Όλα τακτοποιημένα; Όλα τελειωμένα;

Toυ Ν. Κοτζιά

Κρυφογελάνε οι δυνάμεις του Μνημονίου, διότι ενώ ένιωσαν την ανάσα του λαϊκού κινήματος στις πλατείες, αντικρίζουν τον ζυγό της δικαιοσύνης και διαβάζουν τις αποκαλύψεις των ανομημάτων τους εξακολουθούν να κυβερνούν. Με επικοινωνιακά παιχνίδια και με μια αίσθηση αιωνιότητας.
Το ΠΑΣΟΚ απώλεσε το 80% των δυνάμεών του, αλλά εξακολουθεί να συγκυβερνά ως να μην τρέχει τίποτα. Η ΔΗΜΑΡ έχε λεηλατήσει τις ίδιες τις σάρκες της, αλλά εξακολουθεί να θεωρεί αναγκαία την δίαιτα των ιδεών της. Τέλος, η ΝΔ χειρίζεται το θερμόμετρο  (την πολιτική) όχι ως εργαλείο αγωγής, αλλά ως βούρδουλα που πρέπει να σπάσει στην πλάτη του λαού.

Τι είναι αυτό που δίνει τις δυνατότητες στις δυνάμεις που μετέτρεψαν την Πατρίδα σε αποικία χρέους να κάθονται στις κυβερνητικές καρέκλες και να καμώνονται ότι δεν τρέχει τίποτα;  Ασφαλώς και δεν είναι μόνο τα επικοινωνιακά παιχνίδια ή οι καταναγκασμοί. Είναι και οι ποιοτικές ελλείψεις της δημοκρατικής αντιπολίτευσης καθώς και η μη δημιουργία ενός μεγάλου αντιμνημονιακού Μετώπου Πατριωτικής, Δημοκρατικής και Παραγωγικής Σωτηρίας της χώρας.

Το φαινόμενο που βλέπουμε, η κυβέρνηση να αποφασίζει μια άθλια πολιτική, αλλά αυτή να μην έχει (ακόμα) τις ανάλογες απώλειες, συνδέεται, επίσης, με το γεγονός ότι τα μέτρα αυτά δεν έχουν ακόμα εφαρμοστεί. Από τον περσινό Απρίλιο και επί εννέα μήνες, η χώρα δεν γνώρισε νέα πρακτικά τσουνάμια απόρροια της πολιτικής των μνημονίων. Έγιναν εκλογές. Κατόπιν ψηνόντουσαν τα μέτρα. Μόλις πρόσφατα ψηφίστηκαν. Αυτό σημαίνει ότι επί εννέα μήνες ο μέσος πολίτης έβλεπε και ένιωθε στο πετσί του τα αρνητικά των μνημονίων,  αλλά δεν είδε να συσσωρεύονται καινούργια. Με αυτό τον τρόπο επέτρεπε στον εαυτό του να πάρει μια ανάσα. Ο κοινωνικός πόλεμος από τα πάνω έδειχνε να έχει καταλαγιάσει. Όμως, σύντομα θα δει ότι δεν είναι έτσι. Θα αναγκαστεί να βιώσει νέα μέτρα και να επιβιώσει από αυτά. Θα αναζητήσει τρόπους οργάνωσης της αντίστασής του.

Η σημερινή κυβέρνηση δείχνει να έχει κάνει μια ρήξη με την φθορά που ακολουθούσε τις μνημονιακές κυβερνήσεις μέχρι το καλοκαίρι. Σε ένα βαθμό είναι πράγματι έτσι. Αλλά χρονικά αυτό θα ισχύσει πολύ περιορισμένα, αρκεί η δημοκρατική αντιπολίτευση να δείξει μεγαλύτερη συνοχή και ικανότητα. Αυτή την εκτίμηση τη στηρίζω στο γεγονός, ότι, πρώτον,  ενώ η παρούσα κυβέρνηση είναι και αυτή κυβέρνηση μνημονίων, επικοινωνιακά έχει διδαχτεί από τις αποτυχίες των προηγούμενων. Μόλις, όμως, αρχίσει την υλοποίηση των αποφάσεών της θα αποκαλυφθεί η πραγματική εικόνα της που την έκρυβε τους πρώτους μήνες και χάρη στην κυβερνητική παρουσία της ΔΗΜΑΡ και κάποιων καινούργιων προσώπων. Η κατάσταση θα χειροτερεύσει και σε ένα βαθμό θα έχουν φθαρεί αρκετές εφεδρείες του συστήματος.

Την άποψη μου την στηρίζω, επίσης, στις πρόσφατες εμπειρίες της χώρας. Για όποιον δεν θυμάται, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (2009-11) έδειξε το πραγματικό πρόσωπό της την άνοιξη του 2010, με την πρώτη δανειακή σύμβαση που αντισυνταγματικά δεν έφερε στη Βουλή. Παρόλα αυτά, μισό χρόνο αργότερα, κέρδισε τις περιφερειακές εκλογές με μόνο σημαντικό ρήγμα εκείνο της Αττικής. Τότε οι κυβερνώντες και η διαπλοκή ένιωσαν ως οριστικοί νικητές, σχεδόν αήττητοι. Η ζωή έδειξε ότι ήδη είχαν μπει σε τροχιά καθόδου.

Η κάμψη των σημερινών κυβερνόντων θα έρθει με μεγάλη ταχύτητα μόλις θα αρχίσουν να εφαρμόζονται όλα αυτά που αποφασίζονταν από το καλοκαίρι του 2012. Όμως, το Σύστημα Παρακμής θα υποχρεωθεί να φύγει μόνο αν ενισχυθεί το αντιμνημονιακό δημοκρατικό κίνημα και γίνουν πειστικά στις προτάσεις τους τα κόμματα που το εκφράζουν, συγκροτήσουν το πατριωτικό, δημοκρατικό, δίκαια παραγωγικό Μέτωπο Σωτηρίας.