Διαμεσολαβημένη εκσπερμάτωση.

Του Χρήστου Νάτση

Σε μια παλαιότερη πορνογραφική ταινία του Marc Dorcel, υπάρχει μια σκηνή που ολοκληρώνεται με τρόπο διδακτικό…

Αφού έχουν διατρέξει όλα τα στάδια της τέλεσης μιας σεξουαλικής πράξης, όπως το genre επιτάσσει,  οι παρτενέρ ετοιμάζονται για την κορύφωση της σκηνής (που στην μέηνστρημ πορνογραφία, ως γνωστόν, ταυτίζεται με τον οργασμό του άντρα): ο άντρας αρχίζει να αυνανίζεται και η γυναίκα κάθεται δίπλα του, φέρνοντας τα πόδια της κοντά στα γεννητικά του όργανα.

Το πλάνο αλλάζει, δείχνοντας μερικά περιπαθή φιλιά, για να επιστρέψει στην κύρια ζώνη του ενδιαφέροντος. Πλην όμως, τώρα, στα πόδια της γυναίκας έχουν προστεθεί τα παπούτσια που φορούσε στην αρχή της σκηνής, αλλά είχε βγάλει κατά την διάρκεια της πράξης. Αντί να αποτελεί κατάφωρη ανακολουθία, ή μάλλον ακριβώς επειδή αποτελεί κατάφωρη ανακολουθία, η σκηνή διδάσκει κάτι σημαντικό: πως στην επιθυμία υπάρχει πάντα σκηνοθεσία, πως η ψευδαίσθηση της αμεσότητας, ακόμα και κατά την πιο άμεση -υποτίθεται- στιγμή, αυτή του οργασμού, είναι μια ιδεολογική ψευδαίσθηση, καθώς διαμεσολαβείται από χίλιους δυο κοινωνικούς παράγοντες που την πλαισιώνουν.

Το ίδιο ισχύει και για τα αυτονόητα της πολιτικής. Ο Κωνσταντίνος Ζούλας, π.χ., σε άρθρο του τις προάλλες στην  Καθημερινή, αναρωτιέται, μετά από επίσκεψή του στην Κωνσταντινούπολη, όπου έχει παρατηρήσει μια σφύζουσα εμπορική ζωή με καταστήματα ανοικτά μέχρι το βράδυ -και τις Κυριακές προφανώς-, γιατί δεν λύνουμε κι εδώ το πρόβλημα της κρίσης με τον ίδιο τρόπο: «Γύρισα με αυτό το “γαμώτο” όταν συνειδητοποίησα ότι η Αθήνα μαζί με την Κωνσταντινούπολη, τη Ρώμη και την Ιερουσαλήμ, είναι οι μόνες πραγματικά αιώνιες πόλεις σε όλο τον πλανήτη. Και αντί να συνειδητοποιούμε, έστω τώρα, την ιστορική μας αυτή τύχη, ακόμη συζητάμε ποιες ώρες θα είναι ανοιχτή η Ακρόπολη, αν τα μουσεία πρέπει να διευρύνουν το ωράριό τους, αν τα μαγαζιά θα ανοίγουν 5 ή 7 Κυριακές, αν δικαιούνται να παραλύουν ολόκληρο το κέντρο εκατό “διαδηλωτές” ή αν θα απελευθερωθεί το επάγγελμα του ταξιτζή».

Σαν τον αφελή θεατή της ταινίας του Dorcel, ο Ζούλας, σίγουρος για την φυσικότητα και την αμεσότητα της πρότασης του, αναρωτιέται με ειλικρινή απορία: πού βρέθηκε τώρα αυτό το παπούτσι του πολιτικού φιλελευθερισμού και με εμποδίζει να δω την εκσπερμάτωση του νεοφιλελευθερισμού ως αδιαμεσολάβητη;

unfollow.com.gr