Ποιους εξυπηρετεί η διάλυση της ΕΕ;

Από την αρχή της ευρωπαϊκής κρίσης διερωτάται κανείς αν υπάρχουν δυνάμεις που θέλουν να ξεμπερδεύουν, μια και καλή, με το ευρώ και, κατ’ επέκταση, με το ευρωπαϊκό ενοποιητικό εγχείρημα. Τεσσάρων ειδών δυνάμεις θα μπορούσαν να ενδιαφέρονται για ένα τέτοιο, άδοξο τέλος της ‘Ενωσης:

Αυτοί που θέλουν να αποκαταστήσουν το νομισματικό μονοπώλιο των ΗΠΑ και, άρα, τη χρηματοδότηση της αμερικανικής οικονομίας
 

• Όσοι φοβούνται ότι, είτε έτσι, είτε αλλοιώς, οι Ευρωπαίοι θα αναγκαστούν να πάρουν μέτρα εναντίον των αγορών και η Ευρώπη θα ξαναγίνει εθνική, κάποιας μορφής δηλαδή συγκερασμός εθνικών προτεραιοτήτων, κάτι που θα σπρώξει και τις ΗΠΑ σε μια μορφή επανεθνικοποίησης του κράτους τους, σε μεγάλο βαθμό πλέον υποχείριο χρηματιστικών και των άλλων συνδεόμενων άλλωστε Λόμπυ. Στο τελευταίο άρθρο του στους Φαϊνάσιαλ Τάιμς Ντώυτσλαντ, ο κ. ‘Ισσινγκ, που επίσης αφήνει να αιωρείται η αποβολή της Ελλάδας, θέτει την Ευρώπη ενώπιον του διλήμματος, που μπορεί να διαβαστεί και ως απειλή: ή θα διαλυθείτε, ή θα προστατεύσετε την ανεξαρτησία της ΕΚΤ. Ανεξάρτητη η ΕΚΤ καλείται να είναι από τις κυβερνήσεις και τους λαούς που ακόμα τις εκλέγουν. Ανεξάρτητη ΕΚΤ σημαίνει απλούστατα ΕΚΤ όργανο του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου.
• Όσες τυχόν δυνάμεις επιθυμούν μια “κλασική” πολεμική διέξοδο στην κρίση, αρχικά με τη μετατροπή ολόκληρης της περιοχής από τον Ατλαντικό έως το Πακιστάν σε εμπόλεμη ζώνη, οι ίδιες δυνάμεις που εξέτρεψαν τις αραβικές επαναστάσεις σε επιχειρήσεις ανατροπής των καθεστώτων Καντάφι και ‘Ασαντ, ποντάρουν στην εμφύλια σύρραξη Χριστιανών και Μουσουλμάνων στην Αίγυπτο, στήριξαν τη διάσπαση του Σουδάν, θέλουν τους Κούρδους σε ρόλο αποσταθεροποιητή όλης της Μέσης Ανατολής και ετοιμάζουν, εδώ και χρόνια, τον μεγάλο πόλεμο κατά του Ιράν. Η διάλυση της ΕΕ θα σημάνει, πριν από όλα, τη μείωση του διεθνούς πολιτικού βάρους της Γερμανίας και της Γαλλίας, δύο δυνάμεων που, παρά τις ταλαντεύσεις τους και την αεροπειρατεία ιδίως της Γαλλίας από τον Σαρκοζί, είναι ενστικτωδώς αντίθετες σε τέτοιες πολεμικές κλιμακώσεις. (Καλό θα ήταν οι κυβερνήσεις Αθήνας και Λευκωσίας να παίρνουν σοβαρά υπόψιν τους τον εκρηκτικό χαρακτήρα της κατάστασης στη Μέση Ανατολή, αντί να παίζουν, όπως πράττουν φοβούμεθα, εν ου παικτοίς)
•  Οι δυνάμεις του γερμανικού οικονομικού εθνικισμού και του γαλλικού (μετα)φασισμού της Λεπέν και του Εθνικού Μετώπου, κύριων τώρα εκφραστών στην Ευρώπη της άποψης της επιστροφής στα εθνικά νομίσματα

Τρεις δρόμοι μπροστά στην Ευρώπη
Σήμερα, τρεις προοπτικές διαγράφονται στην Ευρώπη:  

1. Η μετατροπή της σε δικτατορία των αγορών, με γερμανική διαμεσολάβηση
2. Η διάλυσή της σε συνθήκες χάους και αποσύνθεσης
3. Η ριζική μεταρρύθμισή της σε προοδευτική κατεύθυνση, προς τη συγκρότηση μιας δύναμης ικανής να αντιταχθεί στον χρηματοπιστωτικό ολοκληρωτισμό.

Η τελευταία λύση μοιάζει η λιγότερο πιθανή, η ίδια η επίθεση όμως του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, είναι τόσο βίαιη και ριζοσπαστική, που δημιουργεί, για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες, συνθήκες λαικών εξεγέρσεων στην Ευρώπη και συγκρότησης ενδεχομένως μιας νέας ευρωπαϊκής αριστεράς, ίσως και μιας νέας συμμαχίας εργαζομένων και βιομηχανίας. 

Προς το παρόν βέβαια η δυνατότητα αυτή είναι θεωρητική, αλλά και προσκρούει στον εκφυλισμό των παραδοσιακών πολιτικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων, η ίδια η ζωή όμως τη χρειάζεται και τη ζητάει. 
ΚΕΙΜΕΝΟ ΟΜΑΔΑ ΣΥΝΤΑΞΗΣ EVIAPOST