Θέμης Τζήμας
Να ξεκαθαρίσω εισαγωγικά, όχι απολογητικά αλλά για να μη θεωρηθεί ότι σπεύδω προς στήριξη κάποιου πολιτικού “φίλου” ότι δεν ανήκω στους οπαδούς του Π. Λαφαζάνη, ούτε ταυτίζομαι μαζί του πολιτικά.
Η δήλωση που έκανε ότι “η χρεοκοπία δεν
είναι κατ’ ανάγκη καταστροφική αλλά αποτελεί όπλο των αδυνάτων όταν
φτάνουν στο σημείο να μην μπορούν να αποπληρώσουν τα χρέη τους” σίγουρα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ανεύθυνη.
Πρώτα απ’ όλα η Ελλάδα έχει πολλαπλώς χρεωκοπήσει. Επίσημα, διά του credit event και ανεπίσημα διά της γενικευμένης στάσης πληρωμών και μη λειτουργίας βασικών κρατικών δομών. Να θυμήσουμε εδώ ότι όταν κάποιοι προτείναμε αναδιάρθρωση χρέους οι νυν κυβερνώντες την ταύτιζαν με την απόλυτη καταστροφή και απαξίωση της χώρας. Όταν πραγματοποίησαν την αναδιάρθρωση του χρέους οι ίδιοι, καθυστερημένα, ανεπαρκώς και βασισμένοι σε ανέφικτες προβλέψεις περί χρέους 120% του ΑΕΠ ως το 2020 και δήθεν βιωσιμότητάς του, βάφτισαν την αναδιάρθρωση σωτηρία και επέβαλαν διά του Βενιζέλου, στους Έλληνες δημοσιογράφους να μη μεταφράζουν στα ελληνικά τον όρο credit event και τι αυτός σημαίνει.
Σήμερα λοιπόν μια πολλαπλώς χρεοκοπημένη χώρα αντιμετωπίζει το σοβαρό φάσμα μιας περαιτέρω χρεοκοπίας: αν πραγματοποιήσουν τις απειλές τους οι γνωστοί αντιδραστικοί (αντί-) ευρωπαϊκοί κύκλοι, που διαθέτουν κυβέρνηση ανδρεικέλων τους στην Αθήνα, η Ελλάδα θα πάψει να λαμβάνει πλήρως ή εν μέρει εξωτερική βοήθεια. Αυτή η εξέλιξη μπορεί να εκφραστεί είτε με κάλυψη των ομολόγων της χώρας αλλά παύση έστω και της ελαχίστης βοήθειας για εσωτερικές ανάγκες της Ελλάδας, είτε με ολοσχερή παύση της όποιας χρηματοδότησης και του εξωτερικού χρέους της χώρας. Το δεύτερο σενάριο είναι λιγότερο πιθανό αλλά όχι απίθανο δεδομένων των διαλυτικών τριγμών που διαπερνούν το σκελετό του ευρώ.
Δεν μπορεί να προδικάσει κανείς ότι κάποιο από τα δύο παραπάνω σενάρια θα συμβεί. Είναι ωστόσο πιθανά. Ποια είναι η υπεύθυνη, πατριωτική στάση λοιπόν απέναντι σε υπαρκτά και πιθανά ενδεχόμενα; Κατά τους συγκυβερνώντες η καταστροφολογία. “Πατριωτικό” κατά τους συγκυβερνώντες είναι να σπέρνεις στο λαό τον πανικό και το φόβο. Να του λες κάθε μέρα ότι αν συμβεί κάποιο από τα σενάρια που ξένοι και ντόπιοι κύκλοι περιγράφουν ως πιθανό, η χώρα θα καταστραφεί. Ότι ο λαός θα αφανιστεί.
Επιπλέον, το δεύτερο σκέλος της δήλωσης Λαφαζάνη είναι απολύτως ορθό βάσει -και- του εμπορικού δικαίου: τι άλλο να κάνει αυτός που αδυνατεί να πληρώσει πέρα από στάση πληρωμών; ειδικά δε όταν ο πιστωτής του τον αρμέγει πολλαπλώς και εγείρει υπερβολικές, αθέμιτες αξιώσεις; Κατά τους συγκυβερνώντες βεβαίως, υπεύθυνο είναι ακόμα και όταν η χώρα και ο λαός βρίσκονται σε προφανή αδυναμία πληρωμής να καταλύουν το κοινωνικό συμβόλαιο με τους πολίτες και να ξεπουλάνε το δημόσιο πλούτο της χώρας προκειμένου να επιβιώσει και να κερδοσκοπήσει το ντόπιο κατεστημένο και οι πάτρωνές του Είναι υπεύθυνο από πλευράς των συγκεβερνώντων. Πώς αλλιώς θα επιβιώσουν; Δεν είναι και τόσο υπεύθυνο από την άλλη για όποιον έχει άλλο προσανατολισμό, που θέτει στο κέντρο το λαό, τους εργαζομένους, τους ανέργους, τους νέους, τους συνταξιούχους, τους μικρομεσαίους ελευθεροεπαγγελματίες, αγρότες και επιχειρηματίες, την αξιοπρέπεια της χώρας και τη διασφάλιση του δημοσίου πλούτου.
Είναι σαφές ότι ο κυνισμός των συνενόχων των μνημονίων και της χρεοκοπίας, από καιρό έχει φτάσει στο σημείο να επιλέγουν τη διαλυτική, προπαγανδιστική τρομοκράτηση του λαού προκειμένου να επιβάλλουν την πολιτική τους. Και είναι επίσης σαφές ότι η ψήφος του λαού στις 17 Ιούνη τους έδωσε μια ανάσα. Θεώρησαν ότι η προπαγάνδα τους έχει αποτέλεσμα και ότι άρα μπορεί να συνεχιστεί.
Αυτή η προπαγάνδα, η διαρκής ψυχολογική και υλική βία σε συνδυασμό με το σχέδιο εκτροπής διά της κοινωνικής πόλωσης και σύγκρουσης που προωθούν ακροδεξιοί κύκλοι με επίκεντρο τη Χρυσή Αυγή διαμορφώνουν ένα σκηνικό έκρηξης στην ελληνική κοινωνία.
Η δήλωση Λαφαζάνη λοιπόν είναι σωστή: πρέπει να αποφορτίσουμε σενάρια που ασχέτως πιθανοτήτων υλοποίησης βρίσκονται στο τραπέζι. Αυτό κάνουν και μια σειρά κυβερνήσεων ανά την Ευρώπη. Προετοιμάζονται για παν ενδεχόμενο. Άλλωστε αφού και στους συγκυβερνώντες μας τόσο πολύ αρέσουν οι παρομοιώσεις με πολεμικές καταστάσεις, αυτό δε θα έκανε ένα καλό επιτελείο εν μέσω πολέμου; Θα διάλεγε κανείς για στρατηγό του κάποιον που διαρκώς θα προφήτευε την καταστροφή του στρατού της χώρας του αν τυχόν συνέβαινε το α’ ή β’ ενδεχόμενο;
Η αριστερά από την άλλη διά της δήλωσης Λαφαζάνη έμεσα υποδηλώνει και τις αδυναμίες της, τις οποίες πρέπει άμεσα να αντιμετωπίσει. Έχει δίκιο και πράττει ορθά που αποδραματοποιεί ενδεχόμενα. Τι κάνει όμως για να επεξεργαστεί και να επικαιροποιεί διαρκώς τα δικά της σχέδια αντιμετώπισής τους, μιας που γνωρίζουμε ότι οι συγκυβερνώντες δε διαθέτουν τέτοια εναλλακτικά σχέδια; Έχει διακρίνει η αριστερά τα διαφορετικά είδη στάσης πληρωμών και πως θα τα αντιμετωπίσει;
Μέχρι τώρα δεν έχει πείσει για κάτι τέτοιο. Τόσο η αριστερά, όσο και το μεγαλύτερο τμήμα του πολιτικού κόσμου, ανομολόγητα βασίζεται στο ότι το αντιδραστικό, ευρωπαϊκό κατεστημένο δε θα επιμείνει στην πολιτική διάλυσης της ευρωζώνης και επιδείνωσης της ελληνικής εκδοχής της κρίσης. Εξ ου και προσαρμόζει το κύριο μέρος της πολιτικής της σε αυτό το σενάριο.
Ίσως δικαιωθεί. Οφείλει όμως να ασχοληθεί σοβαρά και με τα άλλα ενδεχόμενα επιδείνωσης της κρίσης. Αλλιώς θα περιγράφει εν δυνάμει καταστάσεις και θα αιφνιδιάζεται όταν αυτές θα λαμβάνουν χώρα.
Θέμης Τζήμας
Πρώτα απ’ όλα η Ελλάδα έχει πολλαπλώς χρεωκοπήσει. Επίσημα, διά του credit event και ανεπίσημα διά της γενικευμένης στάσης πληρωμών και μη λειτουργίας βασικών κρατικών δομών. Να θυμήσουμε εδώ ότι όταν κάποιοι προτείναμε αναδιάρθρωση χρέους οι νυν κυβερνώντες την ταύτιζαν με την απόλυτη καταστροφή και απαξίωση της χώρας. Όταν πραγματοποίησαν την αναδιάρθρωση του χρέους οι ίδιοι, καθυστερημένα, ανεπαρκώς και βασισμένοι σε ανέφικτες προβλέψεις περί χρέους 120% του ΑΕΠ ως το 2020 και δήθεν βιωσιμότητάς του, βάφτισαν την αναδιάρθρωση σωτηρία και επέβαλαν διά του Βενιζέλου, στους Έλληνες δημοσιογράφους να μη μεταφράζουν στα ελληνικά τον όρο credit event και τι αυτός σημαίνει.
Σήμερα λοιπόν μια πολλαπλώς χρεοκοπημένη χώρα αντιμετωπίζει το σοβαρό φάσμα μιας περαιτέρω χρεοκοπίας: αν πραγματοποιήσουν τις απειλές τους οι γνωστοί αντιδραστικοί (αντί-) ευρωπαϊκοί κύκλοι, που διαθέτουν κυβέρνηση ανδρεικέλων τους στην Αθήνα, η Ελλάδα θα πάψει να λαμβάνει πλήρως ή εν μέρει εξωτερική βοήθεια. Αυτή η εξέλιξη μπορεί να εκφραστεί είτε με κάλυψη των ομολόγων της χώρας αλλά παύση έστω και της ελαχίστης βοήθειας για εσωτερικές ανάγκες της Ελλάδας, είτε με ολοσχερή παύση της όποιας χρηματοδότησης και του εξωτερικού χρέους της χώρας. Το δεύτερο σενάριο είναι λιγότερο πιθανό αλλά όχι απίθανο δεδομένων των διαλυτικών τριγμών που διαπερνούν το σκελετό του ευρώ.
Δεν μπορεί να προδικάσει κανείς ότι κάποιο από τα δύο παραπάνω σενάρια θα συμβεί. Είναι ωστόσο πιθανά. Ποια είναι η υπεύθυνη, πατριωτική στάση λοιπόν απέναντι σε υπαρκτά και πιθανά ενδεχόμενα; Κατά τους συγκυβερνώντες η καταστροφολογία. “Πατριωτικό” κατά τους συγκυβερνώντες είναι να σπέρνεις στο λαό τον πανικό και το φόβο. Να του λες κάθε μέρα ότι αν συμβεί κάποιο από τα σενάρια που ξένοι και ντόπιοι κύκλοι περιγράφουν ως πιθανό, η χώρα θα καταστραφεί. Ότι ο λαός θα αφανιστεί.
Επιπλέον, το δεύτερο σκέλος της δήλωσης Λαφαζάνη είναι απολύτως ορθό βάσει -και- του εμπορικού δικαίου: τι άλλο να κάνει αυτός που αδυνατεί να πληρώσει πέρα από στάση πληρωμών; ειδικά δε όταν ο πιστωτής του τον αρμέγει πολλαπλώς και εγείρει υπερβολικές, αθέμιτες αξιώσεις; Κατά τους συγκυβερνώντες βεβαίως, υπεύθυνο είναι ακόμα και όταν η χώρα και ο λαός βρίσκονται σε προφανή αδυναμία πληρωμής να καταλύουν το κοινωνικό συμβόλαιο με τους πολίτες και να ξεπουλάνε το δημόσιο πλούτο της χώρας προκειμένου να επιβιώσει και να κερδοσκοπήσει το ντόπιο κατεστημένο και οι πάτρωνές του Είναι υπεύθυνο από πλευράς των συγκεβερνώντων. Πώς αλλιώς θα επιβιώσουν; Δεν είναι και τόσο υπεύθυνο από την άλλη για όποιον έχει άλλο προσανατολισμό, που θέτει στο κέντρο το λαό, τους εργαζομένους, τους ανέργους, τους νέους, τους συνταξιούχους, τους μικρομεσαίους ελευθεροεπαγγελματίες, αγρότες και επιχειρηματίες, την αξιοπρέπεια της χώρας και τη διασφάλιση του δημοσίου πλούτου.
Είναι σαφές ότι ο κυνισμός των συνενόχων των μνημονίων και της χρεοκοπίας, από καιρό έχει φτάσει στο σημείο να επιλέγουν τη διαλυτική, προπαγανδιστική τρομοκράτηση του λαού προκειμένου να επιβάλλουν την πολιτική τους. Και είναι επίσης σαφές ότι η ψήφος του λαού στις 17 Ιούνη τους έδωσε μια ανάσα. Θεώρησαν ότι η προπαγάνδα τους έχει αποτέλεσμα και ότι άρα μπορεί να συνεχιστεί.
Αυτή η προπαγάνδα, η διαρκής ψυχολογική και υλική βία σε συνδυασμό με το σχέδιο εκτροπής διά της κοινωνικής πόλωσης και σύγκρουσης που προωθούν ακροδεξιοί κύκλοι με επίκεντρο τη Χρυσή Αυγή διαμορφώνουν ένα σκηνικό έκρηξης στην ελληνική κοινωνία.
Η δήλωση Λαφαζάνη λοιπόν είναι σωστή: πρέπει να αποφορτίσουμε σενάρια που ασχέτως πιθανοτήτων υλοποίησης βρίσκονται στο τραπέζι. Αυτό κάνουν και μια σειρά κυβερνήσεων ανά την Ευρώπη. Προετοιμάζονται για παν ενδεχόμενο. Άλλωστε αφού και στους συγκυβερνώντες μας τόσο πολύ αρέσουν οι παρομοιώσεις με πολεμικές καταστάσεις, αυτό δε θα έκανε ένα καλό επιτελείο εν μέσω πολέμου; Θα διάλεγε κανείς για στρατηγό του κάποιον που διαρκώς θα προφήτευε την καταστροφή του στρατού της χώρας του αν τυχόν συνέβαινε το α’ ή β’ ενδεχόμενο;
Η αριστερά από την άλλη διά της δήλωσης Λαφαζάνη έμεσα υποδηλώνει και τις αδυναμίες της, τις οποίες πρέπει άμεσα να αντιμετωπίσει. Έχει δίκιο και πράττει ορθά που αποδραματοποιεί ενδεχόμενα. Τι κάνει όμως για να επεξεργαστεί και να επικαιροποιεί διαρκώς τα δικά της σχέδια αντιμετώπισής τους, μιας που γνωρίζουμε ότι οι συγκυβερνώντες δε διαθέτουν τέτοια εναλλακτικά σχέδια; Έχει διακρίνει η αριστερά τα διαφορετικά είδη στάσης πληρωμών και πως θα τα αντιμετωπίσει;
Μέχρι τώρα δεν έχει πείσει για κάτι τέτοιο. Τόσο η αριστερά, όσο και το μεγαλύτερο τμήμα του πολιτικού κόσμου, ανομολόγητα βασίζεται στο ότι το αντιδραστικό, ευρωπαϊκό κατεστημένο δε θα επιμείνει στην πολιτική διάλυσης της ευρωζώνης και επιδείνωσης της ελληνικής εκδοχής της κρίσης. Εξ ου και προσαρμόζει το κύριο μέρος της πολιτικής της σε αυτό το σενάριο.
Ίσως δικαιωθεί. Οφείλει όμως να ασχοληθεί σοβαρά και με τα άλλα ενδεχόμενα επιδείνωσης της κρίσης. Αλλιώς θα περιγράφει εν δυνάμει καταστάσεις και θα αιφνιδιάζεται όταν αυτές θα λαμβάνουν χώρα.
Θέμης Τζήμας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου