το αυτονόητο ότι ισχύουν όλα αυτά που δεσμεύεσαι μετατρέπεται στο ότι είναι αυτονόητο να διαλέγεις τι τελικά σε δεσμεύει και τι όχι. Εξηγούμαι.

• Το αυτονόητο είναι πως, όταν συνάπτεις μια συμφωνία, της αποδίδεις μια αξία. Η αντιστροφή του αυτονόητου είναι ότι η προσήλωση στα συμφωνηθέντα αποτελεί δογματισμό ή λαϊκισμό. Και βέβαια δεν μιλάμε για την ευνόητη ανάγκη μιας προσαρμογής. Αλλά για την κραυγαλέα αντιστροφή των όρων: το "δεν θα κάνουμε περικοπές", μετατρέπεται σε μαζικά μέτρα λιτότητας, που πλήττουν κυρίως τα πιο ευάλωτα στρώματα της κοινωνίας.

• Το αυτονόητο είναι ότι το προεκλογικό σύνθημα της ΔΗΜΑΡ αναφερόταν στη "λύση", στην οποία το κόμμα μας θα συνέβαλε. Το σύνθημα αυτό προέκυψε από την κατάσταση που δημιουργήθηκε μετά τις πρώτες εκλογές, όπου ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν συγκέντρωσαν πλειοψηφία. Τότε όντως προτείναμε "λύση": μειοψηφική κυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ και ψήφο ανοχής από την ΝΔ ή "οικουμενική" κυβέρνηση. Αρνηθήκαμε κατηγορηματικά την άλλη "λύση", να στηρίξουμε κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Αυτονόητα λοιπόν, κάθε λογικός ψηφοφόρος, που ακούει για "λύση", φέρνει στο νου τα όσα μόλις είπαμε. Και όχι το αντίστροφο. Αν εννοούσαμε αυτό που αναφέρει ο Ν. Μπίστης θα λέγαμε απλά: "όποιο κόμμα έρθει πρώτο θα το στηρίξουμε. Και αν η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ έχουν την πλειοψηφία, εμείς, σε αντίθεση με όσα πράξαμε μετά τις πρώτες εκλογές, πάλι θα στηρίξουμε".

• Το αυτονόητο είναι πως προεκλογικά θέσαμε δυο όρους συμμετοχής μας σε οποιαδήποτε κυβέρνηση: τα φερέγγυα πρόσωπα και το πρόγραμμα. Η αντιστροφή του αυτονόητου είναι να θεωρήσουμε φυσιολογική την άρση του όρου των φερέγγυων προσώπων την επομένη των εκλογών και του όρου της προγραμματικής συμφωνίας ενάμισι μήνα αργότερα.

• Το αυτονόητο είναι πως θέσαμε ΔΥΟ κόκκινες γραμμές: την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας ΚΑΙ την κοινωνία όρθια με ρητή δέσμευση ότι δεν θα προβούμε σε νέες περικοπές μισθών και συντάξεων. Η αντιστροφή του αυτονόητου είναι ο ισχυρισμός ότι δεσμευτήκαμε ΜΟΝΟ για την πρώτη. Θέση παρεμπιπτόντως, που ήταν το σύνθημα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που τους οδήγησε αντίστοιχα στο 19% και το 13%, και που εγκατέλειψαν στις δεύτερες εκλογές.

• Το αυτονόητο είναι ότι έχουμε λύση για να μην γίνουν περικοπές μισθών και συντάξεων. Αν δεν είχαμε εξάλλου θα ήμασταν αναξιόπιστοι να το ισχυριστούμε πριν τις εκλογές. Αυτό επιβεβαιώθηκε και με τις νέες προτάσεις του Φώτη Κουβέλη για 4 δισ. ισοδύναμα, ενώ προφανώς υπάρχουν ακόμα μεγάλα περιθώρια από τα 70 δισ. της παραοικονομίας, τα 20 δισ. της γραφειοκρατίας, τα 30 δισ. της φοροδιαφυγής κλπ. Η αντιστροφή του αυτονόητου είναι ο ισχυρισμός ότι οι περικοπές είναι μονόδρομος, υιοθετώντας την προ των εκλογών της 6ης Μαΐου λογική ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.

• Το αυτονόητο είναι ότι τα ισοδύναμα, όπως και οι περικοπές, θα υλοποιηθούν σε βάθος διετίας. Η αντιστροφή του αυτονόητου είναι ότι δεν προλαβαίνουν να αποδώσουν τα ισοδύναμα σε δυο μήνες (γιατί σε δυο μήνες;) και γι’ αυτό πάμε για περικοπές (σαν να μπορούσαν αυτές να αποδώσουν 11,5 δισ. σε δυο μήνες!).

Αυτή η αντιστροφή είναι πράγματι εντυπωσιακή, αλλά πολλοί επαγγελματίες πολιτικοί έχουν αυτό το χάρισμα να παρουσιάζουν την αντιστροφή του αυτονόητου σαν… αυτονόητη! Το πιο σημαντικό όμως είναι σε τι ΔΕΝ κάνει λάθος ο Νίκος Μπίστης. Πίσω από την αντιπαράθεση για τα μέτρα, υπάρχει το κομβικό στρατηγικό θέμα: που πάει η ΔΗΜΑΡ;

Η θέση μου είναι σε πλήρη ευθυγράμμιση με τις θεμελιακές αρχές της Δημοκρατικής Αριστεράς: η ΔΗΜΑΡ είναι κόμμα αριστερό και επιδιώκει την πολιτική και κοινωνική αλλαγή μέσα από μια ευρεία συμμαχία των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων. Σε αυτές προφανώς δεν συγκαταλέγεται η ΝΔ. Αλλά ούτε πλέον και το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου (η ευκαιρία υπήρξε στο παρελθόν αλλά χάθηκε). Στόχος της ΔΗΜΑΡ είναι να φέρει στις δικές της θέσεις, πολίτες διαφόρων απόψεων, που δεν αυτό-προσδιορίζονται ως αριστεροί, αλλά που θα πειστούν ότι οι δικές μας αριστερές προτάσεις είναι συνάμα ρεαλιστικές και αναγκαίες για την Ελλάδα. Και όχι να μετατοπιστεί η ΔΗΜΑΡ προς τα δεξιά με σκοπό να "ψαρέψει" ευκολότερα στα θολά νερά του κέντρου. Η συνεργασία μας με την ΝΔ είναι συγκυριακή για λόγους εθνικής ανάγκης, με συγκεκριμένους στόχους, γραπτά διατυπωμένους. Και αντιπαραθετική όποτε υπάρξει απόκλιση.

Το γεγονός ότι ο Ν. Μπίστης, παρά την διάρκεια της συνεργασίας του με την ΔΗΜΑΡ δεν είναι μέχρι τώρα μέλος του κόμματος, σχετίζεται προφανώς με το γεγονός ότι η στρατηγική του στόχευση είναι διαφορετική. Ο Ν. Μπίστης επιχειρεί να μετατρέψει τη συγκυριακή συνεργασία μας με τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας, ή με τμήματα αυτών, σε στρατηγική συμμαχία. Επιδιώκει τη δημιουργία ενός κεντρώου κόμματος, που για εξωραϊστικούς λόγους, θα αποκαλείται "κεντροαριστερό" και θα αποσκοπεί στην διαιώνιση της περιθωριοποίησης της αριστεράς (η ηγεσία της οποίας βέβαια δεν είναι ιστορικά άμοιρη ευθυνών). Σεβαστή βέβαια άποψη και οφείλω να αναγνωρίσω την σταθερότητα του Ν. Μπίστη σε αυτό τον στόχο. Θυμάμαι τη δήλωσή του, όταν οι προσπάθειες του Γιώργου Παπανδρέου να αλλάξει το ΠΑΣΟΚ πέφτανε στο κενό. Για να κατακρίνει τον Παπανδρέου και να εξάρει τον Σημίτη, έλεγε τότε ότι ο πρώτος εκτόξευσε τον Συνασπισμό σε διψήφιο αριθμό ενώ ο δεύτερος είχε καταφέρει να τον περιορίσει στο 3%.

Ο Ν. Μπίστης εκφράζει μια άποψη. Κάποιοι από τον κόσμο της ΔΗΜΑΡ τη στηρίζουν. Εκφράζω και εγώ μια άποψη. Κάποιοι άλλοι από τον κόσμο της ΔΗΜΑΡ την συμμερίζονται. Αυτό στο οποίο πρέπει να συμφωνήσουμε είναι πως η ΔΗΜΑΡ βρίσκεται μπροστά σε ένα δίλημμα. Κανένας από μας δεν είναι εξορισμού πιο "ΔΗΜΑΡίτης" από το σύντροφό του. Η υπονόμευση της άλλης άποψης με σπόντες περί "τσάμπα μαγκιές" και "ξένο σώμα" είναι ανάξια ενός κόμματος δημοκρατικού και αριστερού.

Ο ουσιαστικός διάλογος πρέπει να γίνει και θα γίνει. Μέσα στο κόμμα. Αλλά και μέσα στην κοινωνία. Δημόσια.

Πηγή: www.metarithmisi.gr - 13/9/2012

Τέλος, παραθέτουμε το κείμενο του Ν. Μπίστη, το οποίο αποτελεί απάντηση στον Οδ. Βουδούρη.  Δημοσιεύθηκε, όπως και τα προηγούμενα κείμενα, στην ηλεκτρονική σελίδα του περιοδικού ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ στις 13 Σεπτεμβρίου.

ΠΟΥ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙ ΛΑΘΟΣ Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΒΟΥΔΟΥΡΗΣ.

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΙΣΤΗ

Διάβασα με ενδιαφέρον – αλλά και πάλι χωρίς καμία έκπληξη – την απάντηση του Οδυσσέα Βουδούρη στο άρθρο μου στη Μεταρρύθμιση. Βασίζεται σε μια δογματικού χαρακτήρα προσήλωση σε αυτό που ο ίδιος θεωρεί αυτονόητο. Με βάση μια συλλογιστική που στηρίζεται σε λάθος δεδομένα, φτιάχνει μια αλυσίδα από «αυτονόητα». Όταν όμως η αφετηρία του είναι λάθος, τότε ουδεμία σημασία έχουν τα «αυτονόητά» του.

Α. Ποιο είναι το αφετηριακό λάθος του Βουδούρη; Κάνει ότι δεν καταλαβαίνει πως ανάμεσα στις πρώτες και τις δεύτερες εκλογές, η ΔΗΜΑΡ άλλαξε τη γραμμή πλεύσης στο θέμα της κυβέρνησης. Δεν το έκανε λάθρα, ή εν κρυπτώ. Το έκανε με συλλογική απόφασή της, γιατί αυτό επέβαλαν οι συνθήκες και η διαμορφωμένη πλέον κατάσταση. Και εδώ μιλάμε για γεγονότα που δεν επιδέχονται αμφισβήτησης και καλό είναι να τα ξαναθυμίσουμε, όχι μόνο για τον Βουδούρη. Στις πρώτες εκλογές, τον Μάιο, πράγματι η ΔΗΜΑΡ δεσμεύτηκε ότι δεν θα σχηματίσει κυβέρνηση με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Μετά τον τραγέλαφο της περιφοράς της εντολής από τον Τσίπρα και το άδοξο τέλος του πυροτεχνήματος για «αριστερή κυβέρνηση», ο Κουβέλης πρότεινε κυβέρνηση οικουμενική. Στην οικουμενική αυτή κυβέρνηση, θα συμμετείχαν όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου, άρα και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκε και προχωρήσαμε σε εκλογές. Στην ΚΕ της ΔΗΜΑΡ που συγκλήθηκε για να καθορίσει την εκλογική τακτική για τις εκλογές του Ιουνίου – και στην οποία είχαμε προσκληθεί και τοποθετηθήκαμε, ανάμεσα σε άλλους, ο Βουδούρης κι εγώ – διασταυρώθηκαν δύο απόψεις. Η μία, έλεγε να πάμε και στις δεύτερες εκλογές όπως στις πρώτες, με τα ίδια ανοιχτά μέτωπα. Ανάμεσα στους υποστηρικτές αυτής της αυτοκτονικής – κατά την άποψή μου – πρότασης, ήταν φυσικά ο Οδυσσέας Βουδούρης. Ενώ το ΠΑΣΟΚ είχε καταρρεύσει, εμείς θα κάναμε διμέτωπο κατά του παλαιού δικομματισμού, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ θα έκανε ανενόχλητος πάρτι… Η γραμμή άλλαξε. Και στην ΚΕ και στην κοινοβουλευτική ομάδα της ΔΗΜΑΡ, ο Κουβέλης ήταν σαφέστατος. Θυμίζω: «Και θέλω επίσης να το ξεκαθαρίσω προς πάσα κατεύθυνση, ώστε να ξέρουν οι πολίτες τι ψηφίζουν. Σε ό,τι μας αφορά, δεν θα επιτρέψουμε να μπει η χώρα σε περιπέτειες με τρίτες κατά σειρά εκλογές. Η χώρα θα έχει κυβέρνηση και εμείς θα συμβάλλουμε προς αυτήν την κατεύθυνση με όποιον τρόπο κρίνουμε προσφορότερο». Και ταυτόχρονα, όξυνε την αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, η μόνιμη ερώτηση όλων των δημοσιογράφων ήταν «Δηλαδή, αυτή τη φορά δεν ισχύει ότι δεν θα σχηματίσετε κυβέρνηση με ΝΔ – ΠΑΣΟΚ;» και η μονότονη απάντηση όλων μας ήταν ότι «Σε κάθε περίπτωση η χώρα θα έχει κυβέρνηση». Και την απέκτησε μετεκλογικά. Και όσοι προεκλογικά ήσαν αντίθετοι με τη νέα γραμμή, ήσαν αντίθετοι – φυσικά και ο Βουδούρης – και με τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην τρικομματική κυβέρνηση. Προσοχή: Θεωρώ απολύτως θεμιτή τη διαφωνία αυτών των συντρόφων. Πιστεύω ότι κάνουν λάθος, αλλά αυτό θα κριθεί τελεσίδικα στο μέλλον. Ούτε σήμερα, ούτε σε τρεις μήνες, αλλά όταν κατακαθίσει ο κουρνιαχτός. Ουδέποτε θεώρησα ότι οι πλειοψηφίες έχουν πάντα δίκιο. Μπορώ να ισχυριστώ -και να γίνω πιστευτός και από τους συντρόφους που διαφωνούν μαζί μου- ότι αν νόμιζα πως έχουν δίκιο, θα ήμουν μαζί τους. Έχω μάθει να είμαι σε μειοψηφίες, έχω συνηθίσει και σε μοναχικές πορείες. Και μόνος και μετά πολλών. Δεν είναι εκεί το πρόβλημα με τον Βουδούρη. Είναι ότι για να οικοδομήσει τα δικά του «αυτονόητα», παραβιάζει την πραγματικότητα όπως διαμορφώθηκε από τον δημοκρατικό κανόνα της πλειοψηφίας. Δεν λέει «έχω δίκιο και θα φανεί στο μέλλον», λέει «με κοροϊδέψατε, τα δικά μου αυτονόητα είναι τα μόνα αληθή». Και πάνω στα δικά του αυτονόητα οικοδομεί την πιθανή καταψήφιση στη Βουλή.

Β. Για το αν αλλάζουν οι προγραμματικές συμφωνίες προσαρμοζόμενες στις μεταβαλλόμενες συνθήκες, έχουμε πληθώρα παραδειγμάτων από το αριστερό κίνημα, παλιό και νέο. Επιλέγω δύο: Η Ατζέντα 2010 δεν ήταν φυσικά στο πρόγραμμα του SPD. Γι’ αυτό κατάγγειλε τον Σρέντερ ο Λαφοντέν και αποχώρησε. Σήμερα δεν υπάρχει άνθρωπος στη Γερμανία που να μην ευγνωμονεί τον Σρέντερ. Όταν ο Μιττεράν, τη δεκαετία του ’70, αναθεώρησε μέρος του Κοινού Προγράμματος, ο Μαρσέ τον κατάγγειλε και οι κομμουνιστές αποχώρησαν από τη συμμαχία. Η συνέχεια γνωστή και διδακτική. Γι’ αυτό προσοχή όταν αποδίδουμε σε κείμενα ιδιότητες ταλμούδ.

Γ. Υπάρχει όμως και μια ταμπακέρα για την οποία δεν μας λέει τίποτε ο Οδυσσέας Βουδούρης. Δηλαδή, για τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν λέει, αλλά με τον τρόπο του δείχνει προς τα εκεί. Μας το λέει πλαγίως. Το ΠΑΣΟΚ-που κατ’ αυτόν δεν είναι πια ούτε προοδευτική δύναμη- και η κεντροαριστερά, δεν τον αφορούν. Με κατηγορεί μάλιστα -κατηγορία που ασμένως αποδέχομαι- επειδή εξακολουθώ να προσβλέπω στη δημιουργία μιας μεγάλης μεταρρυθμιστικής παράταξης. Κεντροαριστερά; Ε, δεν θα φοβηθούμε και τις λέξεις επειδή τις ξορκίζει ο Τσίπρας. Αντ’ αυτής μας προτείνει μια αόριστη συμμαχία των αριστερών (δηλαδή με τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ) και προοδευτικών (ποιες μείνανε;) δυνάμεων. Δύο μήνες τώρα προσπαθεί να μας το πει και τελικά, ενώ είχε -προκληθείς από εμένα- την ευκαιρία να μας το ξεκαθαρίσει στην απάντησή του, δεν το έκανε.

Δ. Άφησα για το τέλος ένα επιχείρημα που μου φαίνεται λίγο κωμικό. Συνδυάζει τις διαφορετικές στρατηγικές μας με το γεγονός ότι αυτός είναι μέλος του κόμματος ενώ εγώ -νομίζει ότι- δεν είμαι. Πρώτον, κάνει λάθος, αλλά δεν είναι αυτό που θέλω πρωτίστως να του επισημάνω. Είναι κωμικό για λόγους που δεν χρειάζεται να του τους εξηγήσω, κάποιος από εμάς να πρωτοστατεί σε διαγωνισμό κομματικού πατριωτισμού για τη ΔΗΜΑΡ. Γενικότερα, δεν νομίζω ότι είναι καιροί για «αριστερές» περιχαρακώσεις, αλλά για ευρύτερες αναζητήσεις.

Το άρθρο είναι απο την iskra