Ο Κ. Καραμανλής ως «εταίρος της κυβέρνησης Τσίπρα»

 Γ. Παπαδόπουλος-Τετράδης

Δεν είναι ίσως γνωστό στην πλειονότητα των πολιτών, ότι λίγους μήνες πρίν τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 και ενώ ήταν πρωθυπουργός ο Α. Σαμαράς, αντιμετωπίζοντας τη σχεδόν βέβαιη πτώση λόγω της εκλογής προέδρου δημοκρατίας, ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Α. Τσίπρας προσέγγισε τον Κώστα Καραμανλή και του ζήτησε να είναι υποψήφιος πρόεδρος.

Ο πρώην πρωθυπουργός δεν απέρριψε αμέσως την πρόταση, ενώ οι σύμβουλοί του τον προέτρεπαν να δεχτεί. Αφού το σκέφτηκε καλά αρνήθηκε, αλλά… Αλλά, στην έκκληση του Αλέξη Τσίπρα να του προτείνει μια εναλλακτική λύση από το χώρο του, εκείνος «του έδωσε» τον έμπιστό του Προκόπη Παυλόπουλο.

Τα λέω τώρα αυτά, γιατί εχτές, ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ε. Βενιζέλος σε συνέντευξή του στο ραδιόφωνο των «Παραπολιτικών». έκανε μια σοβαρή καταγγελία, ότι η κυβέρνηση στηρίζεται από έναν  «τρίτο, αθέατο εταίρο από το χώρο της αντιμνημονιακής δεξιάς», χωρίς να κατονομάσει ποιόν εννοεί, ενώ μιλάει για τον Κώστα Καραμανλή.

Τον οποίο μάλιστα εντάσσει στην αντιμνημονιακή πλευρά «από αδράνεια», όπως είπε, μήπως και δεν καταλάβει ακριβώς κάποιος για ποιόν μιλάει…

Και το είπε απαντώντας σε ερώτηση του δημοσιογράφου για τον Κ. Μητσοτάκη, για να προσθέσει ότι εκεί «υπάρχει θέμα στη Ν Δημοκρατία». Προφανώς θέλοντας μ αυτή τη φράση να ανάψει φωτιές στην αξιωματική αντιπολίτευση.

Οι σχέσεις του Κώστα Καραμανλή με τον Αλέξη Τσίπρα και το περιβάλλον του πύκνωσαν από τον Ιανουάριο του 2015 και ίσως μπορεί να θυμηθεί ο αναγνώστης μία κουβέντα του πρώην πρωθυπουργού, που διέρρευσε τεχνηέντως στον Τύπο, κατά τη διάρκεια των «διαπραγματεύσεων» με την τρόικα τον Φεβρουάριο του 2015 για την παράταση του δεύτερου μνημονίου.

Είχε πει τότε ο Κ Καραμανλής «καλά τα πάει ο μικρός» και κατ’ άλλους, συμπλήρωσε «καλύτερα από τους άλλους».

Στη συνέχεια η «εμφανής» για τους γνωρίζοντες παρουσία του κοντά στον Α. Τσίπρα περιορίζεται σε επίπεδο συμβουλών όταν βρίσκεται στην ανάγκη να καταφύγει εκεί η παντελώς άπειρη κυβέρνηση, κυρίως σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και Ευρώπης.

Τις παραμονές, όμως, των καθοριστικών αποφάσεων τον Ιούνιο του 2015 για την παραμονή ή όχι της χώρας στην ευρωζώνη και για την εφαρμογή ή όχι της γραμμής, που είχε σχεδιάσει ο άπειρος πρωθυπουργός με τον εξ ίσου άπειρο και ανεύθυνο υπουργό του Γιάννη Βαρουφάκη, εκλήθη στο τηλέφωνο «ο από μηχανής θεός» και συμβούλεψε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο να μη διαταραχτεί ο ευρωζωνικός δρόμος της χώρας.

Ο Α Τσίπρας αποδείχτηκε καλός μαθητής σ αυτό και με τις προτροπές και άλλων συντηρητικών σαν τον κ Δραγασάκη η χώρα εξακολουθεί το δρόμο, που όλοι ζούμε.

Όταν, όμως, αποφάσισε να ξεκαθαρίσει το κόμμα του από την «επαναστατημένη αριστερά», για να μπορέσει να πολιτευτεί απρόσκοπτα «επαναστατικά καπιταλιστικά» και έκανε εκλογές, χρειάστηκε να στήσει μια υπηρεσιακή κυβέρνηση, που να μην είναι μακριά του και ανεξέλεγκτη.

Εκεί απευθύνθηκε πάλι στις υπηρεσίες του Κ Καραμανλή για έναν φερέγγυο υπουργό Εξωτερικών τουλάχιστον, και έναν μεταναστευτικής πολιτικής, γιατί τα θέματα με την Τουρκία ήταν σε πολύ λεπτό σημείο.

Και είδεν ο θεός ότι καλώς και έδωκεν αυτώ Μολυβιάτην και Μουζάλαν και άλλους να πορεύεται. Και εγένοντο εκλογές.

Μετά τη νίκη του Σεπτεμβρίου ο Α. Τσίπρας παρακάλεσε τον Κ Καραμανλή για παραμονή των δύο υπουργών που προανέφερα. Ο μεν «παππούς» της εξωτερικής πολιτικής αρνήθηκε κατηγορηματικά. Ο κ Μουζάλας πιέστηκε να δεχτεί, γιατί οι εναλλακτικές που υπήρχαν στον ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν καταστροφικές για τη χώρα και ο πρωθυπουργός το ήξερε. Και δέχτηκε.

Και κύλησε χρόνος πολύς, που λένε και οι γραφές, και δεν έπαψε η επαφή μεταξύ των δύο πολιτικών σε καμία από τις λεγόμενες δύσκολες στιγμές.

Με αποκορύφωμα την επίσημη στροφή 90 μοιρών της πολιτικής του κ Τσίπρα υπέρ των μνημονίων και της υπογραφής όλων των απαιτήσεων των δανειστών, της προώθησης των ιδιωτικοποιήσεων που βάλτωναν, της γενικής οπισθοχώρησης από την επαναστατική εφηβεία πρός τη συντηρητική ωριμότητα…

Επιστέγασμα όλων αυτών ήταν και η πρόσφατη δήλωση-κόμβος για τις αυταπάτες. Ένα σύνθημα για μια πολιτική έξω από τις Θεσσαλονίκες και τα σκισμένα μνημόνια.

Αυτήν φωτογραφίζει ο Ε Βενιζέλος, χτες, όταν λέει «αν δείτε τα πρόσωπα, τα οποία παίζουν το ρόλο στην εφαρμογή των κυβερνητικών πολιτικών και στη διατύπωση ενός λόγου , ο οποίος υποκαθιστά τα ψεύδη των προηγούμενων ετών και του Προγράμματος της Θεσσαλονίκης, θα δείτε τι εννοώ».

Ο Κ Καραμανλής, λοιπόν, είναι ο τρίτος εταίρος στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και δεν είναι τυχαίο, που ούτε κανείς από τους επαναστάτες της κυβέρνησης, ούτε και ο διαρκής υβριστής Δ. Καμένος έχουν αρθρώσει κουβέντα εναντίον του, που με την επιπόλαια οικονομική πολιτική του, σε καταστροφικό συνδυασμό με τον τότε διοικητή της Τράπεζας Ελλάδος, έφεραν ουσιαστικά τη χώρα εδώ που είναι.

Και δεν μπορεί κανείς να πεί με βεβαιότητα άν ο λόγος αυτής της διαπλοκής είναι η ανησυχία του πρώην πρωθυπουργού μη ρίξει ο άπειρος τη χώρα στα βράχια ή αν είναι η πίκα του προς τις δυνάμεις εκείνες που δεν τον στήριξαν, αλλά τον υπονόμευσαν στη διάρκεια της θητείας του. Ή κάτι άλλο.

Το βέβαιο είναι ότι είναι εδώ, παρών και κουνά νήματα από το παρασκήνιο. Κι αυτό δεν ξέρει κανείς αν είναι καλό ή κακό για τη χώρα. Το σίγουρο είναι πως είναι εξωθεσμικό. Και άγνωστο αν δημιουργεί πρόβλημα στην αξιωματική αντιπολίτευση. Αλλά, αυτό θα φανεί. Τέτοια θέματα, όταν σοβαρεύουν δεν κρύβονται.

Γ. Παπαδόπουλος-Τετράδης