To σύνδρομο της εγωπάθειας

Με άρθρο του στην Καθημερινή με τον τίτλο "Το σύνδρομο της στρουθοκαμήλου" ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης μας υπενθυμίζει το χάρισμα του να επαναλαμβάνει σκέψεις κι επιχειρήματα άλλων καταφέρνοντας να τους "κλέψει" εν μέρει τη δόξα.

Για ακόμα μια φορά, ο πρώην πρωθυπουργός δεν κομίζει τίποτα το καινούριο στο δημόσιο διάλογο. Το ίδιο έκανε και τον περασμένο Απρίλιο δηλώνοντας ότι η λύση της ελληνικής κρίσης θα ήταν μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Είναι όμως αυτός ο ρόλος ενός πρώην πρωθυπουργού; Αυτό είναι το καλύτερο που μπορεί να προσφέρει στη χώρα και στο κόμμα του;

Ο Κώστας Σημίτης είναι ένας από τους λίγους ανθρώπους που μπορούν να ισχυριστούν ότι καταλαβαίνουν τη θέση στην οποία σήμερα βρίσκεται ο Γιώργος Παπανδρέου. Υπήρξε ηγέτης μιας εποχής μεγάλων μεταρρυθμίσεων αλλά και τεράστιων χαμένων ευκαιριών. Αν και σε μικρογραφία, έζησε κι ο ίδιος μια επανάσταση του βαθέος ΠΑΣΟΚ και του δημοσιοϋπαλληλικού κόσμου κόντρα στην κυβέρνηση του. Εκείνος τότε υποχώρησε, ο Γιώργος σήμερα συνεχίζει να προσπαθεί.

Θα περίμενε κανείς ότι στην προσπάθεια του αυτή θα είχε σύμμαχο τον πρώην πρωθυπουργό, εξάλλου πολλά δικά του λάθη προσπαθεί σήμερα να διορθώσει. Κι όμως. Ο Κώστας Σημίτης επιλέγει τον γνωστό γι'αυτόν δρόμο της εγωπάθειας και της αυτοπροβολής. Τοποθετείται ως ουδέτερος παρατηρητής, ως ένας ακόμα αρθρογράφος της Καθημερινής.Κι ο Γιώργος παλεύει με τα τέρατα του μπαστερδεμένου από εκσυγχρονισμό και κρατισμό ΠΑΣΟΚ. Με τις Μιλένες και τους Λοβέρδους.

Κάπως έτσι, οι δυο τελευταίοι πρωθυπουργοί της Μεταπολίτευσης αρχίζουν και μοιάζουν μεταξύ τους όλο και πιο πολύ. Σιωπούν για τους Μαντέληδες και τους Ρουσόπουλους αλλά ζητούν από τον Γιώργο να λύσει όλα τα προβλήματα...χθες τονίζοντας σε κάθε ευκαιρία πόσο λίγο φταίνε οι ίδιοι. Ας μην απορούν μετά για τη συνεχώς αυξανόμενη δημοφιλία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη...

parapolitiki