Περί Αγάπης...

Διαβάζω το εξής σημαντικό: "Κατά τον 13ο αιώνα όταν ο Φρειδερίκος ο 2ος , ο Γερμανός βασιλιάς και αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, διεξήγαγε ένα σκληρό πείραμα έχοντας πρόθεση να ανακαλύψει τι είδους γλώσσας θα ανέπτυσσαν παιδιά αν δεν είχαν διδαχθεί ποτέ να μιλούν. Νόμιζε ότι θα ήταν τα Γερμανικά.

Πήρε λοιπόν κάποια μωρά από τους γονείς τους μόλις γεννήθηκαν και τα έδωσε να τα φροντίζουν κάποιες νοσοκόμες, στις οποίες όμως είχε απαγορευτεί να μιλούν. Επίσης είχε επιβληθεί ένας ακόμη κανόνας, απαγορεύονταν να τα αγγίξουν. Τα πάντα γίνονταν με την χρήση εργαλείων ώστε να διασφαλιστεί η παντελής έλλειψη φυσικής επαφής.
 

Η διαβολική αυτή έρευνα ποτέ δεν απέφερε τις πληροφορίες που ο Φρειδερίκος έψαχνε, όμως αποκάλυψε κάτι πολύ πιο σημαντικό σχετικά με την ανθρώπινη φύση. Τα μωρά δεν μεγάλωσαν μαθαίνοντας να μιλούν κάποια γλώσσα, επειδή όλα πέθαναν! Το έτος 1248, ο Ιταλός ιστορικός Σαλιμβένος, καταγράφοντας το παραπάνω γεγονός κατέληξε με το συμπέρασμα, “Δεν μπορούσαν να ζήσουν χωρίς χάδια”.

Τα νεογνά πέθαναν εξ’ αιτίας της επιθυμίας τους για στοργικό άγγιγμα, πράγμα που δηλώνει ότι δεν μπορούσαν να επιβιώσουν χωρίς την αίσθηση αγάπης που θα διαβιβάζονταν στο σώμα και το μυαλό μέσω του αγγίγματος. Η σύγχρονη ιατρική, ονομάζει αυτό το φαινόμενο “αποτυχία ανάπτυξης”. Για κάποιο λόγο, αναπτυσσόμαστε κάτω απ’ την επήρεια της αγάπης και αντίστοιχα πεθαίνουμε βαθμιαία χωρίς αυτήν. 

Το πείραμα του Φρειδερίκου αποκάλυψε πριν από πολύ καιρό κάτι που οι επιστήμονες στην εποχή μας ξανά “ανακάλυψαν” και τους προκάλεσε μεγάλη έκπληξη: πως η ανθρώπινη ύπαρξη είναι κυριολεκτικά σχεδιασμένη για την αγάπη." 
Δεν έχω να συμπληρώσω τίποτα καλοί μου φίλοι, παρά μόνο την αγάπη μου...