Καπιταλιστική βαρβαρότητα και συνδικαλισμός

Η οικονομική κρίση έχει δώσει το τέλειο πρόσχημα στο διεθνές και ντόπιο παρασιτικό κεφάλαιο να εφαρμόζει τις τακτικές του ασκώντας σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές οι οποίες έγκειται στην καταστρατήγηση των εργασιακών δικαιωμάτων. Στη χώρα μας καταργήθηκαν κεκτημένα όπως ο 13ος και 14ος μισθός, μειώθηκε δραματικά ο βασικός μισθός στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Επίσης η συρρικνώθηκε ο ρόλος των κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών ΣΣΕ, κατάργήθηκε η διαιτησία και το δικαίωμα διμερούς ρύθμισης των ωρών απασχόλησης διαμορφώνοντας πλέον συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα.

Η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα μέρα με τη μέρα θα εντείνεται και θα πλήττει όλο και πιο πολύ τους εργαζομένους απαξιώνοντας την εργασία και το προϊόν της, με αποτέλεσμα να μειώνεται οποιαδήποτε διαπραγματευτική τους ικανότητα.

Γεγονός αναμφισβήτητο είναι ότι το συνδικαλιστικό κίνημα ''πάσχει'' από κρίση αξιοπιστίας. Η κοινωνία είναι επιφυλακτική απέναντι στους συνδικαλιστές. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι για πολλά χρόνια υψηλόβαθμα συνδικαλιστικά στελέχη λειτουργούσαν ''επαγγελματικά'' και ως κομματικά στελέχη αποκομμένα από την κοινωνία. Πολλοί από αυτούς χρησιμοποιούσαν τη συνδικαλιστική τους ιδιότητα, προσβλέποντας στην περαιτέρω ανέλιξή τους. Προσπαθούσαν να επωφεληθούν από τα προνόμια που τους παρέχονταν με σκοπό να ενισχύσουν τις δυνάμεις τους χωρίς να διαμορφώνουν κίνημα από τα κάτω. Με αποτέλεσμα το συνδικαλιστικό κίνημα να απομαζικοποιηθεί, να απαξιωθεί και να μιλάμε πλέον για δομική του κρίση.

Όμως το συνδικάτο θα πρέπει να αποτελεί μια ανεξάρτητη αυτοδιοικούμενη οργάνωση που σκοπό έχει να προωθήσει τα συμφέροντα των εργαζομένων με συλλογική δράση. Ως μεμονωμένη μονάδα ο εργαζόμενος έχει ισχνή διαπραγματευτική ισχύη, δεν έχει τη δύναμη να ασκήσει επιρροή ώστε να προασπίσει τα κεκτημένα του και να βελτιώσει τις συνθήκες απασχόλησής του.

Μέσα στο περιβάλλον καπιταλιστικής βαρβαρότητας όπως το βιώνουμε σήμερα οι όροι εργασίας γίνονται όλο και πιο επώδυνοι για τους εργαζομένους, οι οποίοι μέσα στο καθεστώς πίεσης ανασφάλειας που δημιουργεί η απειλή της ανεργίας, σαν μονάδες καθίστανται όλο και πιο αδύναμοι , έτσι η ύπαρξη αυτόνομων συνδικαλιστικών φορέων κρίνεται πιο αναγκαία από ποτέ. Τα συνδικάτα χρέος έχουν να προσανατολιστούν στην αντιπροσώπευση, στην προστασία και στην κατάρτιση των εργαζομένων μακριά από τις κακοδαιμονιές του παρελθόντος, ώστε να αποκτήσουν πάλι τη χαμένη εμπιστοσύνη τους και της κοινωνίας εν γένει. Για να ανασυγκροτηθεί με υγιείς όρους το συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει να συναντήσει τους εργαζομένους που πλήττονται στους χώρους απασχόλησής. Ο πρώτος ρόλος πρέπει να δοθεί στα πρωτοβάθμια σωματεία, τα οποία με όρους κινηματικούς και όχι συνδιαχείρισης θα συγκροτήσουν ένα μαχητικό μέτωπο από τη βάση το οποίο θα πρωτοστατήσει συγκροτημένα και συνειδητοποιημένα πλέον στους αγώνες που έχουμε μπροστά μας.  

 Ελένη Δεδούση