Από τη «Σοσιαλδημοκρατία» στη Βαρβαρότητα

Τη συνθηματική φράση «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» είχαν χρησιμοποιήσει ο νυν πρωθυπουργός και το «σοσιαλδημοκρατικό» ΠΑΣΟΚ προεκλογικά και πάνω σε αυτήν τη φράση στήθηκε η πολωτική, αναγκαία για το δικομματικό σύστημα, προεκλογική αντιπαράθεση του 2009 μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας.

Για την ιστορία η φράση «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» διατυπώθηκε για πρώτη φορά από τη Ρόζα Λούξεμπουργκ στις αρχές του Α' Παγκόσμιου Πολέμου για να εκφράσει την ανάγκη για μια κοινωνία αλληλεγγύης έναντι στον συγκρουσιακό καπιταλισμό.

Το σίγουρο είναι ότι στην Ελλάδα σήμερα μια κατ' επίφαση «σοσιαλδημοκρατική» κυβέρνηση οδηγεί τη χώρα και τους ανθρώπους της στη βαρβαρότητα.

Σήμερα, η Ελλάδα είναι υπό την επιτήρηση της τρόικας. Με άλλα λόγια, η ελληνική οικονομία είναι υπό την επιτήρηση μια ομπρέλας υπερεθνικών οργανισμών και δομών με κοινό ιδεολογικο-πολιτικό στίγμα αυτό της ακραίας νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής.

Σε αυτή την ιστορική και κοινωνική συγκυρία έχει κληθεί μια «σοσιαλδημοκρατική» κυβέρνηση, αυτή του ΠΑΣΟΚ, να εφαρμόσει ένα από τα πιο δυσχερή και επαχθή για την κοινωνία και τους εργαζομένους προγράμματα «προσαρμογής». Σε αυτή την επιβολή έχει συνεργούς τα κυρίαρχα ΜΜΕ, σε μεγάλο βαθμό τον οργανωμένο συνδικαλισμό (υπό την έννοια της τήρησης της κομματικής γραμμής), τη μείζονα αντιπολίτευση, αλλά και μικρότερα κόμματα.

Σήμερα οι λέξεις χάνουν το νόημά τους. Η «σοσιαλδημοκρατία» ταυτίζεται με τη βαρβαρότητα καθώς η οικονομία γίνεται όργανο της πολιτικής και τουναντίον.

Το νεοφιλελεύθερο και αντιλαϊκό οικονομικό μοντέλο που εκφράζεται από τη φορο-τρομοκρατία, τις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, τις μισθολογικές περικοπές και την εκτόξευση της ανεργίας οδηγεί σε κοινωνική βαρβαρότητα.

Το ελληνικό κοινωνικό εποικοδόμημα παρουσίαζε και παρουσιάζει σοβαρές παθογένειες και η ελληνική κοινωνία αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει έντονες κοινωνικές ανισότητες, ταξικές και διαγενεακές. Παθογένειες που χρησιμεύουν ως άλλοθι για την απορρύθμιση του όποιου κοινωνικού κράτους και των δημόσιων παροχών που έχουν δομηθεί έως σήμερα.

Η «σοσιαλδημοκρατική» κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έρχεται με τα πιο συντηρητικά επιχειρήματα να αποδομήσει τη λειτουργία του δημόσιου τομέα και να υποχρεώσει τους Ελληνες εργαζομένους και τα μικρομεσαία στρώματα σε εξαθλίωση.

Τα επιχειρήματα αυτά κινούνται σε δύο άξονες. Αφενός στο δημοσιονομικό πρόβλημα (έλλειμμα-χρέος) και αφετέρου σε μια αντίληψη του οτιδήποτε είναι δημόσιο είναι απαραίτητα αναποτελεσματικό σε συσχέτιση με το στερεότυπο του δημόσιου υπάλληλου που προβάλλεται ως τεμπέλης και αντιπαραγωγικός.

Τα επιχειρήματα αυτά στήνονται επί μακρόν αντανακλώντας πολλές φόρες πραγματικές παθογένειες του συστήματος και δημιουργούν συνειρμικά μονοπάτια που είναι δύσκολο να αντιπαλεύει κάποιος σε λίγες γραμμές.

Ωστόσο, όσον αφόρα τις ιδιωτικοποιήσεις, πρόχειρα θα αντιπαραθέσω την «πτώχευση» ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών και την απώλεια από τους πολίτες-πελάτες τους εισφορών ετών σε προγράμματα ασφάλειας ζωής.

Από την ιστορική εμπειρία γνωρίζουμε ότι η αποσάθρωση και κατάρρευση των μισθολογικών συνθηκών στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα συμπαρασύρει και τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα. Το «ντόμινο» των αντεργασιακών εξελίξεων συμπεριλαμβάνει άμεσα και εντατικοποιεί την ήδη υπερ-εντατική εργασία στον ιδιωτικό τομέα χειροτερεύοντας τους μισθούς, όπως επίσης τις εργασιακές συνθήκες και σχέσεις, με όπλο την υψηλή ανεργία.

Ωστόσο η οικονομία όπως και η πολιτική δεν είναι ουδέτερες έννοιες αλλά προσδιορίζονται εν πολλοίς από τον ιδεολογικό και ηθικό παράγοντα. Συνεπώς η έννοια του μονόδρομου δεν υφίσταται στην οικονομία και την πολιτική.

Για να βγει η χώρα από τη βαρβαρότητα έχει ανάγκη από την ακριβώς αντίθετη οικονομική και κοινωνική πολιτική. Σε αυτήν την ιστορική συγκύρια απαιτείται επεκτατική δημοσιονομική πολιτική. Δηλαδή πλήρης απασχόληση με αναπτυξιακές επενδύσεις στους τομείς με συγκριτικό πλεονέκτημα. Ενίσχυση του κοινωνικού κράτους και επαναπροσδιορισμός του κοινωνικού συμβολαίου υπέρ των ασθενέστερων εισοδηματικά στρωμάτων. Αμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων.

Τέλος, την ώθηση για την ανατροπή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής θα τη δώσουν η συλλογικότητα και αλληλεγγύη των ανθρώπων (εργαζομένων, υποαπασχολουμένων και ανέργων) και η επανατοποθέτηση στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική ατζέντα της έννοιας των ανθρώπινων δικαιωμάτων, όπως περικλείεται από τη φράση «αξιοπρεπής ζωή για όλους».

ΣΤΕΛΕΧΟΣ ΠΑΣΟΚ ΜΗ ΚΗΠΟΥΡΟΣ