Δημ Αναγνωστάκης για τα 30 χρόνια...

Τριάντα χρόνια ακριβώς πέρασαν καλέ μου φίλε,

από τότε που τρέχαμε νεαροί στους δρόμους, τον Οκτώβρη του 1981, πανηγυρίζοντας και σφίγγοντας τις γροθιές μας δυνατά, φωνάζοντας με όλη μας τη δύναμη συνθήματα υπέρ της "Εθνικής Ανεξαρτησίας", "της Λαϊκής Κυριαρχίας" και της "Κοινωνικής Δικαιοσύνης".

 Χαιρόμασταν αληθινά κι ολοκληρωτικά το μεθύσι της "ιστορικής μας νίκης",  χαιρόμασταν που ήμασταν και μείς ανάμεσα σ’ αυτούς που κατά χιλιάδες πίστεψαν και "έφεραν την Αλλαγή".

Χαιρόμασταν και τραγουδούσαμε, έστω και φάλτσα, για τον " Ήλιο" που θα ζέσταινε τους αδικημένους και τους κατατρεγμένους και ήμασταν περήφανοι καλέ μου φίλε, πολύ περήφανοι!!!

Χαιρόμασταν γιατί είχαμε καταφέρει να έχουμε στην πατρίδα, μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, που δεν δίσταζε να ορθώσει ανάστημα και να διατρανώνει ότι "Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες" και πως τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στον εθνικό μας χώρο είναι α δ ι α π ρ α γ μ ά τ ε υ τ α!

Τριάντα χρόνια ακριβώς μετά βρεθήκαμε και πάλι στους δρόμους καλέ μου φίλε μου, να αντιπαλεύουμε ενωμένοι κι αποφασισμένοι, μια κατ’ επίφαση σοσιαλιστική κυβέρνηση, που θα καταγραφεί στη συνείδηση μας ως κυβέρνηση της «Εθνικής υποταγής», της «Λαϊκής εξαθλίωσης» και της «Κοινωνικής αναλγησίας».

Μια κυβέρνηση που με την τελευταία της πράξη, ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, αποποιήθηκε την ιστορία της, πρόδωσε τον κόσμο της (τον κόσμο της εργασίας) και έβαλε τίτλους τέλους στη μεγάλη δημοκρατική παράταξη.

Τριάντα χρόνια μετά και είμαστε αντιμέτωποι με την πιο αντιλαϊκή, ενδοτική και σκληρή κυβέρνηση, που γνωρίσαμε μετά τη μεταπολίτευση στη χώρα μας.

Μια κυβέρνηση που επιλέγει τα εύκολα και αποφεύγει τα δύσκολα, που προσφεύγει στο Δ.Ν.Τ. και υποτάσσεται στις επιταγές της Τρόικας!

Μια κυβέρνηση που δεν διστάζει να εξισώνει ευθύνες,(που σαφώς έχουμε και μεις καλέ μου φίλε), με εκείνους που διαχειρίστηκαν το θέμα του χρηματιστηρίου, με εκείνους που έκαναν τις προμήθειες στις ένοπλες δυνάμεις και στο χώρο της υγείας, με εκείνους που έπαιξαν με τα ασφαλιστικά μας ταμεία και τα" δομημένα ομόλογα", με εκείνους που ξεπούλησαν τη γη μας και έκαναν πλιάτσικο στο δημόσιο κορβανά, με εκείνους που ανήγαγαν τις μίζες σε επιστήμη!

Όχι καλέ μου φίλε,

απόρριψε τη λογική του "μαζί τα φάγαμε", καταδίκασε την τακτική της συνενοχής, απόρριψε τη διαδικασία της καθολικής συνευθύνης, επίστρεψέ τους την ενοχή και τη ντροπή, που σου σερβίρουν τεχνηέντως μέσα από τα γνωστά διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης και τους καλοπληρωμένους stars δημοσιογράφους

Εμείς δεν πλουτίσαμε από την ενασχόλησή μας με τα κοινά καλέ μου φίλε, δεν βρεθήκαμε με ακίνητα και βίλες με πισίνες, δεν αποκτήσαμε ακριβά αυτοκίνητα ούτε μπλεχτήκαμε με Offshore εταιρίες!

Εμείς φταίμε ίσως γιατί ανεχτήκαμε..., γιατί σιωπήσαμε..., γιατί βολευτήκαμε στην εικονική ευδαιμονία μας, όμως σε καμία περίπτωση δεν εξισώνονται αυτές μας οι ευθύνες, με τις τεράστιες, εγκληματικές δικές τους ευθύνες!

Γιατί καλέ μου φίλε, σου θυμίζω τη φράση που ειπώθηκε από πρώην σύντροφό μας, "κάποιοι έζησαν για το ΠΑΣΟΚ, ενώ κάποιο άλλοι έζησαν από το ΠΑΣΟΚ".

Λυπάμαι καλέ μου φίλε που φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο. Λυπάμαι ειλικρινά που οι ιδέες, οι αξίες και τα οράματα της σοσιαλδημοκρατίας στρεβλώθηκαν στα μάτια της νέας γενιάς εξαιτίας μιας ανάλγητης κυβερνητικής πολιτικής που ασκείται στο όνομα της!

Λυπάμαι  και ταυτόχρονα νιώθω την ανάγκη να σου ζητήσω συγγνώμη, για όσα έκανα που επιβάρυναν τη θέση μας και για όσα δεν έκανα για να τα αποτρέψω και να μας προστατεύσω.

Καλέ μου φίλε,

σε καλώ και πάλι, σε ένα νέο ξεκίνημα, σε έναν καινούριο αγώνα, που θα δώσουμε με περισσότερη σοφία, με γνώση και αξιοποίηση των λαθών μας, με την εμπειρία των χρόνων που κουβαλάμε, με τη συμπαράταξή μας δίπλα στους νέους μας, που βρίσκονται στους δρόμους, διεκδικώντας ότι κι εμείς πριν τριάντα χρόνια ακριβώς…

Με φιλικούς χαιρετισμούς

Δημήτρης Αναγνωστάκης