Brookings: Πού πέτυχε και πού απέτυχε ο Τσίπρας

Αξιολόγηση της ομιλίας του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ από το αμερικανικό ινστιτούτο

Εκτενές άρθρο για την ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα, στο αμερικανικό ινστιτούτο Brookings δημοσιεύει το ινστιτούτο στην ιστοσελίδα του, γραμμένο από τον γενικό διευθυντή του, Γουίλιαμ Ανθόλις, και τον οικονομολόγο Ντομένικο Λομπάρντι, στο οποίο καταγράφονται τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία της ομιλίας.

Σύμφωνα με τους συντάκτες της κριτικής, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρηματολόγησε επαρκώς αναφορικά με το γεγονός ότι οι πολιτικές λιτότητας στην Ελλάδα δεν οδηγούν σε ανάπτυξη, αντανακλώντας σε μεγάλο βαθμό τις απόψεις πολλών στην Ουάσινγκτον, που θεωρούν ότι αν το πρόβλημα της Ελλάδας είχε αντιμετωπιστεί με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ τα δικά τους προβλήματα, με μία νομισματική πολιτική όμοια με αυτή που ακολουθεί η Ομοσπονδιακή Τράπεζα και μία πολιτική νοοτροπία σαν αυτήν του Μπαράκ Ομπάμα, η Ελλάδα δε θα είχε γίνει “η αχίλλειος πτέρνα της Ευρώπης”, όπως τονίζεται χαρακτηριστικά.

Επιτυχημένος ήταν, όμως, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και στην ακύρωση της “καρικατούρας” που έχει σχηματιστεί διεθνώς για την Αριστερά στην Ελλάδα, η οποία παραδοσιακά, όπως αναφέρεται στο άρθρο, συνδέεται με τη βία και τον αντιαμερικανισμό.

Εκεί που ο κ. Τσίπρας απέτυχε, σύμφωνα με το άρθρο, ήταν στο να πείσει τους ακροατές του ότι η Ευρωζώνη χρειάζεται την Ελλάδα εξίσου, όπως η Ελλάδα χρειάζεται την Ευρωζώνη, κάτι που συχνά εκλαμβάνεται σαν “εκβιασμός”. Οι περισσότεροι εξάλλου κρίνουν ότι η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους (PSI) βοήθησε στη μείωση του κινδύνου εξάπλωσης της κρίσης και σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης και η γενικότερη πολιτική της Ευρωζώνης προστάτευσε την Ελλάδα από την “Grexit”.

Όμως ο κ. Τσίπρας απέτυχε ακόμα να πείσει τους ακροατές του ότι έχει ένα θετικό όραμα για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, σχολιάζουν οι συντάκτες του άρθρου, απέφυγε να μιλήσει συγκεκριμένα για το πώς θα γίνει πιο ανταγωνιστική η Ελλάδα και απέρριψε την άποψη ότι η Ελλάδα είναι η τελευταία κομμουνιστική οικονομία της Ευρώπης, υποστηρίζοντας ότι οι ιδιωτικοποιήσεις δεν είχαν συμβεί μέχρι τώρα, επειδή δεν υπήρχε στην πραγματικότητα τίποτα για να ιδιωτικοποιηθεί