Του Δημήτρη Μυ
To συμπέρασμα που συνάγεται από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις (Public Issue Pulse, Kapa Research, MRB) είναι
απλό: Ους το μνημόνιο συνέζευξε ψήφος μη χωριζέτω... Με άλλα λόγια, τα
δύο (πρώην) μεγάλα κόμματα εξουσίας έχουν έρθει τόσο πολύ κοντά από
ιδεολογικής (νεοφιλελεύθερης) άποψης και πολιτικής (συγκυβέρνηση)
πρακτικής, που εμφανίζονται πια ως «σάρκα μία».
Αυτό το νέο πολιτικό σαρκίο, στην περίπτωση που δημοσκοπήσεις
επιβεβαιωθούν, μετά τις εκλογές θα «υποχρεωθεί» να συγκυβερνήσει και
πάλι (για τη σωτηρία της πατρίδας ρε γαμώτο» υπό κάποιον τεχνοκράτη –
τραπεζίτη Παπαδήμο.
Κάπως, έτσι λοιπόν, οικοδομείται η νέα πολιτική τάξις: Από την μία
μεριά αυτοί που πιστεύουν ότι σώζουν και εκσυγχρονίζουν την χώρα,
ακολουθώντας τις διαταγές των γερμανο-αμερικανών κυβερνητών και από
την άλλη, εκείνοι που θεωρούν ότι αυτό δεν είναι σωτηρία αλλά υποταγή
και καταστροφή.
Πίσω από αυτές τις χοντρές γραμμές θα εξελιχθεί στη συνέχεια το
παιχνίδι: Οι αντιπαραθέσεις μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ολοένα και θα
καταγράφονται ως εσωκομματικές τριβές για τη διαμόρφωση νέων ισορροπιών
οι οποίες θα οδηγήσουν κάποια στιγμή στην ανάδειξη ενός νέου φορέα
«ευρωπαικής ευθύνης». Το ποιος θα ηγηθεί, αν δηλαδή ο Σαμαράς θα
επικρατήσει του Βενιζέλου ή αν στη στροφή ξεπεταχτεί κάποιος Παπαδήμος,
ουδείς μπορεί να προβλέψει, δεν έχει άλλωστε και σημασία…
Από την άλλη πλευρά, από εκεί δηλαδή που ακούγονται οι κριτικές κατά
των πολιτικών του μνημονίου, αλλά όχι οι συγκροτημένες ρεαλιστικές
στρατηγικές για μια άλλη πορεία, ο μετεκλογικός χρόνος θα κυλήσει με
πίεση και απαιτήσεις. Ο αριθμός των ψήφων με «αριστερή» … απόκλιση
σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, τουλάχιστον, θα είναι τόσο μεγάλος που δε
θα μπορεί να αγνοηθεί—επί μακρόν – το «αίτημα» που υποδηλώνει:
«Συμμαχία» για την ανατροπή των πολιτικών της καταστροφής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου