Ώρα αποφάσεων και αγώνα στο προσκήνιο και όχι στο παρασκήνιο

Του Γιώργου   Παναγιωτακόπουλου

Η αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού, σαν αποτέλεσμα της βαθιάς πολιτικής και κοινωνικής κρίσης, που δημιούργησε η αδυναμία διαχείρισης της οικονομικής κρίσης βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.

Η προσπάθεια επιβολής των μνημονίων , η διάλυση του κοινωνικού ιστού αλλά κυρίως η με το ζόρι αποδοχή της «αναγκαιότητας υποταγής» στις δυνάμεις των δανειστών και των εκπροσώπων τους στην Ελλάδα, στόχευσε στην απαξίωση και οργανωτική διάλυση του ΠΑΣΟΚ. Διόλου τυχαίο αν αναλογιστούμε τις ιστορικές και πολιτικές παρακαταθήκες ενός κινήματος που έδωσε όλα αυτά τα χρόνια μεγάλους και νικηφόρους αγώνες για την εθνική ανεξαρτησία και τη δημοκρατία.

Η προσπάθεια απαξίωσης του και η σημερινή κατάληξη βεβαίως και διευκολύνει τις επιλογές των κυβερνόντων καθώς απέναντι στις δικές τους πολιτικές πλήρους αποδοχής των όρων και των εκβιασμών των εξωτερικών κέντρων, υπάρχει ένα πολιτικό συνονθύλευμα που δεν μπορεί να πείσει και κυρίως να συγκροτήσει μια διαφορετική πρόταση διεξόδου με ρεαλισμό σε δημοκρατική κατεύθυνση.

Η μεγάλη δημοκρατική σοσιαλιστική παράταξη δεν μπορεί να αντικατασταθεί ούτε από το ΣΥΡΙΖΑ, ούτε από μορφώματα τύπου «58», που αποτελούν συστατικά του ίδιου πολιτικού συστήματος, συμβιβασμένα με την εξουσία και την διαχείριση της. Όσοι δεν αντιλαμβάνονται τον τρόπο με τον οποίο επιχειρηματικά και μιντιακά συμφέροντα προσεγγίζουν είτε τη μία είτε την άλλη πλευρά, δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι το ζητούμενο για αυτά σήμερα δεν είναι η ανατροπή μιας κατάστασης αλλά η αναδιανομή πολιτικών ρόλων σε νέους (ή και παλιούς) πρωταγωνιστές, πλήρως εξαρτώμενους από τα ίδια.

Για το λόγο αυτό η κοινωνία απέχει. Για το λόγο αυτό οι όποιες κοινωνικές διεργασίες δεν βρίσκουν κομματική ή εκλογική έκφραση. Για το λόγο αυτό όλες οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν τη σιωπηλή και πολιτικά άστεγη πλειοψηφία, που δεν εκφράζεται, που δεν συναινεί, που δεν στρατεύεται πίσω από τους ολοένα και αυξανόμενους νέους «σωτήρες» με πλούσιο όμως παρελθόν.

Το ζητούμενο δεν είναι να επαναφέρουμε στο προσκήνιο τους πρωταγωνιστές του λεγόμενου «εκσυγχρονισμού», ούτε όσους θυμηθήκανε ξαφνικά τώρα στα «ξεμποστανιάσματα» την πολιτική. Το ζητούμενο δεν είναι να επιλέξουμε τη λιγότερο χειρότερη λύση ή τη λίγο προοδευτικότερη (;) πρόταση.

Το ζητούμενο είναι να μπει και πάλι στο τραπέζι η πρόταση του πραγματικού ΠΑΣΟΚ, που απέχει αλλά είναι ζωντανό, που υποφέρει αλλά δεν χάθηκε, που απομακρύνεται αλλά είναι έτοιμο να επιστρέψει.

Η συγκρότηση και πάλι της μεγάλης δημοκρατικής και σοσιαλιστικής παράταξης δεν είναι το κάτι που πρέπει να γίνει αλλά η ικανή, αναγκαία και ιστορικά επιβεβλημένη συνθήκη για την ανατροπή της πορείας εξαθλίωσης της χώρας.
Για αυτό επιμένω πως όσοι κατανοούν την κρισιμότητα των στιγμών δεν μπορούν ούτε να κρύβονται, ούτε να επιλέγουν το παρασκήνιο. Οφείλουν να δηλώσουν παρόν, σε έναν κρίσιμο και σημαντικό αγώνα, σε μια μοναδικά ιστορική στιγμή.
Το οφείλουν και το οφείλουμε όλοι μας, στους αγώνες του λαού μας, που δεν μπορεί να ευτελίζονται και να συκοφαντούνται από πολιτικούς και παρατρεχάμενους που είναι επικίνδυνοι για το λαό και τη χώρα.
Τα περιθώρια στενεύουν επικίνδυνα και πρέπει όλοι μας να πάρουμε τις αποφάσεις μας.