Θα μπορούσαμε να βάζαμε μια φωτογραφία που θα
την επιλέγαμε από το ιστολόγιο της Σοφίας Μούτσου, αλλά προτιμήσαμε σήμερα να «βάλουμε»
ολοκληρωμένη την δουλειά της Σοφίας, γιατί πιστεύουμε ότι έτσι μπορούμε να αποδώσουμε
καλύτερα την ΚΑΛΗΜΕΡΑ μας.
Μέσα από τις εικόνες της, μας καλεί όχι απλά να
δούμε αλλά να ανακαλύψουμε αισθήματα, αγωνίες, θυσίες του λαού της Νότιας
Εύβοιας.
Η δημιουργός του ιστολογίου μας καλεί να νιώσουμε τα άνεμο να γδέρνει τις
πέτρες των δρακόσπιτων καθώς αυτές αιώνες τώρα αγναντεύουν το Αιγαίο και τον Ευβοϊκό και μεταφέρουν σιωπηλά, στην μια
θάλασσα τι βλέπουν στην άλλη. Μας καλεί να "δούμε" την ζωή των ανθρώπων που
έζησαν μέσα σε αυτά τα σπίτια καλλιεργώντας σπιθαμή- σπιθαμή τις πεζούλες του ορεινού
όγκου που διατρέχει την νότια εύβοια.
Μας καλεί να δούμε ότι η μέρα δεν τελειώνει «επιστρέφοντας»
στο σπίτι αλλά συνεχίζετε διαλέγοντας το γάλα σταγόνα-σταγόνα για να μπορέσει η
γυναίκα της υπαίθρου να κρατήσει την οικογένεια της. Και ενώ αυτή γράφει την
δική της λίστα σε ποια γειτόνισσα χρωστά και πόσο γάλα. Ακούει για κάποιες άλλες
λίστες στο απέναντι χωριό, που έχουν επίπτωση στην δική της ζωή. Στο δικό της μισθό,
στο δικό της φάρμακο, στο ότι ίσως να μην μπορέσει να δει εγγόνι ή δισέγγονο, γιατί
αισθάνεται, ότι την ώρα που αυτή έκανε την δικιά της δουλειά και έλεγε στο
παιδί της διάβασε και διάβασε δεν ήξερε τι μπορεί να το περιμένει....
Η Σοφία Μούτσου μας καλεί να δούμε μέσα από τις
εικόνες της ότι αυτό που πιστεύαμε, όλοι
εμείς, ότι η κοινωνική μας καταξίωση θα έρθει αγοράζοντας ένα διαμέρισμα στο
Αλιβέρι, στην Χαλκίδα ή στην Αθήνα, δεν ήταν τίποτα άλλο από μια απάτη. Μια απάτη που ως ευκολόπιστος λαός, φυλακίσαμε
όνειρα, ελπίδες και παιδιά. Δεν μπορέσαμε
να δούμε και να πάμε αντίθετα. Με μια εικόνα μιας αγροικία μας καλεί να φανταστούμε πόσα
χάνουμε …
Μας καλεί να ταξιδεύσουμε για λίγο πάνω στο «σκαρί»
του καπετάν Μήτσου και να μπορέσουμε να νιώσουμε έστω για λίγο την ελευθερία μας…
Θέλει να μας κάνει να πιστεύουμε…ότι
υπάρχει ακόμα ελπίδα, όσο τα παιδιά θα
παίζουν στην παραλία …
Εμείς εδώ πρέπει να σας αφήσουμε, γιατί
πρέπει να πάρουμε το λεωφορείο τον 8 οκτώ για Αθήνα.
Μετέχουμε στην σημερινή
συγκέντρωση να πούμε όσο γίνετε, ότι η πολιτική των μνημονίων, η πολιτική των
περικοπών, τα μέτρα εξαθλίωσης του πληθυσμού και εξάπλωσης της κοινωνικής
απόγνωσης είναι τώρα πια «λάθος».
Αν κάποτε υπήρξε η αναγκαιότητα να μπει ένας
φραγμός στην «κοινωνική ασυδοσία» της Ελλάδας, αυτός ο στόχος έχει επιτευχθεί:
Η «χώρα» έχει περάσει την αναγκαία μαθητεία στην «κοινωνική αυτοσυγκράτηση».
"Κατανόησε" πλήρως ότι δεν μπορεί «να καταναλώνει περισσότερα από όσα παράγει»,
έχει φορέσει μόνη της τον «κοινωνικό γύψο» που έως πριν από μερικά χρόνια ούτε
διανοείτο ότι υπήρχε, είναι μια «πειθαρχημένη κοινωνία».
Μετέχουμε, διότι, παραφράζοντας μια
γνωστή ευκλείδεια ρήση, δυστυχώς δεν υπάρχει βασιλική οδός για την κοινωνική
ανατροπή.
Μετέχουμε γιατί σήμερα η Σοφία
Μούτσου μέσα από τις εικόνες της μπόρεσε να μας δείξει ότι
"Όποιος
δεν προχωράει, υποχωρεί…."
Εσείς συνεχίστε εδώ…
Ευχαριστώ... ειλικρινά !!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή