Ανησυχίες και πραγματικότητα για το ΔΝΤ

Το ΔΝΤ στη χθεσινή έκθεσή του για την Ελλάδα διατυπώνει την ανησυχία του για την υλοποίηση του Μνημονίου και αναφέρεται για πρώτη φορά στην απευκταία πιθανότητα αποτυχίας του. Γι' αυτό και δίνει, με περισσή νευρικότητα, την «εντολή» στην Αθήνα να τελειώνει με τους φοροφυγάδες.
ΣΤΗΝ πραγματικότητα, το ΔΝΤ δείχνει για πρώτη φορά να φοβάται πραγματικά για την υλοποίηση του προγράμματος, δηλαδή για το αν «θα πάρει τα λεφτά του πίσω».

ΚΑΙ στην έκθεσή του στις αρχές του προηγούμενου Μαΐου, το ΔΝΤ είχε επισημάνει ότι το πρόγραμμα για την Ελλάδα είναι κάτι το πολύ καινούργιο και ιδιαιτέρως υψηλού ρίσκου, καθώς υπεισέρχονται πολλοί «αστάθμητοι παράγοντες», τους οποίους το Ταμείο δεν μπορούσε να προσδιορίσει, σημειώνοντας με έμφαση πως η επιτυχία του θα εξαρτηθεί από το αν και πώς θα εκφραστεί η «κόπωση» των Ελλήνων.
ΕΞΙ περίπου μήνες αργότερα, το ΔΝΤ εκφράζει «ανησυχία» για τους αναπτυξιακούς στόχους και συγκρατημένο φόβο για «αποτυχία» του πειράματος του Μνημονίου.
ΟΙ ΑΡΧΙΚΕΣ προτροπές-διαταγές του ΔΝΤ και της Ε.Ε. προς την Ελλάδα για την υλοποίηση του προγράμματος παρουσίαζαν -στο χαρτί- μια σχετικώς «καθαρή εικόνα» μιας μέσης ευρωπαϊκής χώρας, η οποία είχε την πολιτική δύναμη και τα επαρκή διοικητικά μέσα και τους μηχανισμούς για να υλοποιήσει το πρόγραμμα του Μνημονίου.
Η ΤΡΟΪΚΑ, δηλαδή, είχε διαμορφώσει μια διαφορετική εικόνα, και επομένως «διάβαζε» λάθος την ελληνική πραγματικότητα.
Η «ΑΝΑΓΝΩΣΗ» της τρόικας δεν έλαβε σοβαρά υπ' όψιν της τις ιδιομορφίες της ελληνικής κοινωνίας, αλλά ούτε και τις αδυναμίες των μηχανισμών του ελληνικού κράτους να υποστηρίξουν πλήρως το Μνημόνιο.
Η ΒΑΘΙΑ ύφεση, στην οποία θα παραμείνει -απ' ό,τι φαίνεται, για μεγάλο χρονικό διάστημα- η χώρα, επιφέρει μεγάλη συρρίκνωση της οικονομίας και η επιδιωκόμενη αύξηση των φορολογικών συντελεστών θα την επιδεινώσει ακόμα περισσότερο. Οι άνθρωποι δεν ξοδεύουν και δεν εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο κράτος.
ΑΠΟ την άλλη πλευρά, οι μηχανισμοί του ελληνικού κράτους αποδεικνύονται ανεπαρκείς «να μαζέψουν τα λεφτά» για το κράτος. Ο βαθμός διοικητικής βούλησης, π.χ. για την είσπραξη των φόρων, είναι καταλυτικός. Οι περιπτώσεις «λευκής απεργίας» στον συγκεκριμένο διοικητικό τομέα είναι πολλές και εμφανείς. Επιπροσθέτως, οι προσπάθειες της κυβέρνησης να συγκεντρωθούν, έστω και μέσω της περαίωσης, τα απαιτούμενα ποσά δεν είναι επαρκείς, γιατί είναι άγνωστο το πότε θα εισπράξει το κράτος αυτά τα -έστω ολίγα- χρεωστούμενα δισεκατομμύρια για να κλείσει την «τρύπα» του προϋπολογισμού.
ΜΠΟΡΕΙ το ΔΝΤ να φωνάζει στο κράτος να κυνηγήσει τους φοροφυγάδες, αλλά αρχίζει να διαπιστώνει και αυτό ότι η απόσταση και ο χρόνος από την εντολή στην πράξη για το ελληνικό κράτος ισοδυναμούν με έτη φωτός.

Πηγή ΚΥΡΑ ΑΔΑΜ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ