Συμπαράταξη των αριστερών Δυνάμεων : Στην Αθήνα έγινε η αρχή εδώ μένουμε πίσω;; Μήπως πρέπει να συζητήσουμε και εδώ με ειλικρίνεια;

του Βαγγέλη Αντωνίου,

Ο κ. Κώστας Χαϊνάς, σε νέο άρθρο του στην «Ευβοϊκή Γνώμη» της11ης Ιουλίου, μετά από εκείνο το αλήστου μνήμης – και ανάλογης ποιότητας, επίσης – «πόνημά» του,  αναφορικά με την κυπριακή «διάσωση» από το Eurogroup, με τίτλο, αυτή τη φορά, «ο νέος ρόλος της ΔΗΜ.ΑΡ.», επιχειρεί να παρέμβει στην πολιτική συγκυρία για να
υποστηρίξει την ανάγκη να συμπτυχθεί το μέτωπο εκείνων των δυνάμεων, που θα σηκώσουν στις πλάτες τους «το τιτάνιο έργο του μετασχηματισμού του κράτους και της κοινωνίας μας σε ένα σύγχρονο δημοκρατικό, ευρωπαϊκό Κράτος». Τι όμορφα λόγια, αλήθεια, σε τόσο άσχημους καιρούς!

Αλλά και για να αναδείξει το ρόλο της ΔΗΜ.ΑΡ. ως του καταλύτη για να επιτευχθεί η πολυπόθητη συνάντηση του «δημοκρατικού, ευρωπαϊκού τόξου», της «δημοκρατικής παράταξης». Ως «του σταθεροποιητικού και συνδετικού παράγοντα μιας νέας Κυβέρνησης, όλων των δημοκρατικών δυνάμεων, από τη Νέα Δημοκρατία έως και το Σύριζα […] μιας νέας συνάντησης όλων των δημοκρατικών προοδευτικών, μεταρρυθμιστικών δυνάμεων, από τους φιλελεύθερους δημοκράτες, έως τους αντιλαϊκιστές της αριστεράς».

Αναφορικά με το τι ρόλο θα ήθελε ο κ. Χαϊνάς να διαδραματίσει η ΔΗΜ.ΑΡ., αυτό βεβαίως είναι αποκλειστικό πρόβλημα του ιδίου και της ΔΗΜ.ΑΡ. και σε μας δεν πέφτει λόγος. Η ελληνική κοινωνία, άλλωστε, αντιμετωπίζει τα τεκταινόμενα στη ΔΗΜ.ΑΡ. και το νέο ρόλο της, με τόσο ακριβώς ενδιαφέρον όσο αρμόζει στον εν λόγω πολιτικό χώρο, που, από τη σύστασή του έως και σήμερα, παραδέρνει ανάμεσα στην ανυποληψία και τον καιροσκοπισμό. Προκειμένου, υπό συνθήκες παντός καιρού, να παίζει το ρόλο του πρόθυμου κυβερνητικού συμπληρώματος – αδιάφορα αν το πολιτικό εκκρεμές βρίσκεται αριστερά ή δεξιά, σ’ αυτό μάλιστα ακριβώς συνίσταται και η «χρησιμότητά» της. Τώρα στο γιατί ο κ. Χαϊνάς αναζητά σ’ αυτό συνεργούς από ολόκληρο – η περίπου ολόκληρο, πλην «λαϊκιστών» βεβαίως – το πολιτικό φάσμα, η απάντηση αφορά εκείνους – κατά προτίμηση εξ ευωνύμων - που θα ήταν διατεθειμένοι επί ποινή αυτοχειρίας να ανασύρουν το κόμμα του από την προϊούσα ηθική του έκπτωση.

Συνεπώς, αν υπάρχει κάποια σκοπιμότητα για ν’ ασχοληθεί κανείς με το άρθρο του κ. Χαϊνά, αυτή έγκειται κυρίως στη μακροσκελή του ανάλυση για την κακοδαιμονία της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού κράτους, που προηγείται της διατύπωσης των πολιτικών του προτάσεων. Και, επίσης, σε ό,τι τουλάχιστον μας αφορά, στην ενασχόλησή του με το Σύριζα, τμήμα του οποίου θέλει να εμπλέξει στο φαντασιακό του «δημοκρατικό, ευρωπαϊκό τόξο», αφού βεβαίως προηγηθεί η απαλλαγή του από τα βαρίδια των λαϊκιστών και απ’ όσους εξ ημών «είναι στα κάγκελα».

Η «ανάλυση» λοιπόν του κ. Χαϊνά συνίσταται – και εξαντλείται - στην παράθεση και την ανιαρή επανάληψη γνωστών στερεοτύπων, χιλιοειπωμένων από τόσους και τόσους δημοσιολόγους της πλάκας, που παρελαύνουν από τα δελτία των 8 και τις ενημερωτικές εκπομπές των καθεστωτικών Μ.Μ.Ε., επελαύνοντας κατά της νοητικής μας και ψυχικής μας ισορροπίας.  Φαινόμενο που, στα χρόνια του μνημονίου, έχει πάρει τέτοια διάσταση, έχοντας, όχι άστοχα, καταγραφεί στη λαϊκή συνείδηση ως κατοχική προπαγάνδα. Ας δούμε ορισμένα αγαπημένα της μότο.

Οι φίλοι μας οι Γερμανοί που έστερξαν με πακτωλό δανείων να σώσουν την ψωροκώσταινα από τη χρεωκοπία. Ενώ εμείς οι ανεπρόκοποι, που δεν λέμε να βάλουμε μυαλό, συνεχίζουμε αμετανόητοι να κοροϊδεύουμε τους κουτόφραγκους μην προχωρώντας επιτέλους στις αναγκαίες «μεταρρυθμίσεις».

Η ελληνική κοινωνία, άρρωστη βαρειά από το προπατορικό αμάρτημα του «φατριασμού», ένοχο για όλα τα δεινά, μπήκε στην κρίση, αφού οι αγορές, ως η «αόρατος χειρ» που τιμωρεί τις άσωτες χώρες και τους χαραμοφάηδες λαούς, με απόλυτα φυσικό τρόπο έπαψαν να μας δανείζουν.  Η κρίση άλλωστε για τη σχολή σκέψης του κ. Χαϊνά είναι κάτι σαν θεομηνία που ενέσκηψε μόνο στην Ελλάδα, ως απόρροια δικής της και μόνο παθογένειας (τα ίδια φυσικά αναμασούν οι απανταχού Χαϊνάδες σε κάθε χώρα όπου εφαρμόζεται το δόγμα του σοκ).

Οι συντεχνίες, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι καθηγητές, οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ και στους δήμους, όπως ρητά κατονομάζονται στο άρθρο, σε προφανή αντιστοίχιση με τις ανάγκες της συγκυρίας, ένοχες για το κατάντημα της χώρας, δεν εννοούν να συμμορφωθούν, κρατώντας όμηρους τα εκατομμύρια των ανέργων και τον «ιδιωτικό τομέα».

Η λαϊκιστική αντιπολίτευση γκρινιάζει για το λάθος πολλαπλασιαστή του Δ.Ν.Τ. αντί να βάλει πλάτη για να συμμορφωθεί η χώρα στο εκσυγχρονιστικό και μεταρρυθμιστικό σχέδιο που διαθέτουν, ποιοι άλλοι φυσικά, οι ευρωπαίοι «εταίροι». Όπως έκαναν πάντα, από το 1821 μέχρι και σήμερα, όλοι οι λαϊκιστές, από τον Κανάρη, που κατονομάζεται, μέχρι, να υποθέσουμε τον Κολοκοτρώνη και τον Άρη Βελουχιώτη και πάει λέγοντας.

Η λιτότητα είναι η αμετακίνητη σταθερά που θα οδηγήσει στον πολυπόθητο ενάρετο κύκλο. Και φυσικά there is no alternative από τον οδικό χάρτη ενός ακόμη πιο σκληρά «μεταρρυθμιστικού» εθνικού μνημονίου, εκπονημένου από όλες τις «σοβαρές», δημοκρατικές, εκσυγχρονιστικές δυνάμεις, σε απόλυτη σύμπνοια –  ή και καθ’ υπαγόρευση, αδιάφορο - με τους εταίρους και δανειστές μας. Και τα κεφάλια μέσα…

Για τον κ. Χαϊνά και το ομογάλακτο ρεύμα σκέψης που εκπροσωπεί, δεν υπάρχει η διεθνής ούτε φυσικά – θου κύριε – η ευρωπαϊκή-ευρωζωνική διάσταση της οικονομικής κρίσης. Δεν είναι κρίση καπιταλιστικής υπερσυσσώρευσης, με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου, της υπερτροφικής χρηματοπιστωτικής εκτόξευσης και των τοξικών της προεκτάσεων. Όλα αυτά αφορούν έναν άλλον πλανήτη.

Η ελληνική εκδοχή της κρίσης μάλιστα είναι ακόμη πιο «υβριδική». Ο ελληνικός κοινωνικός σχηματισμός είναι όχι μόνο δύσμορφος αλλά κατά τον κ. Χαϊνά είναι και άμορφος. Δεν έχει καπιταλιστές και τραπεζίτες, εργάτες και μισθοσυντήρητους. Δεν έχει κυρίαρχες και εξουσιαζόμενες τάξεις, δεν έχει ενδιάμεσα στρώματα, που σήμερα συμπιέζονται μέχρις εξαφάνισης. Μόνο συντεχνίες και φατρίες. Οι άνεργοι προήλθαν εξ ουρανού ή εν πάσει περιπτώσει από την ανευθυνότητα των δημοσίων υπαλλήλων και τις ιδεολογικές εμμονές ημών που υπερασπιζόμαστε τη σφαίρα του δημόσιου αγαθού.

Και πάσχει, μονοσήμαντα, η ελληνική κοινωνία, σχεδόν γενετικά – μήπως πρέπει να κάνουμε και ιστορική αυτοκριτική για την επανάσταση του ’21 και όλα τα υπόλοιπα λαϊκά εξεγερτικά μας σκιρτήματα; -  από την άρνηση «εξευρωπαϊσμού» της. Αυτό είναι περίπου το οραματικό περίγραμμα του κ. Χαϊνά και των ομοίων του. Και τώρα είναι η ευκαιρία (τους), μέσα από το καθαρτήριο πυρ των μνημονίων, για την επιτάχυνση και ολοκλήρωση όλων των απαραίτητων εξαγνιστικών μεταρρυθμίσεων. Τι κι αν η έρμη η δημοκρατία είναι εμπόδιο, τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν.

Τι κι αν όλα τούτα αποτέλεσαν το προπαγανδιστικό οπλοστάσιο όλων ανεξαιρέτως των εγχώριων οπαδών της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης – προεξάρχουσας μάλιστα της σημιτικής «εκσυγχρονιστικής» εκδοχής της – εδώ και πάνω από μια εικοσαετία. Τι κι αν ειδικά αυτή η περίοδος της τελευταίας 20ετίας ενοχοποιείται για την οικοδόμηση της «φούσκας», του «υπερκαταναλωτισμού», που τόσο καυτηριάζει ο κ. Χαϊνάς – μόνο για να εμφυσήσει απ’ ό,τι φαίνεται, στη σημερινή συνθήκη, τις ενάρετες αρχές της εγκράτειας και της λιτότητας – της πιστωτικής, της χρηματιστηριακής, της κορπορατικής, της βαλκανικής κ.ό.κ. επέκτασης.

Τι κι αν οι χθεσινοί κεϋνσιανοί, οι σημερινοί νέο-κεϋνσιανοί, μέχρι και αρκετοί έως πρόσφατα οπαδοί ακόμη και πιο mainstream ρευμάτων, οικονομολόγοι κοινωνιολόγοι και πολιτικοί επιστήμονες, που σέβονται τον εαυτό τους, αναγκάζονται να ξεσκονίσουν από τα ράφια της βιβλιοθήκης τους το Μαρξ, για να «αναγνώσουν» τις πτυχές μιας βαθειάς δομικής καπιταλιστικής κρίσης, που μαίνεται επί μακρόν και πολλά επεισόδιά της δεν έχουν ακόμη γραφτεί;

Τι κι αν η ελληνική κοινωνία συγκλονίζεται από τεκτονικές αλλαγές στην ταξική της διάστρωση και διαστρωμάτωση, τι κι αν τα πάλαι ποτέ κραταιά μεσαία στρώματα καταρρέουν με πάταγο, εντείνοντας εκθετικά τις συνθήκες της κοινωνικής-ταξικής πόλωσης; Τι κι αν το «κέντρο» εξαερώνεται, τι κι αν κυριαρχεί η αντίθεση ανάμεσα σε μια ρεβανσιστική δεξιά – με τις φαιές, τις πράσινες και τις ροζουλί συνιστώσες της – από τη μια και τη ριζοσπαστική αριστερά από την άλλη, τι κι αν συνειδήσεις μετατοπίζονται παλιρροϊκά προς τ’ αριστερά για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες;

Ο κ. Χαϊνάς, αντίθετα, έχει επιλέξει το δρόμο της απόλυτα αντίστροφης διαδρομής. Το τρένο της «αριστεράς της ευθύνης» δεν έχει ενδιάμεσους σταθμούς, οδηγεί με ιλιγγιώδη ταχύτητα κατευθείαν από το Μαρξ προς το Φρίντμαν και το Χάγιεκ. Από την κομουνιστική αφετηρία κατευθείαν στο δρόμο της πρόθυμης και φρόνιμης θεραπαινίδας του νεοφιλελεύθερου μονόδρομου. Και μάλιστα, με τόνο τόσο φλογερά δραματικό, που θα τον ζήλευαν και οι πιο αυθεντικοί νεοφιλελεύθεροι, σαν το Μάνο, τον Ανδριανόπουλο, τον Τζήμερο και το μητσοτακέϊκο ολόκληρο.

Αλήθεια, όμως, γιατί στο δρόμο αυτό ο κ. Χαϊνάς αναζητεί συνοδοιπόρους και από τη ριζοσπαστική αριστερά. Δεν του φτάνουν τόσοι και τόσοι; Από το Βενιζέλο και το Φαήλο, τον Άδωνι, το Βορίδη, το Δένδια και το Σίμο έως και τον Ψαριανό; Ολόκληρο «δημοκρατικό τόξο» υπάρχει: της ευθύνης, του κυβερνητισμού, του ευρωπαϊκού δρόμου. Γιατί ντε και καλά θέλει και το Σύριζα μέσα στο «κόλπο»; Για ξέπλυμα ή για «παραλλαγή»; Για να μείνουν τα αναρίθμητα θύματα της εκατόμβης του μνημονίου χωρίς φωνή και εκπροσώπηση; Για να μείνει η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία που χειμάζεται χωρίς ελπίδα πραγματικής αλλαγής και ανατροπής του εφιάλτη που βιώνει; Και δεν φοβάται ότι οι «λαϊκιστές» θα θεριέψουν, τροφοδοτούμενοι από τη βουβή απελπισία και την απόγνωση;

Ε, λοιπόν, κ. Χαϊνά, σας διαβεβαιώνουμε ότι θα διαψεύσουμε με παταγώδη τρόπο τις «ονειρώξεις» σας. Οικόσιτο του τελειωμένου αυτού πολιτικού συστήματος, που εκπροσωπείτε με πάθος νεοφώτιστου, άθυρμα της καθεστωτικής λαίλαπας εξανδραποδισμού της κοινωνίας, ο Σύριζα δεν πρόκειται να γίνει. Θα μείνουμε εκεί, «στα κάγκελα» των κοινωνικών αντιστάσεων και θ’ ανοίξουμε το δρόμο των πραγματικών, προοδευτικών, ριζοσπαστικών μετασχηματισμών που έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία. Και δεν θα ζητήσουμε, φυσικά, την άδεια των δανειστών και του εσμού των ντόπιων τοποτηρητών και απολογητών τους.

Το δρόμο αυτό που έχετε πάρει κ. Χαϊνά σεις και η ΔΗΜ.ΑΡ. θα τον τραβήξετε μόνοι σας. Και το πικρό ποτήρι, επίσης, θα το πιείτε μέχρι τέλους, ολομόναχοι. Σας ευχόμαστε άσπρο πάτο…

Βαγγέλης Αντωνίου, πρώην μέλος της Κ.Ε. του Σύριζα

Χαλκίδα, 21/7/2013