Οι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ!!

Οι ιστορία του ΠΑΣΟΚ ως προσδιοριζόμενο κεντροαριστερό κόμμα ταυτίστηκε με την πορεία της χώρας. Σε αυτή την ιστορική διαδρομή κατάφερε να δράσει μέσα από απίστευτα ευνοϊκές διεθνείς συνθήκες και οι οποίες το διαμόρφωσαν.

Μέσα σε αυτή την ιστορική διαδρομή για την πορεία του πρώτου του Προέδρου  Α. Παπανδρέου,  μπορεί να γράψει κανείς πολλά.  Κάθε αντικειμενικός παρατηρητής, όμως οφείλει να αναφέρει ότι υπήρξε οξυδερκείς. Καθώς επίσης ότι ίσως είναι ο μόνος αρχηγός κόμματος, που διατύπωσε απόψεις στρατηγικού χαρακτήρα για την χώρα που να έχουν διάρκεια. Π.χ. πρόβλεψε τις ανισότητες Βορρά- Νότου στην ΕΕ και ότι αν δεν παρθούν μέτρα και δεν επιβληθούν κανόνες και εργαλεία τα οποία θα αμβλύνουν αυτές θα υπάρξει Ευρώπη των δύο ταχυτήτων. Η σημερινή κρίση δεν είναι αποτέλεσμα αυτής της ατολμίας της ΕΕ;

Για την δεύτερη θητεία του ΠΑΣΟΚ με τον δεύτερο ηγέτη της έχουμε γράψει. Ίσως είναι ο μόνος Πρωθυπουργός της χώρας που έζησε σε μια «χρυσή περίοδο» και ευνοήθηκε όσο κανείς άλλος από τις αγορές. Σε καμιά όμως περίπτωση δεν μπορεί κανείς να του αναγνωρίσει ότι υπήρξε οξυδερκής πολιτικός. Απλά υπήρξε μέγας διαχειριστής. Και εδώ είναι η αντίθεση μας με όσους προβάλλουν την έννοια της ανάγκης «του Τεχνοκράτη Πρωθυπουργού». Ίσως ποιο τεχνοκράτης και πολιτικός ταυτόχρονα, από τον Κ. Σημίτη η χώρα να μην έχει ξανά. Αλλά λύνει αυτό τα προβλήματα της χώρας; Σε καμιά περίπτωση.

Τα προβλήματα μιας χώρας δεν είναι η καθημερινότητα. Αυτή οφείλει και πρέπει να αφεθεί στους περιφερειάρχες. Τα προβλήματα της χώρας είναι ποιο σύνθετα και χρειάζονται στρατηγικό σχέδιο και ηγεσία. Χρειάζονται κόμματα με οξυδέρκεια πατριωτισμό και συλλογική ηγεσία να λυθούν.

Η Τρίτη περίοδος διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ ίσως είναι η ποιο χαρακτηριστική της ανικανότητας  του κόμματος αυτού, καθότι εθισμένο στα εύκολα δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα στα δύσκολα.

Ο Γ. Παπανδρέου κλίθηκε να  κυβερνήσει μετά το μετά το φιάσκο της πενταετίας Καραμανλή περί «επανίδρυσης του κράτους μας». Και  η απάντηση Παπανδρέου ήταν της ίδιας ποιότητας: «υπερπήδηση των προβλημάτων». Αντί να ξεκινήσει από τα ποιο κρίσιμα,  δηλαδή να εργαστεί για την λειτουργία των θεσμών της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και του κράτους δικαίου που βρισκόταν σε ανοικτή κρίση, «προσπέρασε από κάτω»  και εισήγαγε «νεοτερισμούς» οι οποίοι κατέληγαν στη συντήρηση του συστήματος και στην περαιτέρω ενίσχυση της «ενός ανδρός αρχής» και της διαπλοκής.

Ο Γ. Παπανδρέου με το που έγινε πρωθυπουργός εισήγαγε «πριγκιπικές νεοτερικότητες» στη διακυβέρνηση της χώρας και μάλιστα μάζεψε γύρο του -χωρίς να σεβαστεί κανένα θεσμό και καμιά αρχή- και το ανάλογο προσωπικό για να τον υπηρετήσει στο κόμμα και την κυβέρνηση. Τα προσχήματα τα κράτησε για εκείνους που δεν μπορούσε να παρακάμψει. Ένας εσμός «κηπουρών» και «ανάρπαστων ανθρώπων» -χωρίς καμιά πολιτική κομματική παιδεία και ταυτότητα- βρέθηκαν στο τιμόνι μιας χώρας που προσπαθεί να αποφύγει τη χρεοκοπία και να διασώσει την ευρωπαϊκή της πορεία την πιο κρίσιμη περίοδο. Και ιδού τα αποτελέσματα: πλήρης αδυναμία διακυβέρνησης της χώρας.

Οι δελφίνοι χειροκροτούσαν

Χαρακτηριστικό της ευκολίας που αναδείχθηκε το ΠΑΣΟΚ είναι και ο τρόπος ανάδειξης των  περισσότερων από τα στελέχη του της "πρώτης γραμμής". Γυμνασμένοι σε ασκήσεις οσφυαλγίας και γνωρίζοντας πολύ καλά τους καρπούς που επιφέρει αυτή η άσκηση, τρομοκρατήθηκαν στο σύνθημα «Γιώργο άλλαξε  τα όλα και όλους». Δειλοί και άβουλοι δεν είπαν ένα ΟΧΙ. Δεν έχουν στο ενεργητικό τους ένα γραπτό κείμενο που να αντέχει σε πανελλήνια δημοσίευση. Γνώστες στη διαχείριση της επικαιρότητας και μέχρι εκεί.
Στελέχη, που άλλα σιώπησαν, άλλα συμφώνησαν, άλλα υπάρχουν χωρίς λαϊκή ετυμηγορία (δοτοί), άλλα παίζοντας πόκερ και άλλα υπάλληλοι συμφερόντων. Ζητούν και εμφανίζονται έτοιμοι να γίνουν αρχηγοί μιας, υποτίθεται, μεγάλης παράταξης… Χωρίς στοιχειώδεις, έστω, απόψεις για την κατάσταση της χώρας, ανίκανοι να διαχειρισθούν ακόμη και το στοιχειώδες αγαθό της παιδεία και της υγείας.  Και μάλιστα, σε συνθήκες της μεγαλύτερης εθνικής κρίσης για την οποία δεν είναι και αθώοι.

Η εξήγηση είναι ότι η ευκολία με την οποία κέρδισαν υψηλές θέσεις στο πολιτικό σύστημα, τους κάνει να έχουν ψευδαισθήσεις και θράσος. Οδήγησαν την  προοδευτική παράταξη σε διάβρωση. Πιστεύουν ότι μπορούν να «ηγηθούν» ακόμη όμως και να τα «καταφέρουν» θα «ηγούνται» σε ένα κουφάρι. Χρειάζεται στοιχειώδης αυτογνωσία.

Βέβαια, η ανασύνθεση της προοδευτικής παράταξης, είναι επιβεβλημένη και είναι πραγματικά δύσκολη. Θα απαιτήσει και χρόνο και εισαγωγή νέου ανθρώπινου δυναμικού και επεξεργασία ιδεών σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο. Κάθε προσπάθεια θα λοιδορηθεί και θα περιπαιχτεί, επιβεβαιώνοντας το πόσο θρασείς είναι.