ΕΙΧΑΜΕ ΓΕΝΕΘΛΙΑ.... ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΒΔΟΜΑΔΑ

Μέσα από μια  γενέθλια μέρα... Μια αναδρομή για το μέλλον της χώρας

18^η Οκτώβρη μια γενέθλια ημερομηνία για την οποία όλοι αρνήθηκαν να γιορτάσουν. Ορισμένοι ίσως να είναι μια ημερομηνία να τους προκαλεί «πανικό» παρά τα 30 χρόνια που έχουν περάσει. 

Το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί την επέτειο των τριάντα χρόνο από την 18^η Οκτώβρη του 1981 δεν την θυμήθηκε η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.

Η ημερομηνία σταθμός που ίσως άλλαξε τον πολιτικό χάρτη της χώρας, πέρασε πολιτικά από σαράντα κύματα. Άλλωστε νικηφόρα και άλλοτε με ήττες. Από τότε έγινα 10 περίπου εκλογικές αναμετρήσεις για να αποδειχτεί και να καταγραφεί ότι ο «αγώνας» ποτέ δεν δικαιώθηκε και είναι αδυσώπητος.

Στα τριάντα αυτά χρόνια, πολλές φορές  οι προοδευτικές δυνάμεις της χώρας εμπιστεύτηκαν στην πλειοψηφία τους  την προοδευτική διακυβέρνηση της χώρας στο ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο άλλοτε την ονόμασε «Αλλαγή», άλλωστε «Εκσυγχρονισμό». Οι ίδιες δυνάμεις που όταν άκουγαν το κωδικό όνομα «Αλλαγή» τους προκαλούσε τρόμο. Οι ίδιες δυνάμεις, όταν άκουγαν «εκσυγχρονισμός» έτρεχαν να συνδράμουν στην επιτυχία του.

Ο «Εκσυγχρονισμός» …

Ίσως υπήρξε μοχλός υπερπόντιας επέκτασης του «Αυτοκρατορικού κράτους» (βλέπε Γερμανία) σε μια περιφερειακή χώρα όπως η Ελλάδα.

Το διάστημα της «εκσυγχρονιστικής» διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ βλέπουμε την χώρα να μετατρέπεται σε μη βιομηχανική κοινωνία στην οποία επικρατούν γραφειοκρατικά, εμπορικά και επαγγέλματα των υπηρεσιών. Η ΕΕ (Γερμανία) χρηματοδότησε την εξάπλωση μιας σειράς γραφειοκρατικών ρόλων που με την σειρά τους δημιούργησαν ένα σύνολο δορυφορικών υπηρεσιών. Μεγάλο ποσοστό εργαζομένων μετατρέπεται σε μη παραγωγικούς εργαζόμενους και στρέφονται στο γραφειοκρατικό εμπόριο και στη τριτογενή απασχόληση.

Το «Εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ σε μεγάλο ή μικρό βαθμό βοηθά οι παραγωγικοί πόροι να συγκεντρώνονται στις ξένες επενδύσεις. Για τον εαυτό του ως κυβέρνηση αφήνει  τον ρόλο της κατανομής της κατανάλωσης.

Οι μη παραγωγικοί εργαζόμενοι (ιδιοκτήτες μπαρ, οδηγοί ταξί, εργαζόμενοι στον τουριστικό τομέα, προμηθευτές, τραπεζίτες ) κερδίζουν μέσα από την σχέση τους με τους νέους θεσμούς που δημιουργούνται.  Βαθμιαία το μέγεθος του παραγωγικού τομέα συρρικνώνεται. 

Η παραγωγή σταθερά συγκεντρώνεται σ’ ένα μικρό αριθμό οικονομικών δραστηριοτήτων και εγκαταλείπεται σταδιακά.

Οι εξωτερικές αγορές και οι αντιπρόσωποί τους (προμηθευτές) καθορίζουν την φύση της ενεργού ζήτησης της χώρας. Μεταβάλλοντας όχι μόνο την ταξική δομή και την αγορά της χώρας αλλά και το σύστημα αξιών μεγάλων μερίδων του πληθυσμού της. Οι αγορές αυτές με τους εσωτερικούς μηχανισμούς τους καθορίζουν τον τρόπο ζωής της Ελληνικής κοινωνίας. 

Δίδεται έμφαση στις ατομικές υπηρεσίες στα πολυτελή προϊόντα, στις εμπορικές επιχειρήσεις, στα ειδικευμένα καταστήματα και στις προσωπικές εξυπηρετήσεις. H προσφορά της «εκσυγχρονιστικής» διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ είναι ο καταναλωτισμός και οι μη παραγωγικές υπηρεσίες. 

Η πρόταση για την σοσιαλιστική ανάπτυξη είναι ο «αποεκσυγχρονισμός» της κοινωνίας η ουσιαστική μεταφορά του πληθυσμού από τις «υπηρεσίες» ή τον τριτογενή τομέα – ιδιαίτερα των χαμηλά αμειβόμενων εργαζομένων και των απασχολούμενων στο κράτος στην παραγωγική απασχόληση στη βιομηχανία και στη γεωργία.

Αυτή η στροφή συνεπάγεται μια σειρά και άλλων βασικών αλλαγών. Μια μεταβολή στις επενδύσεις από έντασης κεφαλαίου σε έντασης εργασίας. Μια αλλαγή από την προμήθεια των «εξωτερικών» αγορών στην παραγωγή για την εσωτερική αγορά. Οι αλλαγές αυτές θα βοηθήσουν τις προσπάθειες της κοινωνίας να επανακοινωνικοποιήσει τα άτομα .

Έτσι οι δυνάμεις της παραγωγής, της εργασίας, της μαζικής συμμετοχής, της εθνικής υπερηφάνειας να μπορέσουν να αντικαταστήσουν τον καταναλωτισμό, την διαφοροποίηση την ξενοφοβία και τον παρασιτικό τρόπο ζωής. 

Οι προσπάθειες για επενδύσεις από την πόλη στο εσωτερικό της χώρας είναι απαραίτητες ώστε να προβάλει μια νέα αναπτυξιακή στρατηγική με κυρίαρχη την αντίληψη της αποκέντρωσης.

Το συμπέρασμα από την «εκσυγχρονιστικής» διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ είναι ότι στάθηκε εμπόδιο στην ορθολογική κατανομή των πόρων και της ανθρώπινης εργασίας με αποτέλεσμα να αναπτυχθούν περιφερειακές και κλαδικές ανισορροπίες.

Η τελευταία περίοδος διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

Από την «εκσυγχρονιστική» στην «νεοφιλελεύθερη» περίοδο του ΠΑΣΟΚ

Κατά την περίοδο 2004-2009 το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε σε μια εσωστρέφεια και αντιπολίτευση που έκανε στην ΝΔ μπορεί να χαρακτηριστεί ως «κυβερνητική αντιπολίτευση». Τα δύο αυτά χαρακτηριστικά είχαν ως αποτέλεσμα ενώ η χώρα να βυθίζετε  όλο και ποιο βαθειά σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές της εποχής να μην υπάρχει αντίσταση. 

Πιστεύοντας ο λαός, ότι το ΠΑΣΟΚ είναι σε θέση να «μπει» μπροστά και να σταματήσει την λαίλαπα της  νεοφιλελεύθερης στρατηγικής που θέλουν να επιβάλουν  εσωτερικές και εξωτερικές δυνάμεις. Του δίνει μια ηγεμονική κυριαρχία με 160 βουλευτές. Γιατί σοφός γαρ δεν πιστεύει δεν σε κατασκευασμένους μύθους,  της συναίνεσης ως λύση.

Δυστυχώς όμως από τις πρώτες μέρες είδε τα όνειρά του να γκρεμίζονται. Είδε την νεοφιλελεύθερη κυριαρχία της Ε.Ε. να εγκαθίσταται στη χώρα μας και μέσω του Δ.Ν.Τ. Είδε η κυβέρνηση της χώρας να οδηγεί σε ήττα την  πολιτική και ιδιαίτερα σε ήττα τη Προοδευτική πολιτική. Είδε την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στο κλείσιμο των 30 χρόνων της,  να οδηγεί σε ήττα τις δυνάμεις της εργασίας και να τις αφήνει απροστάτευτες σε νεοφιλελεύθερα κέντρα.

Είδε την κυβέρνηση να αρνείται κάθε διάλογο με τις δυνάμεις της αλλαγής της χώρας. Είδε την κυβέρνηση της χώρας να πιστεύει ότι υπάρχει διέξοδος με την νεοφιλελεύθερη και συντηρητική στρατηγική.  Είδε την κυβέρνηση να υιοθέτει και οδηγεί την χώρα σε επαχθείς όρους δανεισμού. Είδε τον πρόεδρο της σοσιαλιστικής διεθνούς να βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία με το νεοφιλελεύθερο διευθυντήριο της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ., και να οδηγεί σε ένα νέο φαύλο κύκλο κρίσης χρέους, κρίσης χρέους τραπεζών και ύφεσης τη χώρα.

Σήμερα ο Ελληνικός Λαός γνωρίζει ότι η Ευρωπαϊκή αυτοκρατορική δύναμη ζήτησε και πέτυχε τους όρους εξάρτησης της χώρας. Γνωρίζει ότι η αυτού «μεγαλειώτης» αποδιάρθρωσε  τα όποια αναπτυξιακά σχέδια της χώρας.

Νιώθει ότι η αυτοκρατορική δύναμη της Ευρώπης, πέτυχε να αμφισβητηθεί η κυβέρνηση της χώρας–άσχετα αν η ίδια κυβέρνηση δεν το παραδέχεται ή δεν το αισθάνεται-, πέτυχε να υπονόμευση την εθνική υπόσταση της χώρας, πέτυχε σε μεγάλο βαθμό την αποσταθεροποίηση της Ελληνικής  κοινωνίας. 

Και ενώ συμβαίνουν αυτά και η Ελληνική κοινωνία τα βλέπεΙ αυτά. Οι δυνάμεις του «νεοφιλελεύθερου» ΠΑΣΟΚ εξακολουθούν να  ισχυρίζονται ότι μπορεί να υπάρξει διέξοδος από την κρίση μέσα από τις πολιτικές που δημιούργησαν την κρίση ψηφίζοντας νόμους χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας όπως τον χθεσινό.

Οι δυνάμεις αυτές  ή έχουν αυταπάτες ή έχουν ψευδαισθήσεις ή ψεύδονται, πάντως σε κάθε περίπτωση είναι επικίνδυνες. Και όσο συνεχίζονται αυτές οι πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού, τα αδιέξοδα και η κρίση θα συνεχίζονται. Και αποτελεί κοινό τόπο ότι ο μονόδρομος της λιτότητας και της «έκτακτης ανάγκης»  και των «έκτακτων περιστάσεων» απέτυχε και ήδη το δημόσιο χρέος από το 120% ανήλθε στο 180% του Α.Ε.Π. και πλέον. 

Αποτελεί κατασκευασμένο μύθο ότι η συναίνεση ως προς την εφαρμογή πολιτικών λιτότητας θα οδηγήσει σε έξοδο από την κρίση.

Γιατί δεν μιλάμε πλέον για κρίση εισοδήματος, για κρίση ανεργίας, μιλάμε για τους ανθρώπους  της κρίσης. Η ανασύνταξη της Προοδευτικής πολιτικής είναι από τις βασικές προϋποθέσεις για την ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.

Επείγει όσο ποτέ άλλοτε, η δρομολόγηση και η διαμόρφωση ενός αντίθετου άξονα προς τις προοδευτικές, κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις.