ΚΑΥΣΗ ΤΟΥ RDF ή ΚΑΥΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ

Όταν η πολιτική ασκείται με όρους  ιδιοτελούς συναλλαγής, δηλαδή δούναι και λαβείν σε προσωπικό επίπεδο, πέρα από το φως της δημοσιότητας και κυρίως χωρίς την λογοδοσία και συνακόλουθα τον σεβασμό στην κοινωνία, όταν γίνεται επάγγελμα και όχι λειτούργημα, αποστολή και αφοσίωση σε αρχές και αξίες τότε εύκολα φτιασιδώνεται από δήθεν «τέχνη του εφικτού» σε τέχνασμα χάριν των εκάστοτε ισχυρών.

Σε αυτό το σκιαγράφημα της πολιτικής  αποτυπώνονται και οι ευθύνες, οι δηλώσεις, οι σιωπές, ένοχες και μη, των τοπικών (δημοτικών και περιφερειακών) παραγόντων αλλά και εκπροσώπων της κοινωνίας των πολιτών σχετικά με τις εξελίξεις στην βιομηχανία του τσιμέντου.

Την ώρα που το τοπικό πολιτικό προσωπικό δήλωνε ότι στέκεται αλληλέγγυο στους εργαζόμενους του τσιμεντάδικου, αρμόδιος υπηρεσιακός παράγοντας υπέγραφε την χορήγηση της πολυπόθητης για την LAFARGE  άδειας καύσης του RDF στο Αλιβέρι. Ούτε μία εβδομάδα πριν ούτε μία εβδομάδα μετά. Την ίδια μέρα.

Οι Υπηρεσίες και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι γνωρίζουν ότι οι λιμενικές υποδομές, οι πολεοδομικοί όροι και πλείστα όσα επιβάλλει η νομιμότητα και το δημόσιο συμφέρον έχουν εκχωρηθεί στην Εταιρία. Εάν η Εταιρία δεν καταλάβει ότι χάνει την έως τώρα ασυλία της  δεν έχει κανένα λόγο να υποχωρήσει από τα σχέδιά της για το Τσιμεντάδικο στην Χαλκίδα. Και αντί να το καταλάβει της δόθηκε επιπλέον αέρας  και δύναμη. Μην νομίζει κανείς ότι θα  εκφράσει την ευγνωμοσύνη της με την εγκατάλειψη της απόφασης για την μείωση των αποδοχών των εργαζομένων στο  Μηλάκι ενόψει της υπό διαπραγμάτευση συλλογικής σύμβασης. Αντίθετα θα  γίνει πιο αντιεργατική.

Με άλλα λόγια, η LAFARGE  βγαίνει δυναμωμένη την ίδια στιγμή που οι εργαζόμενοί της δένονται με σκληρότερα δεσμά είτε με την συρρίκνωση του μισθού είτε με το πέταγμα στην ανεργία.

Την ίδια στιγμή η «τοπική πολιτική τάξη» αρκείται στη σιωπή, στη εξυπηρέτηση των ημετέρων σε προσλήψεις ή εργολαβίες, στην πολύπλευρη στήριξη την ώρα της «κρίσης», δηλαδή των εκλογών.

Πριν τρία- τέσσερα χρόνια, και μάλιστα ανεξάρτητα από την αυστηρά προσωπική μου άποψη, είχα υποστηρίξει ως Δήμαρχος με δηλώσεις και συμμετοχές το κίνημα κατά της καύσης του RDF. Η απάντηση της Εταιρίας ήταν να σταματήσει την χορηγία τσιμέντου ή αδρανών υλικών για τις τρέχουσες ανάγκες της συντήρησης των δημοτικών υποδομών, σε αντίθεση με όσα προσέφερε πριν από εκείνη την στιγμή. Έτσι θεώρησε ότι τιμωρεί έναν Δήμαρχο που δεν ζήτησε ούτε διορισμό ούτε προώθησε συνεργασίες της  με εργολάβους. Αυτό δεν άλλαξε την απόφασή μου να στηρίξω το κίνημα κατά της καύσης του RDF. Εξακολουθώ και σήμερα, ως απλός αλλά ενεργός πολίτης, να υποστηρίζω την ίδια θέση.

Από την άλλη πλευρά οφείλουμε να επισημάνουμε ότι το ζήτημα της καύσης του RDF στο Αλιβέρι είχαν αποδεχθεί θετικά  αρκετοί από τους τοπικούς πολιτικούς παράγοντες. Αλλά δεν τόλμησαν να το υποστηρίξουν ανοικτά. Αυτή είναι η άλλη πλευρά του πολιτικού κόστους.

Είτε έτσι είτε αλλιώς το μεγάλο ζητούμενο είναι η έλλειψη πολιτικής ευθύνης απέναντι στην κοινωνία. Σε ένα σύστημα συμφερόντων, συναλλαγής και επιρροής, η ανοικτή στην κοινωνία διαδικασία που υλοποιείται με τον διάλογο, τη διαβούλευση, την ενημέρωση και κυρίως τη λογοδοσία, εφαρμογές κρίσιμες για την άσκηση της πολιτικής ευθύνης, επιτρέπει στη κοινωνία, εν προκειμένω, την τοπική να σταθμίσει τα πλεονεκτήματα, τα μειονεκτήματα, τις υστεροβουλίες και το τελικό διακύβευμα έτσι ώστε να αποφασίσει η ίδια ή να νομιμοποιήσει τις αποφάσεις των εκπροσώπων της.

Αυτή ακριβώς η διαδικασία πολιτικής ευθύνης απαξιώθηκε όλα αυτά τα χρόνια και τελικά κάηκε πολύ πριν την καύση του RDF. Γιαυτό στα μάτια πολλών πολιτών και κυρίως πολιτικών φαντάζει μονόδρομος η υποταγή στoν «νόμο» του ισχυρού. Δυστυχώς, ακολουθώντας το γενικό κατάντημα της χώρας, η LAFARGE είναι ο ισχυρός, όσο  η τοπική πολιτική τάξη (από την Περιφέρεια και κάτω) παραμένει αυτή που είναι και η κοινωνία φοβισμένη θεατής.

Αυτό δεν στερεί το δικαίωμα και την υποχρέωση  σε όσους επιμένουμε στην όρθια κοινωνία που αγωνίζεται για μία καλύτερη ζωή, να συνεχίσουμε να επιμένουμε.

πηγή