Στο μυαλό του Γιώργου

Πώς μπορεί να αισθάνεται ένας πρωθυπουργός όταν η χώρα του κινείται επί δύο ολόκληρα χρόνια στο χείλος του γκρεμού και κινδυνεύει από μια βαριά εθνική καταστροφή;

Πώς μπορεί να νιώθει ένας πολιτικός που προέρχεται από την μεγαλύτερη δυναστεία της χώρας και είναι αναγκασμένος να εφαρμόσει μια πολιτική λιτότητας σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων τα οποία υπερασπιζόταν διαχρονικά ο οίκος του; 

Τι μπορεί να σκέφτεται ένας πολιτικός αρχηγός όταν διαισθάνεται ότι η σωτηρία της πατρίδας του περνάει μέσα από την ρήξη με την κοινωνική βάση της παράταξης του; Μια παράταξη που διαμόρφωσε ο παππούς του, επανίδρυσε ο πατέρας του, (δίνοντας μια πρωτοφανή κυβερνητική διάρκεια στο κόμμα του) και την οποία ενδέχεται να την οδηγήσει ο ίδιος ακόμα και στην διάσπαση.

Για να καταλάβει κανείς τα διλλήματα, τις «ενοχές», τα αδιέξοδα και την αδιανόητη πίεση που αισθάνεται ο Γιώργος Παπανδρέου θα πρέπει «να μπει στα παπούτσια του». Δεν είναι και λίγο πράγμα να είσαι αναγκασμένος να εφαρμόζεις πολιτικές που κατεδαφίζουν κεκτημένα δεκαετιών, υποβαθμίζοντας το βιοτικό επίπεδο μιας κοινωνίας. Όταν μάλιστα έχεις έρθεις στην εξουσία με κεντρικό σύνθημα το «λεφτά υπάρχουν» και την δέσμευση για μια «δίκαιη κοινωνία». Όλο αυτό έχει ένα κόστος προσωπικό. Και ανθρώπινο. Ειδικά όταν έχεις μεγαλώσει με την βεβαιότητα ότι ως κληρονόμος του οίκου των Παπανδρέου είσαι προορισμένος να εκπροσωπήσει πολιτικά τα «μη προνομιούχα» κοινωνικά στρώματα και τις λαϊκές τάξεις. Περίεγα παιχνίδια που κρύβει συχνά η ζωή...

Όσοι γνωρίζουν τον Γιώργο, ισχυρίζονται ότι αν ήταν κάποιος άλλος στην θέση του, θα είχε ρίξει ήδη λευκή πετσέτα και θα είχε αποσυρθεί. Ένας συνηθισμένος πολιτικός δεν μπορεί να αντέξει εύκολα σε τόσο ψηλές στροφές. Λένε όμως ότι ακριβώς επειδή ο Γιώργος έχει ζυμωθεί με αυτή την αποστασιοποίηση από τα τρέχοντα γεγονότα που χαρακτηρίζει τους εκπροσώπους των μεγάλων πολιτικών οικογενειών, αντέχει στις πιέσεις. Και είναι αλήθεια ότι ο Γιώργος δεν αντιλαμβανόταν ποτέ τον χρόνο με τον τρόπο που τον αντιλαμβάνονται οι συνηθισμένοι άνθρωποι.

Ο χρόνος για αυτήν την κατηγορία των ανθρώπων έχει και μια διάσταση που υπερβαίνει την ψυχολογία. Μια διάσταση που θωρακίζει τους ανθρώπους αυτούς από την ψυχοφθόρα συχνά διαδικασία του άγχους. Λέγεται ότι την εποχή της αντιπολίτευσης όταν ο Γιώργος Φλωρίδης είχε κάνει μια εμπρηστική δήλωση για τον τρόπο λειτουργίας του ΠΑΣΟΚ, που του στοίχησε την καθαίρεση του από τομεάρχη, ο Γερουλάνος και ο Αθανασάκης, κόντεψαν να πάθουν εγκεφαλικό έως ότου βγεί ο ΓΑΠ από την πισίνα του Χίλτον για ενημερωθεί για τις εξελίξεις. Τους πήρε τηλέφωνο λίγο πριν τα μεσάνυχτα... Όταν έχεις κατακτήσει κάτι, στην συγκεκριμένη περίπτωση την εξουσία-που ήταν προεξοφλημένο εξ αρχής- δεν αντιδράς με τον τρόπο των συνηθισμένων ανθρώπων.

Οι πληροφορίες, ωστόσο, για το πώς τα δραματικά γεγονότα των δύο τελευταίων ετών επιδρούν στην ψυχολογία του πρωθυπουργού είναι συχνά συγκεχυμένες. Κάποιοι υπουργοί του, που είναι αλήθεια ότι δεν τον γνωρίζουν, τον περιγράφουν το τελευταίο διάστημα στα όρια των αντοχών του. Λένε μάλιστα ότι ο αναχωριτισμός των συχνών αποδράσεων ειδικά το προηγούμενο καλοκαίρι, είναι ένα είδος αυτοάμυνας στην ασφυκτική πίεση των γεγονότων. Όπως προχθές στην κυβερνητική επιτροπή, όταν άφησε συξηλους τους υπουργούς του φεύγοντας για να επισκεφτεί με τον Πάυλο Γερουλάνο μια έκθεση αρχαιτήτων σε ένα ιδιωτικό Μουσείο της Αθήνας. Το ίδιο σύνδρομο του ανχωριστισμού δεν παρουσίαζε και ο Καραμανλής την τελευταία περίοδο της διακυβέρνησης του, όταν έβλεπε να έρχεται το τσουναμι της κρίσης και έδινε την αίσθηση ότι μετρούσε τις μέρες που του απέμεναν να κυβερνήσει.

Ένας πρώην πρωθυπουργός συνηθίζει να λέει στους συνομιλητές του, ότι «το να κυβερνάς μια χώρα σαν την Ελλάδα, ισοδυναμεί με το να διευθύνεις ένα τρελοκομείο». Προφανώς υπενίσεται ότι αν μείνεις πολύ, στην διευθυντής του Ψυχιατρείου κινδυνεύεις να πάθεις ιδρυματισμό και στο τέλος να χάσεις την επαφή σου με την πραγματικότητα. Εδώ η Ελλάδα δεν μπορεί να κυβερνηθεί σε κανονικές συνθήκες, πώς να κυβερνηθεί σε συνθήκες χρεοκοπίας; Σίγουρα ένα από τα αντισώματα του Παπανδρέου για να αντέξει την πίεση που δέχεται απ όλα τα μέτωπα, εντός και εκτός Ελλάδος, ήταν αυτή η ματιά «του- απέξω- προς- τα- μέσα» με την οποία έβλεπε την Ελλάδα. Αν και κατηγορήθηκε πολύ για αυτό στην πραγματικότητα ήταν το συγκριτικό του πλεονέκτημα που του επέτρεπε να βλέπει με ένα μοντέρνο τρόπο το ελληνικό πρόβλημα. Με τον καιρό και λόγω της κρίσης αυτής το πλεονέκτημα αυτό εξελίχθηκε σε αδυναμία. Το μνημόνιο, όσο αναγκαίο και να ήταν έφερε την χώρα πίσω. Και άρα η ματιά που λέγαμε του απέξω-προς-τα –μέσα δεν ανταποκρινόταν τουλάχιστον στην συγκεκριμένη στιγμή-με μια μοντέρνα χώρα.

Κάποιο άλλοι από το περιβάλλον του, ισχυρίζονται ότι σε οριακές στιγμές και τέτοιες στιγμές υπήρξαν πολλές τους τελευταίους μήνες, τον έχουν ακούσει να διατυπώνει υπαινικτικά την πρόθεση του να φύγει. Ίσως εκείνο ο βράδυ που διαπραγματεύτηκε με τον Σαμαρά τους όρους και τις προϋποθέσεις μιας κυβέρνησης συνεργασίας χωρίς τον ίδιο στην πρωθυπουργία να βρέθηκε σε ένα τέτοιο mood. Δεν θα το μάθουμε ποτέ.

Κάποιοι λένε ότι η πληροφορία της δήθεν «επικείμενης παραίτησης του» έφτασε στην σύνταξη των Financial Times Γερμανίας ύστερα μια σύντομη στιγμή αδυναμίας σε ένα τηλεφώνημα με την Μέρκελ. Ότι δηλαδή η Μέρελ κατάλαβε ότι κάτι τρέχει' και το είπε στον διευθυντή των F.T Deutschland. Λίγο ίσως τραβηγμένο αλλά ακούστηκε.
Αυτοί που τον ξέρουν πραγματικά επιμένουν ότι ο Γιώργος είναι τόσο επίμονος και σχεδόν γονιδιακά ανθεκτικός στις δυσκολίες που δεν θα ...φύγει ποτέ με την θέληση του. Το να έχουν δίκιο θα το μάθουμε κάποτε. Αργά, ή γρήγορα!

ΠΗΓΗ: ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ