Επίδοξος χαλίφης ή/και Μαρκεζίνης;

Θέμης Τζήμας

Ο Φώτης Κουβέλης αποπειράται μια τρίπλα: μπήκε εν γνώσει του σε μια κυβέρνηση με εκ των προτέρων γνωστές δεσμεύσεις. Δηλαδή με όλα τα απίστευτης βιαιότητας μέτρα φτωχοποίησης, κατάργησης των κοινωνικών δικαιωμάτων και ξεπουλήματος του δημοσίου πλούτου που είχαν ψηφίσει οι Σαμαράς- Βενιζέλος,

προκειμένου υποτίθεται τότε να βάλουν “πάτο στο βαρέλι” και να πετύχουν το δήθεν σωτήριο PSI plus- αυτό δηλαδή το σχέδιο που πήρε μια αναγκαία πολιτική, την αναδιάρθρωση χρέους και τη μετέτρεψε σε καταστροφή.

Ο Κουβέλης λοιπόν, αφού έφτιαξε ένα κόμμα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του κατεστημένου επιτέλεσε την πρώτη φάση του ρόλου του, δηλαδή έγινε “τσόντα” σε μια κυβέρνηση συνενόχων. Μοιράστηκε την πολιτική τους και τη συνενοχή τους. Από την αρχή της συγκρότησης της συγκυβέρνησης- συνενόχων, μια βασική πτυχή της συζήτησης ήταν πότε θα φύγει ο Σαμαράς και ποιος εκ των δύο εταίρων θα τον διαδεχθεί. Ο Βενιζέλος φαίνεται ότι κάηκε αφού πιάστηκε με τη λίστα στα χέρια του. Ο Σαμαράς κέρδισε ορισμένους πόντους αλλά είναι προφανές ότι οι μέρες του στην πρωθυπουργία είναι μετρημένες. 

“Γεύεται” το πικρό ποτήρι του να υπηρετεί απολύτως τη μνημονιακή πολιτική και τους κερδοσκόπους του παρασιτισμού αλλά αυτοί να του το ξεπληρώνουν με την ώθησή του στην πλήρη πολιτική απαξίωση. Όχι γιατί έχουν κάποιο προσωπικό πρόβλημα μαζί του οι πυλώνες του εγχωρίου και ξένου παρασιτισμού: αλλά επειδή η μνημονιακή πολιτική “καίει” με ταχύ ρυθμό τις εφεδρείες τους και δύο από αυτές είναι οι Σαμαράς και Βενιζέλος. Πριν λοιπόν αγκαλιάσει ο παρασιτισμός και αναδείξει σε πρώτο ρόλο τη Χρυσή Αυγή θα ήθελε να έχει διαθέσιμες δυνάμεις από το κατεξοχήν αστικό μπλοκ, αν είναι δυνατόν και με σοσιαλδημοκρατική ρητορεία.

Εδώ είναι που θέλει να αναδειχθεί ο Φώτης Κουβέλης. Ο Κουβέλης μπήκε εν γνώσει του στην κυβέρνηση για να υπηρετήσει μια πολιτική. Και αυτό πράττει με όλες του τις κινήσεις. Αποδέχεται και υποστηρίζει φανατικά- στην πραγματικότητα- όλο το πακέτο μέτρων των 13-25 δις ευρώ- το ακριβές μέγεθός του αναζητείται. Τις ιδιωτικοποιήσεις- αποεπενδύσεις, τη φτώχεια, το βασικό κορμό κατάργησης των εργατικών δικαιωμάτων, τα μέτρα ανεργίας. Έχει δεσμευτεί σε όλη τη μνημονιακή στρατηγική. Σήμερα όμως ασκεί ρητορική διαφωνίας- δήθεν ή όντως μένει να φανεί- με ένα τμήμα της περαιτέρω απορύθμισης στα εργασιακά, αποδεχόμενος φυσικά όλα τα υπόλοιπα μέτρα βαρβαρότητας.

Δύο σενάρια είναι πιθανά σε ό,τι αφορά τις κινήσεις του: το ένα είναι να πρόκειται για καθαρό θέατρο όπως και τις προηγούμενες φορές. Τα μέτρα θα περάσουν και απλά θα παραλειφθούν κάποιες ρυθμίσεις, που θα έρθουν με το επόμενο “πακέτο ”, προκειμένου να εμφανίσει η μνημονιακή συγκυβέρνηση ορισμένες διαπραγματευτικές “επιτυχίες” μέσα στη γενική λαίλαπα που προωθεί. Ο Κουβέλης δίπλα στους “καμμένους” Σαμαρά και Βενιζέλο θα προσπαθήσει να αναδειχθεί στον ισχυρό και πλέον δημοφιλή πόλο, οπότε και να αποτελέσει την καλύτερη συστημική εφεδρεία στην προοπτική της πτώσης Σαμαρά εντός της παρούσας κοινοβουλευτικής θητείας.

Το δεύτερο, πλέον παρακινδυνευμένο και λιγότερο πιθανό σενάριο είναι η διαπραγμάτευση να διακοπεί, η κυβέρνηση μέσα σε ένα σκηνικό κρίσης να πέσει και να οδηγηθούμε σε νέες εκλογές. Θα στηθεί σκηνικό έντασης της κρίσης, με κυρίαρχα τα ιδεολογήματα της απειλής των “άκρων”- όπου κύρια θα στοχοποιηθεί η αριστερά μέσα από χυδαίους συμψηφισμούς- και του μονοδρόμου της παραμονής στο ευρώ. 

Η προσπάθεια θα είναι πρώτον οι εκλογές να γίνουν σε περιβάλλον προσωρινής στάσης πληρωμών και αν ο ΣΥΡΙΖΑ αναδειχθεί σε πρώτο κόμμανα δεσμευτεί – λόγω και των δικών του ανεπαρκειών- από την ανάγκη συγκυβέρνησης με τη ΔΗΜΑΡ άρα ουσιαστικά να ευνουχιστεί η όποια αντιμνημονιακή πολιτική. Αν η ΝΔ κατακτήσει την πρώτη θέση και με το ΠΑΣΟΚ στα όρια της εξαφάνισης, η ΔΗΜΑΡ θα είναι ο ισχυρός πυλώνας υποστήριξης.

Ο Φώτης Κουβέλης λοιπόν και οι δυνάμεις που τον στηρίζουν έχουν διαμορφώσει για τον ίδιο δύο σενάρια: το ένα είναι να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη άμεσα με τον παρόντα συσχετισμό. Το δεύτερο σενάριο που μπορεί να ισχύσει όχι μόνο διαζευκτικά αλλά ίσως και σωρευτικά είναι να γίνει κάτι αντίστοιχο με το Μαρκεζίνη επί χούντας: η φιλοδοξία του και ο οπορτουνισμός του να τον αναδείξουν σε ένα προσωπείο του συστήματος, αντίστοιχο με τη χουντική “φιλελευθεροποίηση”, που απλά θα επιταχύνει την κρίση του κατεστημένου. Σε αυτήν την περίπτωση ίσως να αποδειχτεί άθελά του χρήσιμος για το λαό.