Παράλληλες ιστορίες.....

Μία συχνή εικόνα που βλέπει κανείς στις ταινίες, είναι αυτή του μικρού παιδιού που φοβάται τα τέρατα, και γι’ αυτό πριν κοιμηθεί ζητά από τους γονείς του να κοιτάξουν κάτω από το κρεβάτι και μέσα στην ντουλάπα, ώστε να σιγουρευτούν ότι δεν υπάρχει εκεί κάποιο τρομερό τέρας που θέλει να φάει το παιδί.

Κι όμως, αυτά τα παιδιά διαχειρίζονται τους φόβους τους πολύ πιο ορθολογικά από μερικούς ενήλικες. Τουλάχιστον είναι προνοητικά: Αναθέτουν σε κάποιον να δει να υπάρχουν τέρατα κάτω από το κρεβάτι τους όχι αφού δουν το τέρας, αλλά πριν καν βεβαιωθούν για το αν υπάρχουν τέρατα ή όχι.

Μπορεί να μεγαλώσαμε, αλλά δεν πάψαμε ποτέ να πιστεύουμε στα τέρατα. Τα παιδιά φαντάζονται τέρατα  κεφάλια,  με φτερά, με κοφτερά νύχια. Εμείς πάλι έχουμε τους ναρκομανείς, τους άστεγους, τους μετανάστες και αρκετές άλλες κοινωνικές ομάδες. Αυτά είναι τα δικά μας τέρατα, που μας φοβίζουν και δε μας αφήνουν να κοιμηθούμε το βράδυ, γιατί φοβόμαστε ότι θα μας φάνε.

Αντίθετα με τα παιδιά, εμείς τα δικά μας τέρατα τα κρύβουμε οι ίδιοι κάτω από το κρεβάτι, ή στην ντουλάπα, ή κάτω από το χαλί  ή τέλος πάντων κάπου που να μη φαίνονται. Λες και αυτό θα τα εξαφανίσει. 

Ξεχνάμε ή μάλλον ο επί για μια 20ετία «επί του κανα-πέος τρόπος ζωής» μας οδήγησε να μην δούμε ότι σιγά-σιγά απομακρυνθήκαμε από τις προοδευτικές τάσεις και ήταν η αιτία που γέννησε τα δικά μας τέρατα. Ξεχάσαμε, ότι πολιτισμός είναι η ιστορία που κληρονομήσαμε αλλά και η ιστορία  που εμείς την ίδια ώρα διαμορφώνουμε. Ως λαός αυτάρκεις και με πλούσια ιστορία προγόνων, μιλάμε για την ιστορία τους μόνο και ξεχάσαμε ότι και εμείς έχουμε χρέος να κτίσουμε την δική μας ιστορία.

Δεν είδαμε ότι η δική μας ιστορία στην αναμέτρηση της με τις φυσικές δυνάμεις, στην κοινωνική και πολιτική δομή, στο πνευματικό πεδίο των καθαρών κοινονικοιδεολογικών ιδεών, της επιστημονικής πορείας, στη υπηρέτηση των αξιών υποχωρούσε συνεχώς. Η δικιά μας ιστορία απλά υπηρετούσε την σκοπιμότητα.

Και τώρα που μαζεύτηκαν τόσα “τέρατα”; Τι κάνουμε τώρα; Α, να η λύση: Θα κάνουμε ακριβώς ό,τι και τα μικρά παιδιά, δηλαδή θα βάλουμε κάποιον να τα κυνηγήσει και να τα στείλει απο ‘κει που ήρθαν με τον "ΖΕΥΣ" και θα λύσουμε το πρόβλημα .

Και όντως αυτή θα ήταν μία υπέροχη λύση, τα τέρατα θα εξοντώνονταν και θα βγαίναμε όλοι στους δρόμους να πανηγυρίσουμε τον θρίαμβό μας. Δυστυχώς όμως τα δικά μας “τέρατα” είναι άνθρωποι. Σαν εμάς. Και εκεί το πράγμα γίνεται κάπως πολύπλοκο. Δυστυχώς όμως, ξανά το ίδιο λάθος, επιλέγουμε με κριτήριο η δύναμη και όχι ή δικαιοσύνη που κατοχυρώνει την συνύπαρξη.

Ως λαός επικροτούμε τον «ΖΕΥΣ» που μαζεύει τους Ασιάτες,  λες και το πρόβλημα είναι αυτοί - που και αυτούς οι Ευρωπαίοι μας τους "φόρεσαν" με τις συμφωνίες του Δουβλίνου- την ίδια ώρα λοιπόν ακούμε αλλά δεν κάνουμε κάτι, την Γερμανίδα πρωθυπουργό, που «μιλάει» στους Γερμανούς και τους λέει για το στρατηγικό σχέδιο της, "ως Γερμανία δεν μας στοιχίζει τίποτα η βοήθεια στην Ελλάδα, και τα κεφάλαια μας θα πάρουμε με τόκους και τους Έλληνες θα εξαθλιώσουμε, ώστε να γίνουν αδύναμοι και να μην μπορούν να αντιδράσουν, όταν θα παίρνουν φθηνή ηλεκτρική ενέργεια από τον ήλιο που θα πληρώνουμε εμείς,  και «κάθοδο» τους στο Αιγαίο…με εκμετάλλευση κάθε πηγής πλούτου...τους υπόσχεται και φθηνά σπίτια και χωράφια για τα συνταξιοδοτικά τους χρόνια τους τάσσει... 

Όλες αυτές οι σκέψεις σχετίζονται προφανώς με δύο  ιστορίες που έχει γίνει τις τελευταίες μέρες με τον άνδρα που συνελήφθη (και ομολόγησε) για την επίθεση σε μία μαθήτρια στην Πάρο. Και με τον 65χρόνο Έλληνα από την Καβάλα που βίαζε το εγγονάκι της Βουλγάρας συζύγου του από έξι χρονών και τώρα τρία χρόνια μετά στα εννιά του το κοριτσάκι μπόρεσε και μίλησε.

Η διαφορά των δύο ιστοριών παράλληλες μόλις λίγες μέρες με πρώτη εκείνη στην Πάρο, νεαρός Πακιστανός πιθανό με αποχή από το SEX είδε την μικρή και όρμισε ως ζώο στο παιδί. Στην δεύτερη ο 62χρόνο έλληνας τότε πιθανό χωρίς το πρόβλημα της σεξουαλικής αποχής είδε το 6χρονο Βουγλαράκη που ήρθε να δει την γιαγιά του και ο ελληναράς του την έπεσε του παιδιού. Ο Πακιστανός μπορεί να ήθελε να ικανοποίηση τις ανδρικές του ορμές, ο έλληνας ήθελε να ικανοποίηση τις ανδρικές του διαστροφές.

Έχει τη σημασία του κι αυτό. Η ζωή το «σκηνοθέτησε» μόνο με διαφορά ορισμένων ωρών ως γεγονός. Και είδαμε και μάθαμε ότι οι περισσότεροι εστίασαν, συνειδητά ή ασυνείδητα, την προσοχή τους στο γεγονός ότι ο συλληφθείς είναι Πακιστανός. Και με τον Έλληνα; Πρώτα απ’ όλα, πιθανότατα δε θα το μαθαίναμε  ποτέ αν δεν υπήρχα τα blogs, γιατί θα μπλεκόταν στα φίλτρα των παραδοσιακών ΜΜΕ. O θύτης δε θα παρουσιαζόταν σαν “δράκος”, “ανθρωπόμορφο τέρας” ή “κτήνος”. O “βιαστής”, παρουσιάστηκε ως “μανιακός” για να γίνει πιο πικάντικη η είδηση, χωρίς όμως  φωτογραφία και όνομα.

Τον Πακιστανό ευχαρίστως θα τον λυντσάρουν κάποια «καλά παιδιά», αντίθετα, τον Έλληνα ευχαρίστως  θα τον αποθέωναν και θα τον έκαναν ήρωα, θα τον έβαζαν στα ψηφοδέλτια, γιατί είναι «γαμιάς» με απόδειξη. Και ποια είναι η διαφορά; Η γαμημένη η εθνικότητα. Λες και το ότι χωρίσαμε τον πλανήτη με σύνορα και διαλέξαμε χωράφια που αποκαλούμε “δικά μας” σημαίνει και ότι είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας.

Δεν πρέπει να υπάρχει πιο ηλίθιο κατασκεύασμα από την εθνική υπεροχή. Να πιστεύεις πως είσαι ανώτερος από έναν άλλο άνθρωπο απλά και μόνο επειδή γεννήθηκες σε άλλο τόπο. Είναι απίστευτο το πώς μια τόσο ηλίθια θεωρία βρίσκει τόσους πολλούς υποστηρικτές ανά τον κόσμο. Ή μάλλον δεν είναι καθόλου απίστευτο. Απλά επιβεβαιώνει τις σκέψεις του Αϊνστάιν σχετικά με την απειροσύνολο της βλακείας στον κόσμο.

Βρέθηκαν δυο-τρεις στο Τwitter που επικρότησαν τους χρυσαυγίτες που πήγαν να λυντσάρουν τον Πακιστανό, με το επιχείρημα “για κάτι τέτοια κατακάθια και αλήτες καλά κάνουνε, κι εγώ θα το έκανα”. Χμ. Ναι. Εδώ έχω κάποιες απορίες.

Αν μπορούσε η Βουλγαρία, να ζητούσε να δικάσει 65χρόνο τον μετέφερε στα εδάφη της και οι Βούλγαροι τον λυντσάρουν, θα τους επικροτούσαν; Από πότε η αυτοδικία είναι πρακτική αποδεκτή; 

Και άντε και αποφάσισες να πάρεις τον νόμο στα χέρια σου. Εν ονόματι ποίου; Είσαι ο πατέρας του θύματος; Η μάνα του; Η αδερφή του; Ο Μιχαλολιάκος ή ο Κασιδιάρης με ποιά ιδιότητα; Μήπως με την ιδιότητα της ύπαρξής τους επενδύοντας στην χειραγώγηση των  μαζών;

Αν λοιπόν εσύ που πήρες τον νόμο στα χέρια σου καταφέρεις και σκοτώσεις το “κατακάθι”, τι θα γίνει τότε; Δε θα σε συλλάβουν για φόνο; Τι ακριβώς θα σε διαχωρίζει από αυτόν που ήθελες τόσο πολύ να σκοτώσεις;

Ίσως θα’ πρεπε να σκεφτόμαστε λίγο περισσότερο πριν μιλήσουμε. Και σίγουρα θα έπρεπε να το είχαμε σκεφτεί καλύτερα πριν κρύψουμε όλα αυτά τα “τέρατα” κάτω από το χαλί. Τώρα πια, είτε τα σκοτώσουμε εμείς είτε μας σκοτώσουν αυτά, δεν έχει και τόση σημασία.

Ίσως πρέπει να θυμηθούμε, ότι πρώτοι οι ΕΛΛΗΝΕΣ αναφέρθηκαν στην οσία του νόμου και όρισαν την ουσία του, στο « πέφυκε νόμος προνοείν, ά μη δεί πράττειν», γιατί μόνο έτσι διατηρείτε σε μια ανθρώπινη κοινότητα ο χαρακτήρας της προστασίας του πολίτη από τον συμπολίτη..

Γιατί μόνο με το Ελληνικό πνεύμα που θα πνεύσει αν το θελήσουμε εμείς  θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε και τους ούριους ανέμους και τους τυφώνες που θέλουν να μας αφανίσουν αρκεί να μπορέσουμε να δούμε.....