Η εξάρτηση του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη…

Του Κώστα Βαξεβάνη*

 Ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης, όπως γράφει στο βιογραφικό του είναι στέλεχος του ΠΑΣΟΚ από το 1982 (Γραμματέας Νομαρχιακής Επιτροπής). Κατέχει κρατικές θέσεις από το 1987. Μπορεί κάποιος να πει δηλαδή πως το επάγγελμά του είναι “επάγγελμα ΠΑΣΟΚ”. 

Ένας άνθρωπος που έχει μεγαλώσει, ανατραφεί (όχι μόνο πολιτικά) μέσα σε έναν κομματικό μηχανισμό, αλλά κυρίως έναν μηχανισμό εξουσίας. Τα ένσημά του, είναι σε πολιτικά μπαλκόνια, τηλεοπτικά πάνελ, αίθουσες υπουργείων και διαδρόμους που ψυθυρίζονταν τα μεγαλύτερα μυστικά αυτής της χώρας. Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως ο ίδιος στον εαυτό του αποδίδει αυταπάρνηση, θυσία και πατριωτισμό. Αλλά οι έννοιες συνήθως έχουν διαφορετικό περιεχόμενο στην πολιτική απ’ ό,τι στην κοινωνία. Δεν είναι τυχαίο που ο Άκης Τσοχατζόπουλος στα ημερολόγια του, την ώρα που έγραφε στον συνέταιρό του και του ζητούσε ένα εκατομμύριο από τις κοινές του καταχρήσεις, τελείωνε γράφοντας πως το κάνει “για την πατρίδα, το κόμμα και το καλό του τόπου”.
Οι περισσότεροι που μας κυβέρνησαν τα τελευταία 30 χρόνια, συνδέονται με την εξουσία με σχέσεις εξάρτησης. Ζουν σε αυτήν, μερικές φορές γι αυτήν και όταν την χάσουν απλώς το αρνούνται. Ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης ανήκε στον πυρήνα της εξουσίας. Και βέβαια ευθύνεται για την κατάντια μας σήμερα. Ατύχησε να ηγηθεί του πολιτικού του χώρου όχι γιατί ήταν χειρότερος από τους άλλους στο κακό που έκανε, αλλά γιατί έφτασε στο σημείο να πιστεύει πως η επικοινωνιακή του επικράτηση μέσα από τα συγκροτήματα Τύπου, ήταν και η πολιτική του θέση.
Ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης, στις αρχές της δεκαετίας του 2000, κατάφερε να δημιουργήσει ένα σύστημα κοινής αποδοχής από τα Μέσα Ενημέρωσης, με έναν πολύ έξυπνο τρόπο. ”Γνωστοποίησε” σε όλους τους εκδότες και τους μεγαλοδημοσιογράφους πως ήταν στόχοι τρομοκρατικών ενεργειών. Ανέλαβε να τους προστατεύσει και να τους φυλάξει. Δημιουργήθηκε λοιπόν μια σχέση εξάρτησης μεταξύ τους,που μόνο συμπάθεια προσέφερε στο πρόσωπό του και βέβαια την αντιμετώπισή του ως προστάτη. Ταυτόχρονα δημιούργησε ένα πολιτικό πλαίσιο ασφάλειας-ανασφάλειας, στο οποίο αυτός, μόνο αυτός, φάνταζε αναγκαίος.
Όλα αυτά όμως δεν ήταν ούτε η άποψη της κοινωνίας γι αυτόν, ούτε του κόμματος. Απλώς των διαπλεκόμενων εκδοτικών και επιχειρηματικών μηχανισμών. Ο αυτόματος πιλότος όμως της πολιτικής μάλλον τελείωσε γι αυτόν. Τα πράγματα άλλαξαν και ο Χρυσοχοίδης καθόλου. Έτσι άρχισε να δηλώνει “αδιάβαστος”, περί το μνημόνιο, αποδεικνύοντας όχι πόσο αμαθής ήταν, αλλά πόσο αδύναμος να διαχειριστεί κάτι,έξω από το πλαίσιο εξουσίας που αντιλαμβανόταν ως φύση του.
Συνέχισε να συμπεριφέρεται ως παντοδύναμος, «απαραίτητος» και “καταλληλότερος” με ιδιοκτησιακή αντίληψη για την εξουσία και “μεσσιανική” για την κοινωνία. Άρχισε να συμπεριφέρεται με κυκλοθυμία, που δεν ήταν μόνο πολιτική, με επιθετικότητα που ήταν εμφανής σε όλους και με αγωνία που έδειχνε απώλεια πολιτικού προσανατολισμού. Δυο τουλάχιστον περιστατικά σε συνεδριάσεις οργάνων του ΠΑΣΟΚ, άφησαν εμβρόντητους τους πάντες για την συμπεριφορά του.
Με αυτή τη συμπεριφορά ήρθα αντιμέτωπος πριν από μήνες, μετά από ένα ρεπορτάζ που αποκάλυπτε πως στο Υπουργείο Ανάπτυξης όπου ήταν υπουργός, θα έκαιγαν αρχεία αμαρτωλών συμβάσεων,παρά την ενημέρωση από το Γενικό Αρχείο του Κράτους ότι είναι παράνομο. Ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ορθά κοφτά “και εσένα τι σε νοιάζει” . Προσπάθησε ανεπιτυχώς να με πείσει να κατεβάσω το δημοσίευμα και στο τέλος αναγκάστηκε να δηλώσει επίσημα, πως δεν θα γινόταν καμιά καταστροφή των Αρχείων.
Χθες ο Χρυσοχοίδης με πήρε και πάλι τηλέφωνο για να με βρίσει για ένα άλλο δημοσίευμα που τον εμφάνιζε να έχει μεγάλη φρουρά. Πολύ μεγαλύτερη από όση έχουν αστυνομικά τμήματα που φρουρούν Δήμους. Δεν πήρε ούτε για να διαψεύσει ούτε για να εξηγήσει. Πήρε με το ύφος του εξουσιαστή, για να δείξει ποιός είναι η εξουσία.
Δεν αμφιβάλω πως μπορεί να μην φταίει ο Χρυσοχοίδης για την συμπεριφορά του. Μπορεί να είναι μια συμπεριφορά που του επιτρέπουν χρόνια συνάδελφοί μου, σε τέτοιο βαθμό που νομίζει πως έτσι είναι οι δημοσιογράφοι και η δημοσιογραφία. Δεν είναι έτσι. Αντιθέτως η πολιτική που εκφράζει είναι έτσι όπως του τη δείχνει ο κόσμος στις εκλογές. Θα του θυμίσω λοιπόν μερικά πράγματα που δεν του θυμίζουν τα συγκροτήματα που τον “φυλάνε”.
Ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης ως υπουργός Δημόσιας Τάξης,που του αρέσει να λέει πως η Αστυνομία έχει τη δικιά του σφραγίδα,είναι αυτός που επί των ημερών του δημιουργήθηκε μια Αστυνομία τόσο πιστή στη Δημοκρατία που η μισή ψηφίζει Χρυσή Αυγή
Δημιούργησε μια Αστυνομία που τα βράδια η μισή φυλάει την άλλη μισή με μπλόκα και φράχτες έξω από Αστυνομικά Τμήματα. Σε καμιά Ευρωπαϊκή Χώρα οι προστάτες της Δημόσιας Τάξης δεν δημιουργούν εικόνα ανασφάλειας και αντιπαλότητας με την κοινωνία.
Επί των ημερών του και με το επιχείρημα της τρομοκρατίας, γέμισε η χώρα με φυλασσόμενους επώνυμους και κουμπουροφόρους. Δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες, μεγαλοσχήμονες, φυλάσσονται γιατί κινδυνεύουν (από ποιόν;) με χρήματα του κόσμου που πεινάει πια, χρωστώντας βέβαια ευγνωμοσύνη στο Μιχάλη. Έλληνες Αστυνομικοί κάνουν τις Φιλιππινέζες σε κάθε λογής νούμερα και επιδειξίες που προσδιορίζονται ως στόχοι.
Επί των ημερών του οι Αστυνομικοί έπαψαν να είναι πολίτες που περιπολούν στους δρόμους για την Δημόσια Ασφάλεια και έγιναν Ρόμποκοπ που περισσότερο φοβίζουν τον πολίτη παρά εμπνέουν ασφάλεια.Εκατομμύρια δόθηκαν για αγορές εξοπλισμού και εκσυγχρονισμού.
Επί των ημερών του στην Δημόσια Τάξη,οι μετανάστες γκετοποιήθηκαν και στη συνέχεια εμφανίστηκαν ως απειλή που δικαιολογούσε όλα τα προηγούμενα.
Επί των ημερών του οι υπόδικοι του Πυροσβεστικού Σώματος που υπέγραφαν υπερτιμολογημένες συμβάσεις για την δασοπυρόσβεση με εταιρείες ελικοπτέρων έπαιρναν σκανδαλώδεις προαγωγές ενώ βοούσε η Πυροσβεστική για τα έργα και τις ημέρες τους.
Και ας πάμε σε αυτό που επιδεικνύεται από τον κύριο Χρυσοχοίδη ως η σωτηρία μας. Την εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη. Είναι σε πολλούς πλέον γνωστό που κάνουμε χρόνια έρευνα πως η 17 Νοέμβρη δεν εξαρθρώθηκε με τη βόμβα Ξηρού.Ένα χρόνο πριν οι Μυστικές Υπηρεσίες της Βρετανίας, με εκτεταμένες επιχειρήσεις στην Ελλάδα,(όπου μέλη τους εμφανίζονταν ως κριτικοί θεάτρου,πανεπιστημιακοί, τουρίστες και πολλά άλλα) είχαν κάνει καταγραφή της 17 Νοέμβρη εξασφαλίζοντας ακόμη και μαρτυρίες πρώην μελών. Έξι μήνες πριν, καμουφλαρισμένοι πράκτορες αναζητούσαν το παρελθόν του Γιωτόπουλου και είχαν μιλήσει με όλη την παλιά ομάδα Γιωτόπουλου στην Γαλλία. Συνεπώς η εξάρθρωση, δεν ήταν έργο Χρυσοχοίδη ακόμη και αν την εποχή εκείνη ο πρώην υπουργός φωτογραφιζόταν ως ο Τσακ Νόρρις της Δημόσιας Ασφάλειας.
Επί των ημερών του εμφανίστηκαν διάφορες ομάδες και “Σέχτες” που δολοφόνησαν ακόμη και δημοσιογράφους δημιουργώντας τρομερό αίσθημα ανασφάλειας σε μια χώρα που πληρώνει για την Ασφάλεια (πάλι επί των ημερών του) πάρα πολύ ακριβά.Αυτές οι ομάδες μοιάζουν περισσότερο με δημιουργήματα που δικαιολογούν τα αστυνομικά μέτρα παρά με “εκδικητές” και αντεξουσιαστές.
Επί των ημερών του έγιναν πολλά. Αλλά έγινε το χειρότερο. Για πρώτη φορά τρομοκράτες χτύπησαν το ίδιο το γραφείο του, μέσα στο Υπουργείο σκοτώνοντας έναν άνθρωπο. Και βέβαια δεν παραιτήθηκε συντετριμμένος, αλλά ζήτησε μια άλλη εξουσία, άλλο υπουργείο,γιατί δεν έφταιγε αυτός αλλά…οι τρομοκράτες.
Εν ολίγοις ο Χρυσοχοίδης με πολιτικά, κοινωνικά και δημοκρατικά κριτήρια ήταν ο πιο αποτυχημένος Υπουργός Δημόσιας Τάξης αποδεικνύοντας πως η έκταση των μέτρων Ασφάλειας δεν είχε κανένα αντίκρυσμα.
Για τα έργα και τις ημέρες στο Υπουργείο Ανάπτυξης και το ΕΣΠΑ, μάλλον θα έχετε την ευκαιρία να διαβάσετε τον Σεπτέμβρη ένα αποκαλυπτικό HOT DOC.
Ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης , δείχνει πάντως να κινείται οριακά, αυτοπροσδιοριζόμενος ως επίλεκτος της εξουσίας. Θεωρεί ίσως πως το να κινείται με μερικές δεκάδες αστυνομικούς,δεν είναι μόνο προστασία αλλά η ίδια η εξουσία του που δεν καταρρέει αλλά είναι ενεργή. Κάνει όμως το λάθος να προσπαθεί να δοκιμάσει αυτή την εξουσία σε δημοσιογράφους. Είναι ένας πολιτικός με εθισμό και εξάρτηση. Στην εξουσία.

Υ.Γ. Επειδή καταλαβαίνω πως ο Μ. Χρυσοχοίδης δεν θα αντέξει ούτε αυτό το άρθρο καλά θα κάνει να συμβουλευτεί κάποιους δικηγόρους πριν αρχίσει να τρέχει για μηνύσεις πάλι. Η ελευθερία της γνώμης είναι Συνταγματικά κατοχυρωμένη. Σε αυτό το άρθρο υπάρχουν γνώμες, πραγματικά γεγονότα και αξιολογικές κρίσεις. Αυτή είναι η δουλειά του δημοσιογράφου.

Πηγή: koutipandoras.gr