Και αν το ΠΑΣΟΚ δεν είναι (καν) δεύτερο κόμμα

Η συζήτηση και η επακόλουθη ανάλυση που διεξάγονται σε παραπολιτικό επίπεδο, αναφορικά με τα αποτελέσματα της κάλπης της 6^ης Μαϊου, κινούνται σε δυο παραμέτρους: Η πρώτη αφορά το πόσο ψηλά θα φτάσει η Νέα Δημοκρατία. Η δεύτερη, το πόσο… χαμηλά θα κινηθεί το ΠΑΣΟΚ. 

Επειδή το ΠΑΣΟΚ εξελίχτηκε στα χρόνια της Μεταπολίτευσης στο κατεξοχήν κόμμα εξουσίας, ασκώντας επιρροή στις αποφάσεις ακόμη και σε περιόδους που δεν βρισκόταν στην κυβέρνηση, η κάλπη της 6^ης Μαϊου μπορεί να λειτουργήσει ως μεγάλος επιταχυντής για το τέλος του Κινήματος που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Το Μνημόνιο, το οποίο αποτελεί τη βαριά πολιτική κληρονομιά της τελευταίας διετίας, εξελίσσεται στο tipping point, που μοιάζει να άλλαξε για πάντα την πολιτική γεωγραφία της ελληνικής Κεντροαριστεράς. Η εκλογή του Ευάγγελου Βενιζέλου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, και όχι ενός στελέχους με διακριτά αντιμνημονιακά χαρακτηριστικά, επέτεινε την ιδεολογική διολίσθηση του Κινήματος, σε πρωτοφανή δημοκοπικά χαμηλά.

Όσο για τη στρατηγική που ακολουθήθηκε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, αποξένωσε περισσότερο το ΠΑΣΟΚ από τις ιστορικές, κοινωνικές βάσεις του, χωρίς την ίδια στιγμή να το καταστήσει αξιόπιστο, και επομένως ελκυστικό για τον μετριοπαθή μεσαίο χώρο.

Σε αυτές τις εκλογές, το ΠΑΣΟΚ… τα έχασε. Και φαίνεται ότι το βράδυ της 6^ης Μαϊου θα είναι το πιο δύσκολο που πέρασε ποτέ το Κίνημα, από την ίδρυσή του μέχρι και σήμερα. Γιατί, αν το ποσοστό του βρίσκεται κάτω από το 20%, όπως έδειχναν όλες οι δημοσκοπήσεις πριν από τη απαγόρευση δημοσίευσής τους, τότε τα πράγματα γίνονται εξαιρετικά δύσκολα. Και… ξεφεύγουν, σε επίπεδο διαχείρισης των αντιδράσεων και της κριτικής από τη νέα ηγεσία, στην περίπτωση που ένα τόσο χαμηλό ποσοστό, συνοδευτεί και από απώλεια της δεύτερης θέσης.

Ο καθένας μπορεί να φανταστεί τι θα συμβεί στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, στην περίπτωση που δεν είναι δεύτερο κόμμα. Τι θα συμβεί…